Ο Ολυμπιακός με τα τόσα «αστέρια» που δεν χωράνε στην ενδεκάδα του, έχασε στη φοβερή του έδρα από τον Ατρόμητο. Που δεν είχε καταφέρει να νικήσει τον τελευταίο της βαθμολογίας, Απόλλωνα Σμύρνης, και την προτελευταία, Λάρισα. Η -αήττητη από τις 2 Αυγούστου- ΑΕΚ έχασε στην Τρίπολη από τον Αστέρα. Που, στο ίδιο γήπεδο, είχε «φάει» τρία γκολ από τη νεοφώτιστη Λαμία και (γενικώς) δεν ήξερε τι πάει να πει νίκη. Ο ΠΑΟΚ με το μεγαλοπρεπές μπάτζετ, τις τρεις φορές που απομακρύνθηκε από την Τούμπα δεν νίκησε κανέναν. Ούτε, καν, τη Λάρισα και τον Απόλλωνα Σμύρνης, τους πιο αδύναμους κρίκους της Σούπερ Λιγκ. Τον εφετινό Παναθηναϊκό, τον παίζεις «12Χ» και δεν τον πιάνεις. Οσο για τον Πανιώνιο…

Αχ, αυτός ο Πανιώνιος. Το βράδυ της Δευτέρας μέτρησε 16 τελικές προσπάθειες στη Λαμία, έχασε ένα καράβι γκολ και -στο τέλος- έφυγε ηττημένος από το γήπεδο, για πρώτη φορά εφέτος. Εάν νικούσε, επί 15 μέρες (λόγω της διακοπής για τις εθνικές ομάδες) θα κοιμόταν μόνος στην κορυφή της Σούπερ Λιγκ και θα ονειρευόταν: ότι την επόμενη αγωνιστική, που φιλοξενεί τον Ολυμπιακό, θα αυξήσει τη διαφορά του από τους Πρωταθλητές στους +9 βαθμούς. Δεν έχει να κάνει με τον «Θεό του ποδοσφαίρου», που επικαλέστηκε ο προπονητής του, Μιχάλης Γρηγορίου, στο τέλος του ματς. Απλώς, δεν αντέχει τα ύψη της κορυφής. Το έχει ξαναδεί το… έργο, ο Ιστορικός.

Συμβαίνει, όντως; Ή, μήπως, ζούμε μία παραίσθηση; Στην έκτη, κιόλας, αγωνιστική όλοι οι εκπρόσωποι του τέως ΠΟΚ μετρούν (τουλάχιστον) από μία ήττα. Οι μοναδικές αήττητες ομάδες είναι ο ΠΑΟΚ, ο Ατρόμητος και ο Λεβαδειακός – που το καλοκαίρι ξαναμπήκε… από το παράθυρο στη Σούπερ Λιγκ και στην αρχή της σεζόν ήταν, πάλι, ένα από τα φαβορί για υποβιβασμό. Ποτέ άλλοτε οι τέσσερις «μεγάλοι» (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ) δεν είχαν κερδίσει μόνον 11 από τα 24 παιχνίδια τους. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν τόσο χαμηλό ποσοστό επιτυχίας (46%). Μπορεί το θέαμα να μην ενθουσιάζει, μπορεί τα γκολ να μπαίνουν με το σταγονόμετρο, όμως ο τελευταίος μπορεί να νικήσει τον πρώτο, ο φτωχός να παίξει τον πλούσιο στα ίσα, και κανένα αποτέλεσμα δεν είναι σίγουρο εκ των προτέρων.

Είναι, μέχρι στιγμής, το Πρωτάθλημα που χρόνια ονειρευόμασταν. Καλύτερη μπάλα δεν μπορούμε να περιμένουμε, τη στιγμή που σύλλογοι και φυσικά πρόσωπα – παράγοντες οι οποίοι έχουν εμπλακεί στα διοικητικά των ΠΑΕ χρωστούν στο Ελληνικό Δημόσιο πάνω από 600 εκατομμύρια ευρώ στο σύνολο (χωρίς να προσμετρώνται σε αυτό το ποσό οι επίδικες και οι ρυθμισμένες οφειλές), όμως -εφέτος- παρακολουθούμε αγώνες με έκβαση εντελώς απρόβλεπτη. Οπως βλέπουν οι Αγγλοι την Μπέρνλι να νικά την πρωταθλήτρια Τσέλσι ή τη Στόουκ να φέρνει βόλτα την Αρσεναλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τα μεγαλύτερα πορτοφόλια της Premier League. Οπως βλέπουν οι Γάλλοι τη δική τους πρωταθλήτρια, τη Μονακό, να… εισπράττει τέσσερα γκολ από τη Νις, οι Γερμανοί την Μπάγερν Μονάχου να χάνει από την ταπεινή Χόφενχαϊμ, και οι Ισπανοί την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης, να αρχίζει τη σεζόν με δύο ισοπαλίες στο «Μπερναμπέου».

Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτήν την ευχάριστη έκπληξη είναι η «σκούπα» που μπήκε στην ΕΠΟ και στη διοίκηση της διαιτησίας. Βεβαίως, το απόλυτο «50-50» είναι μία ουτοπία. Διότι προϋποθέτει διαιτητές αλάνθαστους σε όλα τα παιχνίδια – και τέτοιοι δεν υπάρχουν πουθενά στον Κόσμο. Λάθη γίνονται κι εφέτος, μεταξύ των οποίων και κάποια «χοντρά» που έχουν αλοιώσει αποτελέσματα αγώνων. Μόνο που, μέχρι στιγμής, τα λάθη είναι μοιρασμένα. Δεν φαίνεται να έχουν κάποια κατεύθυνση. Κάποιες ομάδες έχουν ευνοηθεί περισσότερο από άλλες, όμως καμία δεν «σπρώχνεται» και δεν αδικείται συστηματικά. Το ότι όλοι παραπονούνται για φαλτσοσφυρίγματα, είναι σημάδι υγείας του Πρωταθλήματος.

Εφέτος, δεν υπάρχουν ομάδες που «απαγορεύεται» να χάσουν βαθμούς. Θυμάστε τι έγινε πρόπερσι (2015-2016); Η φιλοδοξία του Ολυμπιακού ήταν να κάνει 30 νίκες. Οχι απλώς να κατακτήσει τον τίτλο, που τον άξιζε, αλλά να το κάνει με ρεκόρ. Οταν έφερε ισοπαλία με τον Πλατανιά στα Χανιά, «χάλασε τον κόσμο». Κι όταν έχασε το αήττητο από την ΑΕΚ, ο διαιτητής που επέτρεψε να συμβεί αυτό το «έγκλημα» (Καλογερόπουλος) δεν τολμούσε να βγει από το σπίτι του. Σήμερα, που οι ρέφερι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος και στους δικούς του αγώνες, ο Ολυμπιακός είναι έβδομος στη βαθμολογία, πίσω κι από τον Λεβαδειακό (που παίζει στη Α’ Κατηγορία ελέω Ηρακλή), έχοντας χάσει 10 από τους 18 βαθμούς που θα μπορούσε να συγκεντρώσει. Μπορεί, στο τέλος, να βγει ξανά Πρωταθλητής -απομένουν 24 αγωνιστικές- όμως, μέχρι στιγμής, δεν έχει πάρει τίποτα παραπάνω από αυτό που άξιζε σε κάθε του παιχνίδι. Την Κυριακή, κόντρα στα ήθη και τα έθιμα των τελευταίων ετών, έχασε από τον Ατρόμητο στο «Γεώργιος Καραϊσκακης», με διαιτητή τον Αρετόπουλο -τον γνωστό Αρετόπουλο- που, αυτή τη φορά, δεν… εφηύρε κάποιον δικό του κανονισμό για να βγάλει από τη δύσκολη θέση το φαβορί του ματς.

Την Κυριακή έπαιζε και η ΑΕΚ. Η αήττητη -μέχρι προχθές- ΑΕΚ, η οποία (υποτίθεται ότι) είναι από τις «χαϊδεμένες» ομάδες της νέας ΕΠΟ. Εάν νικούσε, θα ξέφευγε οκτώ βαθμούς από τον Ολυμπιακό και τέσσερις από τον ΠΑΟΚ. Αλλά έχασε. Εχασε από τον Αστέρα Τρίπολης, που κανέναν άλλον δεν είχε νικήσει. Ο άλλος εν δυνάμει πρωταθλητής, ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη που (υποτίθεται ότι) τώρα κάνει κουμάντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έπαθε ακόμη μεγαλύτερη νίλα. Το Σάββατο πέταξε δύο πολύτιμους βαθμούς στη Λάρισα, την ασθενέστερη ομάδα της Σούπερ Λιγκ που όλοι κέρδιζαν με ευκολία. Αυτονόητα πράγματα που, όμως, στην Ελλάδα τα είχαμε στερηθεί πολύ καιρό.

Βοήθησαν και τα χάλια του Ολυμπιακού, στο να γίνει το Πρωτάθλημα πιο συναρπαστικό. Κάτω από άλλες συνθήκες, τα προηγούμενα χρόνια, σε αυτούς τους έξι αγώνες θα είχε χάσει -το πολύ- πέντε βαθμούς. Μπορεί να είχε ηττηθεί από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και να είχε φέρει ισοπαλία στην Ξάνθη. Υπήρξε μία σεζόν, που ο ΠΑΟΚ τον νίκησε στο Φάληρο και του ξέφυγε πέντε βαθμούς, όμως το εφετινό δεν του είχε ξανασυμβεί: τέσσερα διαδοχικά ματς πρωταθλήματος χωρίς νίκη (με δύο ήττες και δύο ισοπαλίες) και, ενδιαμέσως, άλλες δύο ήττες στο Champions League. Πρόκειται για τη χειρότερή του εκκίνηση (σε ισάριθμους αγώνες) εδώ και 30 χρόνια: από τη σεζόν (1987-1988), που πέρασε από την εποχή του Σταύρου Νταϊφά σε αυτή του Γιώργου Κοσκωτά. Δύο νίκες στα έξι πρώτα παιχνίδια του είχε και το 1989-1990 ο Ολυμπιακός, αλλά τότε μετρούσε μία ήττα λιγότερη.

Θα ήταν προτιμότερο, η «ψαλίδα» στη δυναμική των ομάδων να κλείνει με την εξίσωσή τους προς τα πάνω, κι όχι προς τα κάτω. Αλλά, έστω κι έτσι, το κατά τα άλλα τριτοκοσμικό μας πρωτάθλημα βλέπει ένα φως στο σκοτάδι. Το αβέβαιο του αποτελέσματος γεννά ενδιαφέρον, συμβάλλει στην έξωθεν καλή μαρτυρία, αυξάνει την αξιοπιστία της Σούπερ Λιγκ που κόντευε να πιάσει πάτο, και η εμπορική της αξία είχε -σχεδόν- μηδενιστεί. Κοντέψαμε να το ξεχάσουμε, αλλά κανονικό ποδόσφαιρο αυτό είναι: να πηγαίνεις στο γήπεδο για να δεις ποιος θα νικήσει, όχι πώς θα νικήσει. Ας το χαρούμε, όσο κρατήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News