Αν δεν κάνεις χρήση υπηρεσιών web banking, στο τέλος του μήνα πρέπει να πας στην τράπεζα για να πληρώσεις φόρο εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ. Είναι διευκόλυνση σε σχέση με αυτό που τραβούσαμε παλαιότερα, όταν κάναμε ουρά στην Εφορία για να πάρουμε το διπλότυπο, να πάμε στο Ταμείο, να πληρώσουμε με μετρητά, τοκίζοντας τη δυσφορία μας.

Είναι επίσης εξαιρετικά ασφαλές για τους υπαλλήλους της Εφορίας. Φανταστείτε τώρα, στις ημέρες μας, κουρασμένους, ιδρωμένους, αγανακτισμένους, ξεπουπουλιασμένους πολίτες να προσέρχονται ενώπιον εφοριακού με γλαστράκι στο γραφείο και πιεστικά τηλεφωνήματα από τα παιδιά στο σπίτι. Τα μεγάλα εγκλήματα γίνονται συνήθως στην κάλπη, όμως, καμιά φορά, φτάνει και ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας με τζάμι που ποτίστηκε από σάλια και χολή.

Οι εφοριακοί, λοιπόν, είναι ασφαλείς. Το ίδιο και οι υπάλληλοι των τραπεζών που κανένας δεν ταυτίζει με τους κυνόδοντες του κράτους. Ομως στο τέλος του μήνα η δυσθυμία στις ουρές των τραπεζών θα σηκώνει μανιτάρι μεγαλύτερο από εκείνα του Κιμ. (Φτάνει, τελικά, η βόμβα ως εδώ; Θα ήταν και αυτή μία κάποια λύση.) Τέλος του μήνα πληρώνουμε δεύτερη δόση Φόρου Εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, συν όποιες ρυθμίσεις και υποχρεώσεις κουβαλάει κανείς στην καμπούρα του. Δείξτε μου έναν άνθρωπο που θα κάτσει στην ουρά και θα πει στον εαυτό του ότι, τουλάχιστον, δεν κυβερνάει η Δεξιά, ότι είναι αλλιώς να πληρώνεις επί Τσίπρα. Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος, χωρίς οργανική σχέση με το δημόσιο χρήμα, που να σκέφτεται έτσι; Δεν θέλω, απλώς, να τον γνωρίσω. Θέλω να δώσω το DNA του για ανάλυση.

Τις τελευταίες εβδομάδες κάναμε μία διαδρομή που επιβεβαιώνει και το εύρος του πολιτικού μας ορίζοντα. Ξεκινήσαμε από τον Στάλιν, το 1944 και φτάσαμε στον Ανδρέα, στο 1974. Λογικά θα πρέπει να γυρίσει ο αιώνας μας στα μισά του, να φύγει και το 2050, για να ασχοληθούμε με τα σημερινά. Ολο αυτό, φυσικά, δεν γίνεται τυχαία. Είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει την πολιτική αντιπαράθεση σε ιδεολογικά χαρακώματα. Και μάλιστα το κάνει με όρους τόσο ξεπερασμένους που είναι να απορείς για το έλλειμμα ευρηματικότητας στο Μαξίμου και στο επικοινωνιακό επιτελείο. Σε μεγάλο βαθμό εξηγείται από την εμμονή που διακρίνει τον φιλικό, προς την κυβέρνηση, Τύπο, να συνδιαλέγεται με όρους που ήταν δημοφιλείς πριν από τριάντα χρόνια, όμως σήμερα δεν λένε τίποτα σε κανέναν.

Πρώτα-πρώτα η κουβέντα περί Στάλιν είναι απολύτως αδιάφορη σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο σαράντα ή και πενήντα ετών -οι μικρότερες ηλικίες δεν καταλαβαίνουν καν για ποιο λόγο το συζητάμε. Μπορεί να ενδιέφερε τον παππού του σημερινού σαραντάρη, όμως ο γέροντας δεν θα σηκωθεί από το μνήμα ούτε για να συζητήσει, ούτε για να πληρώσει ΕΝΦΙΑ. Ενδιαφέρει, επίσης, τον στενό πυρήνα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αρκετοί εκ των οποίων διαθέτουν σταλινικές καταβολές. Ομως αξίζει τον κόπο να συζητάμε για αμελητέα μεγέθη; Τώρα αν στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι έπεισαν το μεγάλο πολιτικό ακροατήριο για τα… φιλοναζιστικά αισθήματα της Νέας Δημοκρατίας, τόσο το χειρότερο για αυτούς και για τη σχέση που διατηρούν με την πραγματικότητα. Θα είχε, επίσης, εξαιρετικό ενδιαφέρον -και πλάκα- αν ρωτούσαν τι σκέφτεται για το θέμα και ο Πάνος ο Καμμένος. Ποια η σχέση των ΑΝΕΛ με τον Στάλιν;

Μέγας θόρυβος σηκώθηκε και για τη σύγκριση του Αλέξη με τον Ανδρέα. Δείτε το ως το επιθεωρησιακό θέαμα για το οποίο πληρώνετε τόσα στην Εφορία. Προφανώς ενδιαφέρει ένα κοινό μεγάλης ηλικίας, κυρίως συνταξιούχους, αλλά και αυτοί, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με την περικοπή της σύνταξης, δεν θα πάνε ούτε στο Α’ Νεκροταφείο (στο μνήμα ευθεία όπως μπαίνεις), ούτε στην Κουμουνδούρου. Στου Μητσοτάκη θα πάνε, σχεδόν αντανακλαστικά.

Ημέρα με την ημέρα η συζήτηση περί του ιδεολογικού χάνει την ουσία και το ενδιαφέρον της. Θα είχε νόημα αν η οικονομική πολιτική δεν ερχόταν με e-mail από τις Βρυξέλλες. Δηλαδή, τι νομίζουν στο Μαξίμου; Για ποιο λόγο εξελέγησαν; Επειδή είναι Αριστεροί ή επειδή υποσχέθηκαν να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ και να σκίσουν τα μνημόνια; Και αν μη τι άλλο, οι ίδιοι, ως κυβερνήτες, υιοθετούν μεθοδεύσεις που έρχονται από τα πιο σκοτεινά χρόνια της Δεξιάς.

Στην πράξη οι παλιές διαχωριστικές γραμμές έχουν σβηστεί κάτω από τις γόβες της Λαγκάρντ. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα φωνάζει περί Δεξιάς και Αριστεράς, τόσο το ακροατήριο θα απορεί για τις διαφορές τους. Στο τέλος θα μείνουν τα πρόσωπα και εκεί, εκ των πραγμάτων, το Μαξίμου χάνει σε κάθε γύρο. Διότι αυτοί δοκιμάστηκαν, μετρήθηκαν και ζυγίστηκαν, ενώ ο Μητσοτάκης θα δικαιούται την ευκαιρία του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News