Φορούσε ένα ασπρόμαυρο κοστούμι με ένα μαύρο παπιγιόν. Σηκώθηκε από τη θέση του ενώ όλοι στην αίθουσα χειροκροτούσαν. Τον είχε προλογήσει ο μέγας Μπομπ ΜάκΑντου, ένας θρύλος του ΝΒΑ που τον είχε βρει αντίπαλο στα αξέχαστα ματς του Αρη με την Τρέισερ Μιλάνο στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ηταν τότε που ο ΜάκΑντου είχε παραδεχτεί ότι αυτά που έκανε ο Γκάλης δεν τα είχε δει πουθενά στο ΝΒΑ.

Ο Νικ, συγκινημένος, τον ευχαρίστησε, αναπολώντας τις μεγάλες εκείνες μάχες του Αρη με την Τρέισερ.

Και έπειτα ξεκίνησε την ομιλία του ως μέλος πλέον του Hall of Fame του μπάσκετ. Περιέγραψε τα πρώτα του βήματα, ότι ονειρευόταν να παίξει το ΝΒΑ, ότι είχε επιλεγεί από τους Μπόστον Σέλτικς την ίδια χρονιά με τον θρυλικό Λάρι Μπερντ – τον οποίο και έδειξε στην αίθουσα.

Ναι, οι μεγάλοι του ΝΒΑ και ήδη μέλη του πάνθεον του μπάσκετ, είχαν πάει το βράδυ της Παρασκευής στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης για να καλωσορίσουν τους νέους σε αυτό το κλειστό κλαμπ των καλύτερων του αθλήματος, την «τάξη του 2017».

Ο Γκάλης δεν είπε πολλά για την Αμερική όπου γεννήθηκε το 1957, είπε όμως πολλά για την Ελλάδα. Περιέγραψε πώς όταν αποφάσισε να πάει να παίξει μπάσκετ στην πατρίδα των γονιών του, δεν ήξερε αν το άθλημα υφίσταται καν στη χώρα μας. Και ότι μέσα σε λίγα χρόνια, μετά τη νίκη το 1987 επί της Ρωσίας (έτσι την ανέφερε, «Ρωσία» και όχι ΕΣΣΔ), η Ελλάδα γέμισε μπασκέτες και παιδιά να παίζουν μπάσκετ. «Δεν υπήρχε σπίτι χωρίς μια μπασκέτα ή μια μπάλα του μπάσκετ. Ο δρ. Νέισμιθ (ο εμπνευστής του αθλήματος) θα ήταν υπερήφανος» σχολίασε ο Νικ.

«Στο τέλος δεν είναι τα πρωταθλήματα, ή τα ρεκόρ, είναι κάτι σημαντικότερο» είπε ο Γκάλης και διηγήθηκε μια ιστορία που του συνέβη στη Θεσσαλονίκη όταν τον πλησίασε μια γυναίκα. «Νόμιζα ότι θα ήθελε αυτόγραφο, ή να φωτογραφηθεί μαζί μου. Αλλά εκείνη μου είπε ότι έσωσα τον γιο της. Οτι ήταν εθισμένος και βρήκε το νόημα της ζωής του στο μπάσκετ» είπε, καταχειροκροτούμενος από το ακροατήριο.

Η επίδραση του Γκάλη στο ευρωπαϊκό και το ελληνικό μπάσκετ είναι τεράστια και αν θέλετε δεν έχει αξιολογηθεί ακόμα. Η έλευσή του στην Ελλάδα αναμφίβολα μπόλιασε με το πνεύμα του νικητή το ταλέντο που ήδη υπήρχε. «Ημασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές» που τραγουδούσε και ο Νίκος Πορτοκάλογλου προσπαθώντας να εξηγήσει μουσικά το θαύμα του Ευρωμπάσκετ του 1987.

Ο Νικ δημιούργησε έναν ολόκληρο νέο κόσμο στην Ελλάδα, ασχέτως αν και μόνο τα στατιστικά του -αυτά που υποβάθμισε στην ομιλία του- θα αρκούσαν για να τιμηθεί με τον ανώτερο τίτλο για έναν αθλητή μπάσκετ, αυτόν του να είναι μέλος του Hall of Fame, ανάμεσα σε όλους τους θρύλους του αθλήματος.

Οκτώ πρωταθλήματα Ελλάδος και επτά Κύπελλα με τον Αρη, 11 φορές πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος, τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ σε Ευρωμπάσκετ (1983, 1987, 1989, 1991), βεβαίως πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική το ’87 και ασημένιος το ’89.

Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο Αρης του Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη, έκανε απίστευτα για την εποχή πράγματα. Και μια βραδιά του 1986 βρήκε απέναντί του την Τρέισερ του Ντίνο Μενεγκίν και του Μπομπ ΜακΑντου, του θρύλου που επέλεξε ο ίδιος ο Γκάλης για να τον προλογίσει στην τελετή. Ηταν εκείνη η τέλεια βραδιά του Αρη και του Γκάλη, ο οποίος είχε τελειώσει το ματς με 44 πόντους και 17 στα 22 σουτ! «Αυτό έγραψε το φύλλο αγώνα. Χωρίς υπερβολή πιστεύω ότι οι 80 από τους 97 πόντους του Άρη οφείλονται στο δικό του παιχνίδι Μας τρυπούσε την άμυνα, είτε σκοράροντας, είτε πασάροντας στον ελεύθερο συμπαίκτη του, για να φάμε ένα εύκολο καλάθι. Δυστυχώς δεν τον υπολόγιζα όσο έπρεπε». Εκτοτε όλος ο κόσμος θα τον υπολόγιζε. Οχι ότι θα μπορούσε και να τον νικήσει βέβαια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News