Ηταν Ιούλιος του 2014 όταν κάποιοι άνθρωποι που περπατούσαν στο Cockle Creek της νότιας Τασμανίας είδαν έναν σκύλο να επιτίθεται σε έναν μικρό πιγκουίνο. Αμέσως ενημέρωσαν το πάρκο άγριο ζωής που υπάρχει στην περιοχή και τελικά ο πιγκουίνος βρέθηκε να περιφέρεται τραυματισμένος στην ακτή.

Οι άνθρωποι του πάρκου τον περιέθαλψαν, φρόντισαν τα τραύματά του και τον βοήθησαν να επιβιώσει. Ενώ όμως τον κρατούσαν κοντά τους, διαπίστωσαν πως το χαριτωμένο πτηνό με τα κίτρινα φρύδια, ανήκει σε ένα είδος πιγκουίνων που ζει σε ένα σύμπλεγμα νησιών 200 χιλιόμετρα νότια της Νέα Ζηλανδίας, σε μια περιοχή που απέχει περισσότερα από 2.000 χιλιόμετρα από το σημείο όπου εντοπίστηκε.

Τα τραύματα του μικρού πιγκουίνου ήταν τόσο σοβαρά, που το ζώο είχε χάσει τις αδιάβροχες ιδιότητές του, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την επιστροφή του στα παγωμένα νερά της πατρίδας του.

Η ιστορία του μικρού πιγκουίνου έγινε γνωστή και οι άνθρωποι του πάρκου του έδωσαν το όνομα «κυρία Σίμπσον». Το πτηνό, υποβλήθηκε σε επέμβαση, που κρίθηκε απαραίτητη για την υγεία του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ένα κέντρο που εξειδικεύεται στην προστασία και την φροντίδα των πιγκουίνων. Οι υπεύθυνοι του κέντρου, Λέσλεϊ και Ρίτσαρντ, φρόντισαν την κυρία Σίμπσον που άρχισε γρήγορα να βγάζει νέα φτερά, ενώ και τα τραύματά της επουλώθηκαν. Ετσι, μετά από τρία δύσκολα χρόνια ήταν έτοιμη να επιστρέψει στον ωκεανό.

Γρήγορα, οι άνθρωποι που την περιέθαλψαν και τη φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει και πάλι υγιής, πήραν την μεγάλη απόφαση να την οδηγήσουν στην ακτή για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής.

Εφτασαν μαζί της σε μια παραλία στη νότια Τασμανία και την παρακολούθησαν να πλησιάζει δειλά δειλά το νερό. Στη συνέχεια βούτηξε το ράμφος της στα νερά του ωκεανού, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό κι γρήγορα αφέθηκε να την παρασύρει.

Την οδήγησαν σε μια παραλία στη νότια Τασμανία και την είδαν δειλά δειλά να πλησιάζει στη θάλασσα περπατώντας πάνω στη βρεγμένη άμμο και να αφήνει το νερό να βρέξει τα πόδια της. Στη συνέχεια βούτηξε το ράμφος της στα νερά του ωκεανού, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, κι όταν άρχισε να αισθάνεται ασφάλεια, άφησε το ρεύμα να την παρασύρει.

Πριν απομακρυνθεί, έβγαλε το κεφάλι και κοίταξε τους ανθρώπους που την φρόντισαν να στέκονται στην ακτή. Ηταν σαν να παίρνει μία τελευταία ανάμνηση από αυτούς.

Οπως επισημαίνει και στο κείμενό της, η αρθρογράφος του Guardian, είναι απίθανο να ξέρεις τι θα απογίνει η «κυρία Σίμπσον». Ο ωκεανός έχει τους δικούς του κανόνες. Από την πλευρά τους πάντως, οι άνθρωποι που φρόντισαν το μικρό πτηνό, θέλουν να σκέφτονται ότι η κυρία Σίμπσον θα φτάσει στο σπίτι της και θα έχει πολλά να  διηγηθεί για την μεγάλη της περιπέτεια στην άλλη άκρη του ωκεανού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News