Eνα άγαλμα που αναπαριστά μια γυμνή γυναίκα θα υποδέχεται στο εξής εκείνους που κάνουν την βόλτα τους κατά μήκος του διάσημου National Mall στην Ουάσινγκτον, του εθνικού πάρκου που συνδέει το κτίριο του Κογκρέσου των ΗΠΑ με το μνημείο που είναι αφιερωμένο στο Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν. Όπως μας πληροφορεί η Washington Post, «πρόκειται για ένα έργο από χάλυβα ύψους 14 μέτρων, το οποίο ζυγίζει πάνω από 7.000 κιλά και έχει σχεδιαστεί για να είναι στραμμένο προς τον Λευκό Οίκο του Τραμπ».

Ίσως όχι τυχαία. Σε μια θέση γιόγκα, το άγαλμα είναι σύμβολο δύναμης και αναπαριστά μια «γυναίκα σίγουρη για το σώμα της, που αντιμετωπίζει έναν θλιβερό πρόεδρο, ο οποίος έχει καυχηθεί ότι ‘μπορεί να κάνει τα πάντα στις γυναίκες, ακόμη και να τις “αρπάξει” από τα γεννητικά όργανα».

Το άγαλμα ονομάζεται «R-Evolution» και δημιουργός του είναι ο Μάρκο Κοχρέιν. Θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από τα αξιοθέατα της εκδήλωσης «Catharsis on the Mall»  που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, εμπνευσμένη από τις αρχές του Φεστιβάλ Burning Man, την εκδήλωση που διοργανώνεται στην έρημο της Νεβάδα και είναι διάσημη για την προσέλκυση μιας κοινότητας χίπις. Ο στόχος του έργου δεν είναι σεξουαλικά προκλητικός: «Αυτό που θέλω οι άνθρωποι να δουν πρώτα απ ‘όλα είναι η ανθρωπιά του».

Ο Κοχρέιν λέει ακόμη ότι «αυτό που βλέπω να λείπει στον κόσμο είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση της γυναικείας ενέργειας και δύναμης που έχουν οι γυναίκες όταν είναι ελεύθερες και ασφαλείς. Είναι προφανές ότι η γυναικεία ενέργεια καταστέλλεται και αυτό πρέπει να αλλάξει». Η Ντέγια Σόλις, το μοντέλο από το οποίο ο καλλιτέχνης έχει εμπνευστεί  το άγαλμα, πρόσθεσε ότι «ο μόνος τρόπος για να έχουμε ένα θετικό μέλλον είναι να δημιουργούμε από καρδιάς».

Θα άξιζε να δει κανείς το ύφος ενός Τραμπ που βλέπει και ακούει όλα αυτά.

Φωτό: Κι αν αυτή είναι η Ελευθερία της νέας χιλιετίας; Πηγή: The Washington Post

Νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, κάτοικοι της πόλης και της υπαίθρου, όλοι μαζί πάνω από ένα εκατομμύριο, όλοι τους πιστοί. Γιατί απλώθηκε όλο αυτό το πλήθος κατά μήκος των 3.500 χιλιομέτρων των πολωνικών συνόρων με τα ροζάρια στο χέρι; Για να ξορκίσουν τους μετανάστες που προέρχονται από μη χριστιανικά κράτη. «Προσευχόμαστε για την ειρήνη και για να σώσουμε την πατρίδα μας και την υπόλοιπη Ευρώπη από τον αποχριστιανισμό και – κυρίως – την ισλαμοποίηση» δηλώνουν.

Και η ημερομηνία που επέλεξαν δεν είναι τυχαία: ήταν τέτοιες ημέρες το 1571 που «ο στόλος των χριστιανών νίκησε τον πολύ πιο ισχυρό των οθωμανών στη ναυμαχία της Ναυπάκτου». Κάπως έτσι, 320 εκκλησίες στην Πολωνία γέμισαν προχθές από πιστούς, ενώ δημιουργήθηκαν 4.000 «σημεία προσευχής». Κόσμος συγκεντρώθηκε ακόμη και στο εκκλησάκι του «Σοπέν Ιντερνάτιοναλ», του διεθνούς αεροδρομίου της Βαρσοβίας, γράφει η Repubblica. «Το ροζάριο είναι ένα ισχυρό όπλο απέναντι στο Κακό» εξήγησε από την πλευρά του εκπρόσωπος της Επισκοπικής Συνόδου της Πολωνίας, η οποία και οργάνωσε τις εκδηλώσεις.

Δεν ήταν ο μόνος φορέας που συμμετείχε όμως. Διάφοροι κρατικοί φορείς συνέδραμαν ως χορηγοί, ενώ το κυβερνών κόμμα, το εθνικιστικό και υπερσυντηρητικό PIS, στήριξε την προσευχή με τον κομματικό του μηχανισμό. «Προσευχόμαστε γιατί η Ευρώπη πρέπει να μείνει χριστιανική για να σώσει την κουλτούρα της» δήλωσε ο αρχιεπίσκοπος της Κρακοβίας Μάρεκ Ζεντρόσζεβσκι. «Κάποτε μας πολεμούσαν οι οθωμανοί, σήμερα μας απειλεί το Ισλάμ με την τρομοκρατία» είπε ένας πιστός, ενώ τη στήριξή τους προσέφεραν σταρ του ποδοσφαίρου, της τηλεόρασης και του θεάματος.

Εμείς τι να πούμε; Ο Θεός (τους) να τους φωτίσει.

Φωτό: Ντυμένος στα κόκκινα και με το ροζάριο στο χέρι. Πηγή: Reuters/ /David W Cerny

Είχε μείνει μόνο το Ταταρστάν. Τώρα, όμως, η τελευταία από τις 46 περιφέρειες που μετά την πτώση της ΕΣΣΔ είχε αναγνωριστεί από τη Μόσχα ως Δημοκρατία, χάνει αυτό το μοναδικό της προνόμιο, όπως γράφει η Monde. Μέσα στη λεκάνη του Βόλγα, με 3,8 εκατομμύρια κατοίκους, ως επί το πλείστον μουσουλμάνοι, το Ταταρστάν είχε επωφεληθεί από τη ρητή υπόδειξη του Μπόρις Γιέλτσιν το 1990: «Πάρτε όσο το δυνατόν περισσότερη κυριαρχία».

Στο Καζάν, την πρωτεύουσα του Ταταρστάν, συντάχθηκε ένα Σύνταγμα βιαστικά και, μαζί με αυτό, ο ορισμός του κράτους ως «υποκείμενο στο διεθνές δίκαιο». Τον ίδιο δρόμο που πήρε και η Τσετσενία – αλλά εάν το Γκρόζνυ απαιτώντας την ανεξαρτησία του αμφισβήτησε το μετα-σοβιετικό συγκεντρωτισμό, η μετριοπάθεια του Ταταρστάν ανταμείφθηκε με προνομιακό καθεστώς, συμπεριλαμβανομένης της σημαίας και του προέδρου.

Με την άφιξή του στο Κρεμλίνο το 2000, «ο Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε τέλος, στη μία μετά την άλλη, στις συμφωνίες με τις 46 περιφέρειες με το ειδικό καθεστώς». Το Ταταρστάν είχε καταφέρει το 2007 να πετύχει μια παράταση δέκα ετών. Αυτή ήταν η τελευταία. Η επιστροφή του στην προηγούμενη κατάσταση σηματοδοτεί για τη γαλλική εφημερίδα «το τέλος της εμπειρίας του ρωσικού φεντεραλισμού της δεκαετίας του ’90».

Μεταξύ των επακόλουθων είναι η κατάργηση της υποχρεωτικής διδασκαλίας της ταταρικής γλώσσας στα σχολεία και η απορρόφηση της τοπικής πετρελαϊκής εταιρείας, Bashneft, από την Rosneft, εταιρεία που διευθύνει ο Ιγκορ Σέτσιν, άνθρωπος του Πούτιν. Μόνη παρηγοριά, ότι το Καζάν θα είναι μία από τις πόλεις που θα φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου το 2018. Παρηγοριά στον άρρωστο.

Φωτό: Αποχαιρέτα το Ταταρστάν που ήξερες. Πηγή: Shutterstock

«Έχω τον τρόπο μου να φωτογραφίζω», λέει ο Αχμάντ Ζουλκαρμαΐν, ο 24χρονος επαγγελματίας φωτογράφος από την Ινδονησία, που γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Χρησιμοποιώντας μόνο τους μύες του προσώπου, το στόμα και τα χέρια και απενεργοποιώντας και ενεργοποιώντας την κάμερα με το στόμα του, ο νεαρός άνδρας είναι σε θέση να κάνει μοναδικές λήψεις: από πορτραίτα μοντέλων με παραδοσιακά φορέματα μέχρι εκπληκτικά τοπία. Εικόνες που δείχνουν ότι κάθε πρόκληση  μπορεί να ξεπεραστεί με αποφασιστικότητα.

Ο παραγγελίες που δέχεται καθημερινά  ο Ζουλκαρμαΐν τον ώθησαν να ιδρύσει τη δική του εταιρεία, την Dzoel, χάρη στην οποία είναι σε θέση να συντονίζει καλύτερα τις δραστηριότητές του. «Δεν θέλω οι άνθρωποι να βλέπουν τις φωτογραφίες και να σκέφτονται πώς τραβήχτηκαν.  Θέλω να εκτιμηθούν για τη δημιουργικότητα μου» δήλωσε στο Al Jazeera ο ινδονήσιος φωτογράφος.

Από τη δουλειά σε ένα Internet Café με μια χρησιμοποιημένη φωτογραφική μηχανή που αγοράστηκε με πίστωση, στην επιτυχία που επιτεύχθηκε με πάθος, και ακόμη στη διδασκαλία της φωτογραφίας: «Ο Ζουλκαρμαΐν έχει, τώρα πια, μια πλήρως ανεξάρτητη ζωή.  Κινείται παντού με το προσωπικό του αυτοκίνητο, σχεδιασμένο ειδικά γι ‘αυτόν, ένα είδος Go Kart, που μπορεί να το οδηγεί παρά το πρόβλημά του»,  γράφει το φωτογραφικό περιοδικό PetaPixel. Και πώς να μην συμφωνήσεις.

Φωτό: Ο Αχμάντ Ζουλκαρμαΐν επί το έργον. Πηγή: Al Jazeera