Συλλήβδην μπουκαδόροι. Αυτή η μοίρα κατατρέχει ετούτον τον τόπο. Ακυρώσαμε τις πόρτες και δοξάσαμε τα παράθυρα. Μα κι αυτά ακόμα, πονηροσοφά, τα μικρύναμε. Ίσα που να χωράς. «Στο τσακ» όπως λέμε, στην λαϊκή. Να χρειάζεσαι σπρώξιμο, βοήθεια για όλα. Μικρύναμε. Ένας, ο πολιτικός, να παίξει τον φθηνό κι ο άλλος, ο λαός, το κακομαθημένο παιδί που τόσα που θέλει, δεν γνωρίζει τι τελικά θέλει. Διαχρονικά βόλεψε, το «παραθυράκι», το πολιτικό μας σύστημα. Όμως παραθυράκι το παραθυράκι, χάσαμε τη θέα. Και τώρα; Μπορεί να ήρθε επιτέλους η στιγμή, που το σύστημα σηκώνει τα χέρια στο ίδιο του το «σύστημα».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας προχθές στη συνεδρίαση της Π.Ε. της ΝΔ, ανάμεσα σε πολλά, τόνισε κι αυτό, ίσως σαν πιο σημαντικό «Όταν εγώ ανοίγω τις πόρτες του κόμματος, κανείς δεν μπορεί να τις κλείσει». Εν ολίγοις, μίλησε για την ανανέωση του κόμματος -ως όρο μάλιστα πολιτικής ανασύνταξης-, μίλησε για ποιοτική αναβάθμιση του στελεχικού δυναμικού -μέσω και σεμιναρίων- αλλά και για διόρθωση των κακώς κειμένων στα οικονομικά του κόμματός του.

Μίλησε και για συναινέσεις. Δήλωσε, ότι θα απευθυνθεί σε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις. «Δεν μας νοιάζει από πού προέρχεστε, μας νοιάζει να πάμε μπροστά». Μου ακούστηκαν ευεργετικά τα λόγια του. Επιτέλους κάποιος «δείχνει» τις παθογένειες, ξεκινώντας από την καμπούρα του δικού του κόμματος. Δείχνει σε «ενήλικες» πια, χωρίς να το χρειάζεται να ξεμπροστιάσει κανέναν. Άρα, έχει εντοπίσει τις παθογένειες στον πυρήνα τους. Τις έχει μελετήσει. Ο συγκεκριμένος μάλιστα, μπορεί και στο πετσί του επάνω.

Λίγο να μελετήσεις στην εικόνα, τη γλώσσα του σώματος των πρωτοπαλίκαρων, λίγο να σταθείς στο ύφος των προσώπων στην πρώτη σειρά, λίγο να διαισθανθείς την αγωνία τους για το ξεβόλεμα των «στρατιωτών» τους. Στρατοί, κανονικοί. Κι η οικογένειά του ακόμα ακόμα, ένας στρατός. Ας μην τους ξεσκίσουμε, ως δήθεν ανυποψίαστοι. Ανθρώπινες διαδρομές. Ποιος δεν κτίζει προσωπικούς στρατούς, αν διατίθενται στρατιώτες; Ας μη πέσουμε στο χωρίς απάντηση ερώτημα «έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα». Δεν θα μας βγάλει. Αλλά ας αναλογιστούμε… Πόσο πια; Πόσο στραβός να είσαι, για να μην διακρίνεις το τέλμα; Πόσο μίκρυνε το πολιτικό μας δυναμικό; Πόσο φθήνυνε η ποιότητα των ανθρώπων; Πόσοι κοινωνικά αμόρφωτοι κάθονται στα έδρανα και πίνουν εις υγείαν των κορόιδων; Και πόσο εγκληματικά στυγνό, πόσο ασφυκτικό και ανέντιμο, εκείνο, το σύνηθες των ημερών μας «Όλοι ίδιοι είναι».

Είναι όλοι ίδιοι; Κι όσοι άντεξαν και πάλεψαν και μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη; Όσοι προσπάθησαν; Δεν χορτάσαμε δοξαστικούς επικήδειους σε νεκροταφεία; Σε ποιο τσουβάλι διαλογής να ρίξω έναν Πεπονή (καθιέρωσε τον ΑΣΕΠ κι όμως δεν εξελέγη), έναν Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έναν Στέφανο Μάνο, έναν Τάσο Γιαννίτση, μια Μαριέττα Γιαννάκου, μια Αννα Διαμαντοπούλου;

Αν σήμερα, σε όλη αυτή την καταβύθιση αξιών δεν μετρήσω τις εξαιρέσεις, αν σήμερα πια δεν μελετήσω τη διαδρομή τους, αν δεν αναδείξω τους συναγερμούς που χτύπησαν πριν από το κακό, τότε που θα πιαστώ για να προχωρήσω; Οι πόρτες! Οι πόρτες είναι το ζητούμενο. Να ξαναθυμηθούμε την πόρτα. Τα κόμματα και οι ψηφοφόροι. Κι αν ήρθε η ώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη να παίξει την «πόρτα» στην ΝΔ, καλώς να ορίσει. Να θυμάται, ότι όσοι τον ψήφισαν, του άνοιξαν διάπλατα την πόρτα της αρχηγίας του. Κι ας ήταν εκπαιδευμένοι, από το «σύστημα», στο παραθυράκι. Ε, δεν το καταδέχτηκαν και όλοι το παραθυράκι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News