Κανονικά, τις Κυριακές στην παραλία της Θεσσαλονίκης ακούς γλώσσες σλαβικής προέλευσης, βουλγαρικά, βλέπεις να κυκλοφορούν «Σκοπιανοί», να πίνουν καφέ, να γευματίζουν, να απολαμβάνουν την πόλη. Αλλά όχι αυτήν την Κυριακή.

Μαζεύτηκε πραγματικά πολύς κόσμος στη Θεσσαλονίκη για το συλλαλητήριο. Σίγουρα όχι οι 500.000 που είπαν οι διοργανωτές, αλλά είναι τέτοιο το κλίμα που δεν τολμάς να φέρεις πολλές αντιρρήσεις. Έτσι κι αλλιώς, εκτός του ότι δεν έχει μαζευτεί ποτέ τόσος κόσμος στη Θεσσαλονίκη σε συγκέντρωση, δεν χωράνε 500.000 άτομα στον χώρο στον οποίον κινούνταν οι διαδηλωτές. Στο συλλαλητήριο του 1992, το οποίο είχε οργανωθεί επισήμως και είχαν κινητοποιηθεί οι πάντες, είχε 150.000 κόσμο.

Πήγε μόνο «για τη Μακεδονία» αυτός ο κόσμος; Ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά; Το μόνο σίγουρο είναι ότι μαζεύτηκαν άνθρωποι πολύ διαφορετικής προέλευσης, καταγωγής και ηλικίας. Χούλιγκαν και κυρίες, πιτσιρίκια και γιαγιάδες, καλοντυμένοι και ρακένδυτοι, από χωριά και την Αθήνα, ήρθαν με λεωφορεία, τρένα, πλοία. Και Ορθόδοξοι και Δωδεκαθεϊστές και βρακοφόροι και μακεδονοντυμένοι και με παραδοσιακές και με μοντέρνες φορεσιές.

«Ξέρουμε ότι δεν θα γίνει τίποτε, αλλά θα πάμε για να δείξουμε ότι είμαστε πολλοί», έλεγαν στο λεωφορείο με το οποίο πηγαίναμε προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης το μεσημέρι της Κυριακής. Μια αίσθηση διαμαρτυρίας ήταν παντού παρούσα. Οι πολιτικοί όλοι φταίνε και είναι εγκληματίες, η Ευρώπη είναι κακιά, μας τα πήραν όλα, μας κόψαν τις συντάξεις, τουλάχιστον να μη μας πάρουν το όνομα, τη χώρα, την πατρίδα μας.

Ο Κώστας Ζουράρις την πάτησε. Του φώναξαν, τον έβρισαν, πήγαν να τον χτυπήσουν, κάποιοι δίμετροι τον άρπαξαν και τον πέταξαν παραπέρα για να τον σώσουν, από εκεί τον παρέλαβαν αστυνομικοί και τον έβαλαν σε ένα περιπολικό. 78 ετών άνθρωπο.

Πού να βλέπατε τι πάθη γεννά ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης! Τρόμαξα με τις αντιδράσεις του πλήθους και θα σας περιγράψω μια σκηνή που είδα. Υπήρχε ένα μπλοκ από μαυροφορεμένους και κουκουλωμένους νεαρούς. «Από πού είστε;» ρώτησα. «Από την Αλβανία», μου απάντησε αυθόρμητα κάποιος και ο διπλανός του τον κοίταξε έτοιμος να τον δείρει. «Και ήρθατε για το συλλαλητήριο;» συνέχισα. «Ε, ναι…», ήταν η απάντηση. Όλοι τους στέκονταν απέναντι από ένα πανό εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων. Σε κάποια στιγμή, κάποιος ανέβηκε στο δένδρο στο οποίο ήταν δεμένο το πανό. Μια γυναίκα παραδίπλα του είπε να μην κόψει ένα κλαδί, όπως ήταν έτοιμος να κάνει. Γυρνάει ο τύπος και της λέει: «Μας έπρηξες μ’ αυτό το δένδρο. Του Μπουτάρη είναι το δένδρο, δεν είναι δικό σου! Αυτουνού του τέτοιου, του αλλιώτικου, του μπήξου, του δήξου». Και πιάνει ένα σύνθημα που βρίζει χυδαία τον  δήμαρχο και τη μητέρα του. Το πλήθος, αμέσως, αρχίζει να το φωνάζει. Το σύνθημα διαδίδεται παραπέρα κι ακόμη παραπέρα. Φτάνει στα χείλη γυναικών, μεσηλίκων, ηλικιωμένων… Ήταν τρομακτικό. Η ψυχολογία του όχλου, σε ένα σύνθημα.

Θυμώνουν όσοι σε βλέπουν να μην συμμερίζεσαι τον ενθουσιασμό τους για το πλήθος που μαζεύτηκε. «Μα καλά, δεν βλέπεις την αγανάκτηση του κόσμου;» ρωτάνε. Την βλέπω. Γι αυτό τρομάζω. Είναι μια αγανάκτηση τυφλή. Οι ομιλητές δεν δίστασαν να πατήσουν επάνω της, να την τσιγκλίσουν, να την υποδαυλίσουν, να τη δυναμώσουν. Η Χρυσή Αυγή έφτασε με επικεφαλής τον Ηλία Κασιδιάρη βρίζοντας τον Γιάννη Μπουτάρη. Κάτω ήταν πεσμένα φέιγ βολάν της Χρυσής Αυγής και του ευρωβουλευτή των ΑΝΕΛ Νότη Μαριά. Από τους ομιλητές ακούστηκαν επικίνδυνες ιστορικές ανακρίβειες, ο στρατηγός  (ο Φράγκου) αποθεώθηκε, ο δήμαρχος –για μια ακόμη φορά- γιουχαΐστηκε μόλις ακούστηκε το όνομά του. «Δεν με ενδιαφέρουν αυτά», έλεγαν οι  ψυχραιμότεροι από τους συμμετέχοντες. «Εγώ πήγα να διαδηλώσω για τη Μακεδονία». Ναι, αλλά σε ποιο περιβάλλον;

Τα μπλοκ έφταναν κρατώντας πανό, σε πολλές περιπτώσεις με παπάδες επικεφαλής. «Από το χωριό μου ήρθαν δύο πούλμαν» έλεγε με περηφάνια ο ταξιτζής που πήρα για να επιστρέψω, φωνάζοντας με ενθουσιασμό ότι είχε 500.000 κόσμο. Ο άνθρωπος αυτός είχε ανάγκη από εθνική ανάταση. Όπως έχουμε όλοι μας, όπως έχουν οι ιππείς από ιππικούς ομίλους από διάφορα μέρη της Ελλάδας που γέμισαν την παραλία με άλογα, όπως η κυρία Κατερίνα που ήρθε από την Αθήνα με τον σύζυγό της με το αυτοκίνητο και πετούσαν φλόγες τα μάτια της όταν έλεγε «δεν θα μας τα πάρουν όλα». Άνθρωποι της δουλειάς, του μόχθου, της προσπάθειας, της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή του Δία, της πόλης και του χωριού και των προαστίων, με το θυμικό του ταλαιπωρημένου τόσα χρόνια ανθρώπου που θέλει μια κάποια δικαίωση. Κι αφού το αντιμνημόνιο μας τελείωσε, το ΟΧΙ του 2015 πήγε περίπατο και δεν φαίνεται κανένα απολύτως εθνικό σχέδιο στον ορίζοντα, το «για τη Μακεδονία» ήρθε να καλύψει το κενό.

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος αγνόησε τον Αρχιεπίσκοπο και τις συστάσεις του ότι «δεν χρειάζονται συλλαλητήρια» και πήγε. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος που το χαιρέτισε. Οι ιεράρχες ήταν σε πρώτο πλάνο. Κάποια στιγμή βγήκε κι ένα βίντεο με πλάνα με τον Ιβάν Σαββίδη να κάνει ένα πέρασμα από το συλλαλητήριο πριν πάει στο γήπεδο της Τούμπας για το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Απόλλωνα. Για τους ΠΑΟΚτζήδες, η μέρα ήταν δύσκολη: συλλαλητήριο ή Τούμπα; Πολλοί έκαναν και τα δύο.

Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Πώς αλλάζει αυτό το συλλαλητήριο το σκηνικό; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σέβεται και συμμερίζεται την ευαισθησία των πολιτών, είπε. Πολλοί βουλευτές του κόμματός του από τη Βόρεια Ελλάδα ήταν παρόντες, κάνοντας περάσματα ανάμεσα στο πλήθος. Ο Βασίλης Λεβέντης ήταν εκεί, όπως και βουλευτές του. Οι ΑΝΕΛ έδωσαν το παρών. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ήταν ο μόνος που βγήκε ευθαρσώς και είπε τους λόγους για τους οποίους ήταν εναντίον του συλλαλητηρίου.

Και ο Αλέξης Τσίπρας; Πώς θα σταθεί απέναντι σε αυτή τη μαζική εκδήλωση, η οποία δεν υποστηρίχτηκε από «βοθροκάναλα», δεν οργανώθηκε από «τη διαπλοκή», δεν είχε πλάτες και ισχυρούς από πίσω της; Κι οι διοργανωτές; Ήδη ανακοίνωσαν συλλαλητήριο για τις 4 Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Θα μείνουν σε αυτό ή θα προσπαθήσουν για κάτι παραπάνω;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News