Αυτό το καλοκαίρι έπεσε πολλή δουλειά στο Προεδρικό Μέγαρο. Χρυσό η Εθνική Νέων του μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ηρακλείου. Χρυσό η Εθνική Κωφών Γυναικών του μπάσκετ στους Deaflympics της Σαμσούντας. Χρυσό η Κατερίνα Στεφανίδη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου (στο επί κοντώ). Και τώρα, χρυσό η Εθνική Νέων της υδατοσφαίρισης στο Βελιγράδι. Ερχεται και το Ευρωμπάσκετ… Πρόεδρε, κουράγιο.

Ναι, είμαστε πια πρωταθλητές (Κόσμου) και στο γουότερ πόλο – στους Νέους. Η Εθνική των 19άρηδων ανέβηκε, την Κυριακή, στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, αφού τα έβαλε με τις υπερδυνάμεις του σπορ και τις κατατρόπωσε. Τη Σερβία, μάλιστα, μέσα στο άντρο της. Δεν ήταν η πρώτη φορά, όμως είχαν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη. Απέναντί μας και τότε -το 2001 στην Κωνσταντινούπολη- έστεκε η Κροατία (8-7). Και ανατέλλοντες αστέρες στις ελληνικές πισίνες ήταν ο Αφρουδάκης (ο Χρήστος), ο Ντόσκας, ο Θεοδωρόπουλος, ο Ντούλος, ο Πρωτονοτάριος και οι αδελφοί Κόχειλα.

Μας έχει δώσει αρκετές εθνικές χαρές το πόλο: άλλους δυο παγκόσμιους τίτλους (η Εθνική Νεανίδων το 1997 και η Εθνική Γυναικών το 2011), ένα αργυρό μετάλλιο (το 1995, πάλι η Εθνική Νέων, η επονομαζόμενη «γενιά της Δουνκέρκης») και πολλές σημαντικές νίκες σε διεθνείς διοργανώσεις. Αλλά, η Εθνική Ανδρών μας έχει κεράσει και πίκρες αξέχαστες. Λες και κάποια «κατάρα» την καταδιώκει. Είναι πάντα παρούσα στα μεγάλα ραντεβού, πάντα δείχνει ικανή και πρόθυμη να φτάσει στην κορυφή, στο τέλος, όμως, πάντα κάποιες «λεπτομέρειες» την προδίδουν. Τα ιστορικά της στραβοπατήματα μοιάζουν παραφυσικά. Εάν υπάρχει λογική εξήγηση, αυτή κρύβεται στο στάδιο της «ωρίμανσης»: στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι οι Νέοι να γίνουν Ανδρες.

Η Εθνική Νέων που κατέκτησε την κορυφή στο Βελιγράδι θεωρείται από πολλούς ως η πιο ταλαντούχα «φουρνιά» αθλητών, με δύο εξίσου καλούς παίκτες για κάθε θέση. Τα παιδιά είναι και φίλοι. Σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, αρκετά από αυτά παίζουν μαζί από τους Παίδες, γεγονός που εξηγεί την εξαιρετική τους «χημεία» μέσα στην πισίνα. Εχουν αγωνιστεί σε πολλά διεθνή τουρνουά κι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με όλες τις παραδοσιακές δυνάμεις του σπορ, από μικροί. Το χρυσό μετάλλιο της Κυριακής ήρθε σαν φυσική εξέλιξη του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μπακού πριν από δύο χρόνια.

Αλλά, το κυριότερο συστατικό της επιτυχίας τους είναι η εξοικείωσή τους με τον υψηλό ανταγωνισμό – κάτι που σπανίζει στην Ελλάδα του αθλητισμού. Ολα αυτά τα παιδιά είναι «μπαρουτοκαπνισμένα» με τους συλλόγους τους, στο ελληνικό πρωτάθλημα ή ακόμη και στα Κύπελλα Ευρώπης. Το ότι απέκτησαν παραστάσεις σε top επίπεδο από τόσο νωρίς, οφείλεται στην εμπιστοσύνη που -θέλοντας και μη- τους έδειξαν οι ομάδες, λόγω της οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας τους να πορευτούν με δαπανηρές επενδύσεις (μετεγγραφές), όπως παλιά.

Η έλλειψη οικονομικών πόρων υποχρέωσε τους συλλόγους να προσέξουν τις ακαδημίες τους περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Παραδοσιακές δυνάμεις του πόλο (η Βουλιαγμένη, η Γλυφάδα και το Παλαιό Φάληρο), αλλά και μικρότερες, έριξαν τους νεαρούς αθλητές τους «στα βαθιά». Οι πόρτες των ανδρικών ομάδων άνοιξαν διάπλατα για τους πιτσιρικάδες, και τα αποτελέσματα φάνηκαν αμέσως. Από τους 13 της αποστολής για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σερβίας, μόνον ένας δεν είχε θέση βασικού στο πρωτάθλημα της Α1: ο Ξενοφών Σιορδίλης, επειδή στον ΠΑΟΚ είχε μπροστά του τον Φίλιππο Καραμπέτσο.

Ολοι οι άλλοι ήταν πρωταγωνιστές, εφέτος, στους συλλόγους τους. Ο Ζερδεβάς και ο Δελαγραμμάτικας στη Βουλιαγμένη, ο Παπαναστασίου, ο Σκουμπάκης και ο Γιαννόπουλος στη Γλυφάδα, ο Γαρδίκας και ο Τρούλος στο Φάληρο, και πάει λέγοντας. Ακόμη και ο Οδυσσέας Μασμανίδης, ο 20χρονος φουνταριστός που παίζει στο Κολέγιο του Μπέρκλεϊ, είχε προλάβει να αγωνιστεί στην Α1 -με τη Βουλιαγμένη- προτού φύγει από την Ελλάδα.

Το ταλέντο καλλιεργείται, η φυσική κατάσταση δουλεύεται και οι τεχνικές διδάσκονται, όμως η πείρα είναι ένα μάθημα που κάθε νεαρός αθλητής μαθαίνει μόνος του – αρκεί να του δίνονται οι ευκαιρίες να παίζει σε υψηλό επίπεδο. Χάρη στην εμπειρία που πρόλαβαν να αποκτήσουν, οι μικροί διεθνείς αντέδρασαν με μυαλό και ψυχραιμία όταν βρέθηκαν πολύ πίσω στο σκορ, απέναντι σε ομάδες (θεωρητικώς) ανώτερες από τη δική τους. Ετσι επέζησαν των απανωτών θρίλερ στα παιχνίδια με τη Ρωσία στους ομίλους, με την Ισπανία στον προημιτελικό και με την Κροατία στον τελικό.

Την αυτοπεποίθηση, που ήταν απαραίτητη για να αποδράσουν από όλες αυτές τις δυσκολίες, την… κόλλησαν από τον προπονητή τους, τον Τεό Λοράντο, μεγάλη δόξα του παρελθόντος (στη Βουλιαγμένη, στον Παναθηναϊκό και στα Χανιά), που έχει εκπροσωπήσει το ελληνικό πόλο σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτήν πρόλαβε να τους μεταδώσει ο πρωτάρης -σε εθνική ομάδα- κόουτς, ο οποίος ανέλαβε τη Νέων μόλις πριν από δυόμισι μήνες. Ο μισός Κεφαλλονίτης και μισός Κορσικανός τεχνικός, ο οποίος είναι και αξιωματικός της Πυροσβεστικής, πιστεύει πως η ψυχολογική προετοιμασία του αθλητή για τους μεγάλους αγώνες είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική.

Κατά μίαν έννοια, μπορούμε να μιλάμε για «ελληνική σχολή» στο πόλο, κυρίως χάρη στη δουλειά που γίνεται στη βάση, στα σωματεία, από εξαιρετικούς προπονητές οι οποίοι εργάζονται χωρίς αξιόλογο μπάτζετ, περιφρονημένοι από τα αθλητικά πρωτοσέλιδα. Υπάρχουν, όμως. Και έχουν φροντίσει, ώστε ετούτη η χώρα να μην ξεμένει, ποτέ, από σπουδαίους πολίστες. Ο Αρώνης, ο Γαρύφαλος και ο Σταθάκης παρέδωσαν, κάποτε, στον Γιαννόπουλο, τον Μαυρωτά, τον Σελετόπουλο και τον Σιταρένιο. Αυτούς τους διαδέχθηκαν ο Λουράντος -ο σημερινός προπονητής της Εθνικής Νέων-, ο Βολτυράκης, ο Παπαναστασίου. Μετά ήρθαν οι Αφρουδάκηδες, ο Πάτρας, ο Χατζηθεοδώρου. Υστερα, ο Φουντούλης, ο Βλαχόπουλος, ο Κολόμβος, ο Φλέγκας, ο Γεννηδουνιάς και οι υπόλοιποι που, προ ημερών, πάλεψαν γενναία στη Βουδαπέστη με την Ανδρών.

Αυτή η συνέχεια οφείλεται και στα γονίδια. Η κληρονομική αγάπη για το πόλο είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στα μέρη μας. Στη σημερινή Εθνική Νέων, για παράδειγμα: Ο Γρηγόρης Γιαννόπουλος είναι γιος του άλλοτε αρχηγού της Γλυφάδας, του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ανδρών, Κυριάκου Γιαννόπουλου. Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου είναι γιος του παλιού φουνταριστού, Τάσου Παπαναστασίου. Ο Χαράλαμπος Τρούλος είναι ανιψιός του Παναγιώτη Τρούλου, που διετέλεσε συνεργάτης του Σάντρο Καμπάνια στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής. Ο Νίκος Γαρδίκας είναι εξάδελφος του πολίστα του Πανιωνίου, Χρήστου Κουτσιαλή.

Μόνο στο στάδιο της «ωρίμανσης» κάτι μας διαφεύγει, γι’ αυτό και τα εξαιρετικά μας ταλέντα δεν βρίσκουν την ανταμοιβή που τους πρέπει, στα μεγάλα τους χρόνια. Αυτό το «κάτι», λένε οι ειδικοί, είναι ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να συνδέσει τις επιτυχίες των μικρών Εθνικών ομάδων με την Ανδρών, να εξασφαλίσει τη συνέχειά τους, να αξιοποιήσει κάθε παίκτη ξεχωριστά, αναλόγως με τα χαρακτηριστικά του.

Εάν το χρυσό μετάλλιο αυτών των παλικαριών ήταν… το λυχνάρι του Αλαντίν, εάν μπορούσε να πραγματοποιήσει κάθε τους επιθυμία, το πρώτο που θα ζητούσαν -όλοι με ένα στόμα- θα ήταν ένα αθλητικό κέντρο. Για να μην τρέχουν δεξιά κι αριστερά για τις προπονήσεις ή τις θεραπείες τους. Αλλά, πού λεφτά για τέτοια; Το ξέρουν καλά, ότι κανένα… τζίνι δεν πρόκειται να εμφανιστεί μπροστά τους. Μετά τη βράβευσή τους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτά τα παιδιά θα συνεχίσουν τη ζωή τους στον αθλητισμό όπως και πριν. Σαν να μην έγιναν, ποτέ, παγκόσμιοι πρωταθλητές.

Το επισήμανε, την Κυριακή το βράδυ, και ο παλαίμαχος διεθνής φουνταριστός (τώρα προπονητής), Νίκος Βενετόπουλος, σε μια εύστοχη ανάρτησή του στο Facebook: «Ολο το χρόνο, οι μόνοι που ασχολούνται μαζί τους είναι οι γονείς τους και καμιά δεκαριά «ψυχάκηδες» του χώρου. Το μόνο που ζητάνε, είναι σεβασμό στον κόπο τους και λίγη φροντίδα από το Κράτος. Αν δείτε τα προπονητικά κέντρα των αντιπάλων τους, θα ντραπείτε. Εμείς πάμε με σφεντόνες, και οι άλλοι έχουν πολυβόλα. Γι’ αυτό τους αξίζει ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News