Καμιά φορά ακόμα και τα φαινομενικά εύκολα εγχειρήματα κινδυνεύουν να ναυαγήσουν ή έστω να μην έχουν την επιτυχία που θα μπορούσαν εξαιτίας δευτερευουσών αιτιών (βιασύνη, επιπολαιότητα), ενώ υπάρχουν όλες οι άλλες προϋποθέσεις. Κάτι τέτοιο κινδυνεύει να πάθει το εγχείρημα για την ανασύνταξη (μέσω ενοποίησης) του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς.

Οι σοβαρές προϋποθέσεις για να πετύχει υπάρχουν:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στις εκλογές του 2015 απορρόφησε το μεγαλύτερο κομμάτι ψηφοφόρων αυτού του χώρου, βρίσκεται σε εμφανώς φθίνουσα πορεία. Εχει προκαλέσει μεγάλη απογοήτευση στον κόσμο αυτόν, που μπορεί τώρα να κρίνει, να συγκρίνει και να αλλάξει, ενδεχομένως, συμπεριφορά στις προσεχείς εκλογές.

2. Η ΝΔ έχει μεν προσελκύσει ένα, σχετικά μικρό, απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολύ δύσκολα θα την προτιμήσουν οι άλλοι, οι περισσότεροι, οι οποίοι παραδοσιακά είχαν αντιδεξιά αντανακλαστικά.

Επομένως, ο ενδιάμεσος  χώρος μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο για σημαντική κατηγορία αυτών των ψηφοφόρων, υπό τη βασική προϋπόθεση ότι, τουλάχιστον, θα πάψει να είναι σκορποχώρι και τα κόμματα και οι ομάδες θα ενωθούν υπό νέα ηγεσία, η οποία θα προκύψει από ενοποιητική και αδιαμφισβήτητη διαδικασία.

Κάτι τέτοιο διεφάνη μετά την απόφαση του συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να ανοίξει το παιχνίδι (η κυρία Γεννηματά το πιστώνεται) και την ανταπόκριση του Ποταμιού και του Σταύρου Θεοδωράκη, που εξέφραζαν σοβαρές επιφυλάξεις. Η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων επιβεβαίωσε ότι η προσπάθεια για ενοποίηση του χώρου είναι σε πορεία μη αναστρέψιμη.

Ομως, κάπου εδώ τα καλά τελειώνουν:

– Η επιτροπή Αλιβιζάτου, αποδεκτή από όλους χωρίς καμιά ένσταση, τα έκανε (επιεικώς) μούσκεμα στα διαδικαστικά. Ανακοίνωσε τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας στις 5 Νοεμβρίου, χωρίς να έχει διασφαλίσει ότι είναι και τεχνικά εφικτό να πραγματοποιηθεί. Η χτεσινή (Πέμπτη) απάντηση της εταιρείας Vodafone πιστοποιεί ότι η επιτροπή ενήργησε με βιασύνη. Επρεπε να αποκρούσει τις όποιες πιέσεις και να αποφασίσει αφού είχε πρώτα διασφαλίσει ότι όλα θα γίνουν με απόλυτη αξιοπιστία. Ας περίμενε τις απαντήσεις των ειδικών, αντί να έχει βάλει το κάρο πριν από το άλογο.

– Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει μια ανιαρή συζήτηση για τη λεγόμενη «εξ αποστάσεως ψηφοφορία». Το θέμα έπρεπε να λυθεί εξαρχής- και όχι να γίνει πεδίο αντιπαράθεσης των υποψηφίων- στη βάση απλών αρχών και σκέψεων.

Πρώτον, πρέπει να διευκολυνθούν να ψηφίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ενδιαφερόμενοι (είναι αυτονόητο ότι αν ψηφίσουν λίγες δεκάδες χιλιάδες το εγχείρημα θα έχει αποτύχει).

Δεύτερον, αυτό δεν μπορεί να γίνει σε βάρος της εγκυρότητας και αξιοπιστίας της διαδικασίας.

Εφόσον αυτοί που καλούνται να διεξαγάγουν τις εκλογές δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για την εξ αποστάσεως ψηφοφορία, η διαδικασία θα είναι, αναγκαστικά, μόνο η παραδοσιακή, με κάλπη.

Εγινε, λοιπόν, πολλή άσκοπη φασαρία για κάτι που, όπως αποδείχτηκε, δεν μπορεί να γίνει. Ευχής έργον θα ήταν να μπορούν να ψηφίσουν και όσοι βρίσκονται στο εξωτερικό μέσω του υπολογιστή τους. Προσωπικά τάσσομαι υπέρ. Ομως, αν δεν είναι εφικτό, αν δεν το εγγυώνται όσοι καλούνται να κάνουν τις εκλογές, τι να κάνουμε;

Η επιτροπή Αλιβιζάτου έπρεπε να το είχε έγκαιρα διερευνήσει και να μην  αφήσει τη συζήτηση να σέρνεται προκαλώντας ζημιά άνευ λόγου. Τώρα είναι ευθύνη των κομμάτων, των κινήσεων, των υποψηφίων και όσων νοιάζονται να πάει καλά το εγχείρημα αυτό να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, ώστε να πάνε να ψηφίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, παντού όπου είναι εφικτό να στηθούν κάλπες.

Τα λάθη έγιναν, ας σταματήσουν εδώ. Το εγχείρημα πρέπει να πετύχει. Θα είναι έγκλημα να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Η πολιτική ζωή χρειάζεται ένα κόμμα – ανάχωμα μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα έχει ανάγκη τις μετριοπαθείς, μεταρρυθμιστικές και υπεύθυνες δυνάμεις του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς και όχι μια εκτός ορίων σύγκρουση παραδοσιακής Δεξιάς και Αριστεράς.

Οσοι έχουν την ευθύνη σήμερα ας γίνουν λίγο πιο προσεκτικοί. Για να μη χυθεί η καρδάρα με το γάλα και μάλιστα για δευτερεύοντες (και όχι ουσίας) λόγους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News