Προσπαθώ να καταλάβω τη λογική του νέου, υπό συζήτηση, Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, όπου τα πρόστιμα θα αυξάνονται με βάση τα εισοδηματικά κριτήρια – μέτρο που, όπως διαβάζω, εφαρμόζεται σε Ελβετία και Φινλανδία: Γιατί ο ευκατάστατος που π.χ. θα παραβιάζει το κόκκινο πρέπει να πληρώνει περισσότερα από τον φτωχό, τον άνεργο, τον «δεν έχω στον ήλιο μοίρα» που θα κάνει την ίδια παρανομία;

Ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης εξήγησε πως με αυτό τον τρόπο «θέλουμε να χτυπήσουμε τη λογική τού έχω χρήματα, πληρώνω και παρανομώ». Βεβαίως, το πώς θα εντοπίζεις τον ευκατάστατο ώστε να πληρώνει αυτό το επιπλέον που θα του αντιστοιχεί, στην Ελλάδα της φοροδιαφυγής και των «μπερδεμένων» Πόθεν Εσχες, είναι μεγάλη κουβέντα. Από την άλλη, όπως διαπιστώνεις κυκλοφορώντας στους δρόμους μας, η παρανομία δεν είναι θέμα ταξικό ή περιουσιακό: με την ίδια ευκολία παρκάρουν παράνομα και ο μεγαλογιατρός και το γιατρουδάκι που ξεκινάει τώρα την καριέρα του, και ο εισοδηματίας και ο τσιγγάνος με το τρίκυκλο που μαζεύει μέταλλα από τα σκουπίδια και η κυρία που έχει πληρώσει κάτω από το τραπέζι για να της δώσουν δίπλωμα και το νέο παιδί που δανείζεται το αυτοκίνητο του μπαμπά και της μαμάς για να πατήσει το γκάζι ως το τέρμα.

Η νοοτροπία που υπαγορεύει την πιο αυστηρή τιμωρία του πλούσιου, είναι χαρακτηριστική του συναισθηματικού αλλά και κομπλεξικού ενίοτε τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουμε στην Ελλάδα διάφορες καταστάσεις και αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία της κοινωνίας. Είναι η ίδια νοοτροπία που μας κάνει να αγανακτούμε με τον βιομήχανο που χτίζει παράνομα τη βίλα του καταπατώντας και την παραλία που βρίσκεται δίπλα, αλλά να κοιτάζουμε με συμπάθεια τον φτωχό που κόβει το μισό δάσος για να χτίσει «ο κακομοίρης με τα ίδια του τα χέρια δύο δωμάτια για να στεγάσει την οικογένειά του». Ο πρώτος πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά, στην περίπτωση του δεύτερου πρέπει να δείξουμε συμπόνια. Όμως, η παρανομία την οποία έκαναν είναι η ίδια, και το κράτος οφείλει να τους αντιμετωπίσει με την ίδια αυστηρότητα. ΄Η με την ίδια επιείκεια.

Το θέμα της ασφαλούς οδήγησης είναι, βεβαίως, ένα θέμα που δεν σηκώνει διαχωρισμούς, διακρίσεις, διευκολύνσεις και επιείκειες. Επειδή αφορά τις ζωές μας. Στο τιμόνι είμαστε όλοι ίσοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, οικογενειακής και οικονομικής κατάστασης. Ενας ΚΟΚ πρέπει να είναι το ίδιο αυστηρός με όλους, να μας προστατεύει το ίδιο, να βάζει απαράβατα όρια. Γι΄ αυτό και ο προβληματισμός πάνω στην καθιέρωση προστίμων με εισοδηματικά κριτήρια, με διαφορετικά δηλαδή κριτήρια για καθέναν από εμάς, όσο και αν αυτό το μοντέλο δεν το εφηύρε η κυβέρνηση αλλά είναι εισαγόμενο.

Πάνω απ΄ όλα όμως, για να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τη δική μας πραγματικότητα, ένας ΚΟΚ πρέπει να εφαρμοστεί. Και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, στην Ελλάδα μέχρι σήμερα… δεν. Πολλά από τα μέτρα που προανήγγειλε ο κ. Σπίρτζης (πρόστιμα για ομιλία στο κινητό ενώ οδηγείς, για το πέταγμα του τσιγάρου από το παράθυρο, στάθμευση σε διάβαση αναπήρων, δημιουργία σημάτων για τα ποδήλατα κλπ.) θα έπρεπε να ισχύουν εδώ και χρόνια. Απομένει να δούμε αν η παρούσα κυβέρνηση θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε καμία από τις προηγούμενες: να επιβάλει με τέτοιο τρόπο τη σωστή κυκλοφοριακή αγωγή ώστε να γίνει τρόπος ζωής για τους εθισμένους στην παραβατικότητα Ελληνες. Και για εκείνους που τα… φυσάν τα μπικικίνια, και για τους άλλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News