Η φράση στον τίτλο φαίνεται εκ πρώτης όψεως οξύμωρο: το Δίκαιο ορίζεται από τους νόμους και εφαρμόζεται από τα δικαστήρια. Πώς γίνεται λοιπόν ένας νόμος, που είναι μέρος του Δικαίου, να το καταργεί; Όμως οι πολιτείες δεν πορεύονται μόνο από το τι λένε τα χαρτιά αλλά και το τι γίνεται στην πράξη. Οπότε, όταν διοικεί μια κυβέρνηση χωρίς σεβασμό στις έννοιες της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, ένας νόμος, ιδιαίτερα με τη μορφή της αιφνιδιαστικής τροπολογίας που περνά σχεδόν απαρατήρητη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταργήσει, αντί να υποστηρίξει, το Δίκαιο. Αυτό μία κυβέρνηση αδίστακτη και ανενδοίαστη μπορεί να το πετύχει εκμεταλλευόμενη τις ασάφειες που έχει κάθε ανθρώπινο σύστημα, και τις πολλές γκρίζες ζώνες που υπάρχουν στην εφαρμογή των νόμων σε μια δημοκρατία. Αλλά για να γίνει πράξη το σχέδιο, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει και δολιότητα. Και εν προκειμένω έχουμε σοβαρές ενδείξεις ότι υπάρχει.

Δυστυχώς, το άρθρο μου δεν είναι θεωρητικό. Αναφέρομαι σε μια περίπτωση εντελώς συγκεκριμένη, όπου στις επόμενες ημέρες (ίσως αύριο κιόλας), η κυβέρνηση θα προσπαθήσει με μία τροπολογία να καταστρατηγήσει τον θεσμό της έκδοσης πολιτών σε άλλες χώρες, που ως τώρα κρίνεται από τη δικαστική εξουσία, βρίσκοντας έναν τρόπο να παραβεί δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας!

Η τροπολογία έχει ως άμεσο στόχο τους οκτώ τούρκους φυγάδες αξιωματικούς, που ήρθαν ικέτες στην πατρίδα μας μετά από το αποτυχημένο πραξικόπημα. Έτσι, και για λόγους ουσίας αλλά και απλοποίησης, γράφω παρακάτω ειδικά για την περίπτωσή τους, αν και εάν ψηφιστεί η τροπολογία θα ισχύει για όλους τους αιτούντες άσυλο, τώρα ή στο μέλλον. Γράφω για το ειδικό, που προέχει τώρα. Τη γενίκευση μπορεί να την κάνει εύκολα ο αναγνώστης.

Όπως είναι γνωστό, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε τον Ιανουάριο τη μη έκδοση των Οκτώ. Ένα δεύτερο αίτημα της Τουρκίας, που ουσιαστικά προκάλεσε η ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και με δημόσιες δηλώσεις υπουργών της, απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από το Εφετείο, που θεώρησε την απόφαση του Αρείου Πάγου δεσμευτική. Έτσι, ο εκλεγμένος τύραννος της Τουρκίας και οι φίλοι, σύμμαχοι και υποτακτικοί του στη χώρα μας, κατάλαβαν ότι η μέθοδος της έκδοσης δεν θα λειτουργήσει για τους Οκτώ: θα βρίσκει πάντα μπροστά της τα τείχη της Δικαιοσύνης. Αλλά επειδή ο Ερντογάν έχει αποφασίσει σώνει και καλά να αναγκάσει την Ελλάδα να κάνει το θέλημά του, και το Μαξίμου δίνει συνεχώς δείγματα ότι θέλει να τον ικανοποιήσει-το δεύτερο θέλω να πιστεύω ότι γίνεται από δειλία σε συνδυασμό πιθανότατα και με ηλιθιότητα, και όχι από ιδιοτέλεια ή έλλειψη πατριωτισμού- μεθοδεύτηκε ένας μηχανισμός ώστε να παρακαμφθεί η απόφαση του Αρείου Πάγου. Η μεθόδευση γίνεται εδώ και λίγες εβδομάδες, με τη σχετική αλληλογραφία να κοινοποιείται στην προϊσταμένη της Νομικής Υπηρεσίας του Πρωθυπουργού. Αυτό και μόνο λέει πολλά.

Είχα γράψει προ ημερών ένα άρθρο στο Protagon με τίτλο «Ο Εφιάλτης: Πώς θα μπορούσε ο Ερντογάν να πάρει τους Οκτώ», όπου παρουσίαζα ένα σενάριο για το πώς, αγγίζοντας επικίνδυνα τα όρια του υπάρχοντος νόμου, η κυβέρνηση θα μπορούσε να προσπαθήσει να καταστρατηγήσει την απόφαση του Αρείου Πάγου και να στείλει τους Οκτώ στα μπουντρούμια του Ερντογάν. Κάποιοι με είπαν, γι’ αυτό το άρθρο, υπερβολικό, και οι λιγότερο ευγενείς παρανοϊκό. Ειλικρινά το λέω: μακάρι να είχαν δίκιο. Όμως δυστυχώς έσφαλαν. Η τροπολογία που φέρνει τώρα η κυβέρνηση, κατά πάσα πιθανότητα μέσω του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, έχει σκοπό να δημιουργήσει νόμιμο πάτημα για να ξεπεράσει την απόφαση του Αρείου Πάγου, αυτό που εγώ τοποθετούσα στα όρια του νόμου, να το καταστήσει νόμιμο ή μάλλον νομιμοφανές: γιατί δε μπορεί να είναι νόμιμο κάτι που καταστρατηγεί τη διάκριση των εξουσιών.  Αν η εν λόγω τροπολογία περάσει, θα καταστρατηγούνται πλέον βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των εκζητουμένων από τη χώρα μας, που κρίνονται ως τώρα από τη δικαστική εξουσία, και θα γίνει σχεδόν αδύνατη για τα αιτήματα ασύλου η προστασία από τη Δικαιοσύνη.

Εξηγούμαι: η αίτηση ασύλου που έκαναν οι Οκτώ από την πρώτη στιγμή που πάτησαν στην Ελλάδα, απορρίφθηκε από την αρμόδια πρωτοβάθμια Επιτροπή Προσφύγων, ­πριν από την απόφαση του Αρείου Πάγου. Μετά την απόφαση, εδώ και ένα χρόνο σχεδόν, με αναίτια καθυστέρηση, εκκρεμεί το αίτημα των Οκτώ στη δευτεροβάθμια επιτροπή. Και εδώ έχουμε ένα καίριο σημείο: στον πρώτο και το δεύτερο βαθμό, οι επιτροπές που κρίνουν το άσυλο, αν και έχουν μέλη και (αλλά όχι μόνο) δικαστές, δεν είναι δικαστήρια.

Βάσει της διάκρισης των εξουσιών, δηλαδή, δεν ανήκουν στη δικαστική αλλά στην εκτελεστική εξουσία: όχι απλώς οι επιτροπές υπάγονται στο υπουργείο Εσωτερικών, αλλά και τα μέλη τους, ακόμη και οι δικαστές, ορίζονται με υπουργική απόφαση. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μέγιστο ψέμα του Πρωθυπουργού, αλλά και υπουργών του, που θέλοντας να αποφύγει τις ευθύνες του για το θέμα και να παραπλανήσει τους έλληνες πολίτες, είπε πρόσφατα για τους Οκτώ: «Το θέμα του ασύλου κρίνεται στην Ελλάδα από την ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη».

Όχι! Ψέμα! Στο στάδιο της κρίσης που είναι τώρα, το θέμα του ασύλου των Οκτώ δεν κρίνεται από την ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά από επιτροπή που ελέγχεται από την εκτελεστική εξουσία. Από την ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη θα κριθεί το θέμα του ασύλου μόνο αν απορριφθεί το αίτημα και από τη δευτεροβάθμια Επιτροπή Προσφύγων, και οι αιτούντες προσφύγουν στο Διοικητικό Εφετείο και, αν απορριφθεί και από αυτό το αίτημά τους, στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Κι όμως: αυτά τα δυο στάδια, δηλαδή ακριβώς την κρίση από την ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη, θέλει να καταργήσει η εν λόγω τροπολογία που έχει έτοιμη η κυβέρνηση. Αν αυτή ψηφιστεί, θα συνιστά ουσιαστικά ένα νομιμοφανές πραξικόπημα. Θα έχει ψηφιστεί ένας νόμος που καταργεί τη διάκριση των εξουσιών. Θα έχει ψηφιστεί ένας νόμος που θα καταργεί την εξουσία της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης σε ένα σημαντικότατο θέμα.

Η νέα τροπολογία στοχεύει σε δυο άμεσα αποτελέσματα:

Το πρώτο είναι ότι αν το αίτημα ασύλου των Οκτώ απορριφθεί στη δευτεροβάθμια επιτροπή (δηλαδή από την εκτελεστική εξουσία) θα γίνει πλέον εξαιρετικά δύσκολο, έως αδύνατο, να προσφύγουν οι Οκτώ στο Διοικητικό Εφετείο, και μετά το Συμβούλιο Επικρατείας, καθώς η τροπολογία θα τους στερεί τις απαραίτητες προθεσμίες για την προσφυγή, αφήνοντάς τους στο έλεος της κυβέρνησης.

Το δεύτερο είναι ότι, βάσει της νέας τροπολογίας, μια σειρά υπουργών θα έχει το δικαίωμα να αλλάζει τους δικαστές-μέλη των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων επιτροπών (ναι, διαβάσατε σωστά: οι υπουργοί θα δικαιούνται να αλλάζουν τους δικαστές!) για μια σειρά από λόγους τόσο γενικούς και ασαφείς που θα μπορούσε απλώς να λέει η τροπολογία, ειλικρινέστερα, «επειδή έτσι θα γουστάρουν οι υπουργοί». Με άλλα λόγια: αν οι δικαστές-μέλη των δευτεροβάθμιων επιτροπών που κρίνουν τώρα την αίτηση των Οκτώ φανεί ότι μπορεί να θέλουν να κάνουν δεκτό το αίτημα ασύλου τους, η κυβέρνηση μπορεί να τους αλλάξει!

Πώς σας φαίνεται όλο αυτό; Σας θυμίζει τίποτε σχετικό με Δίκαιο μία τέτοια τροπολογία; Ή μήπως είναι ένας μανδύας με τον οποίο η εκτελεστική εξουσία παίρνει τη δύναμη από τα χέρια της δικαστικής, παραβαίνοντας την πιο ιερή αρχή της Δημοκρατίας;

Και γιατί όλα αυτά παρακαλώ; Για να γίνει το θέλημα ενός ξένου αυταρχικού ηγεμόνα, που θέλει να ταπεινώσει τη χώρα μας, και από το πείσμα μιας ελληνικής κυβέρνησης που αντιμάχεται ολοένα και πιο ανοιχτά τη Δικαιοσύνη, και τώρα θέλει να καταφέρει ένα πλήγμα στο ανώτατο όργανό της, επειδή δεν τις έκανε τα χατίρια.

Αν η τροπολογία περάσει, η Ελλάδα θα εξευτελιστεί στα μάτια των δημοκρατικών χωρών. (Ήδη είχαμε μια πρώτη ένδειξη γι’ αυτό, με την προειδοποίηση την περασμένη εβδομάδα στην Ευρώπη, από τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ότι ο Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα με κύριο σκοπό να αναγκάσει τη χώρα μας να του δώσει τους Οκτώ, όπως του είχε υποσχεθεί ο Τσίπρας). Αλλά εκτός από τον εξωτερικό εξευτελισμό, η τροπολογία θα είναι για εμάς τους ίδιους μια ταπεινωτική εθνική ήττα απέναντι στον αυταρχισμό ενός τυράννου, που ούτε από δημοκρατία καταλαβαίνει, ούτε βέβαια από δικαιοσύνη. Αν του περάσει του Ερντογάν, με την άμεση συνέργεια της κυβέρνησής μας, προσωπικά θα ντρέπομαι που λέγομαι Έλληνας. Και δεν νομίζω ότι θα είμαι ο μόνος.

Η δημοκρατική αντιπολίτευση, που είμαι βέβαιος ότι θα καταψηφίσει την κατάπτυστη τροπολογία, είναι απαραίτητο να ζητήσει ονομαστική ψηφοφορία. Έτσι, όποιος κυβερνητικός βουλευτής την υπερψηφίσει και ύστερα μας δηλώνει αριστερός, πατριώτης, υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή των αδυνάτων, θα ξέρουμε ότι  δεν είναι τίποτε άλλο από ένας χυδαίος, ξεδιάντροπος υποκριτής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News