Toν Σεπτέμβριο του 2015 έγινε ο υπουργός με τη συντομότερη θητεία σε κυβέρνηση.  Εμεινε 12 (ολόκληρες!) ώρες πριν «παραιτηθεί», μόλις πήραν εκτεταμένη δημοσιότητα κάποια ρατσιστικά και αντισημιτικά σχόλιά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (εδώ).

Τότε υπήρχαν (ακόμα…) κάποια ψήγματα ευαισθησίας στη νεόκοπη κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας συγκυβερνούσε μεν με τον «μεγάλο» Καμμένο, αλλά μπορούσε να λέει «όχι» στον εκφράζοντα μισαλλόδοξο και ομοφοβικό λόγο συνονόματό του. Ο καιρός πέρασε, ο «μικρός» Δημήτρης Καμμένος ξεπλύθηκε από τα ανομήματά του και ιδού τώρα που φιγουράρει ως αντιπρόεδρος της Βουλής.

Και μάλιστα εξελέγη διακομματικώς,  αφού τον ψήφισαν και βουλευτές της ΝΔ. Το θλιβερό είναι ότι ουδείς βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε την υποψηφιότητά του. Μόνο τέσσερις είπαν-προς τιμήν τους- «παρών» (Νίκος Φίλης, Μάκης Μπαλαούρας, Γιώργος Ψυχογιός και Μάριος Κάτσης). Κάποιοι  άλλοι απουσίαζαν από την ψηφοφορία (εδώ).

Η ένσταση είναι εύλογη.  Όταν όλοι αυτοί ανέχονται τα ανδραγαθήματα του Πάνου Καμμένου, σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου για τη «φτωχή» θέση ενός αντιπροέδρου της Βουλής. Και όμως. Το γεγονός έχει και αντίστροφη ανάγνωση. Για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ η αποδοχή της παρουσίας και δράσης του αρχηγού Καμμένου είναι υποχρεωτική. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει κυβέρνηση. Δεν είναι δικαιολογία, είναι εξήγηση. Δεν μπορούν  να κάνουν διαφορετικά.

Όμως, τι είναι αυτό που τους υποχρεώνει να ψηφίζουν για την, ασήμαντη έστω, θέση του αντιπρόεδρου της Βουλής ένα πρόσωπο που πριν από δυο χρόνια ο Πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να απορρίψει; Ισα ίσα που η ασημαντότητα της θέσης (δεν κρίνεται τίποτα σοβαρό, δεν πλήττεται η κυβέρνηση, δεν κινδυνεύει με  πτώση) τούς έδινε μια ευκαιρία να δείξουν ότι δεν καταπίνουν τα πάντα. Μπορεί ο Πάνος Καμμένος να απαίτησε  αξίωμα για τον συνονόματό του,  αλλά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμιά υποχρέωση να του το δώσουν. Κι ας πήγαινε ο αρχηγός Πάνος να ρίξει την κυβέρνηση για τα μάτια του αντιπροέδρου Δημήτρη. Σιγά τα ωά.

Οπότε η εξήγηση είναι διαφορετική. Ο πολύχρονος συγχρωτισμός τους με πρόσωπα που, σε άλλες συνθήκες, θα τους προκαλούσαν αλλεργία, έχει επιφέρει ένα είδος πολιτικού μιθιδρατισμού, ο οποίος καλύπτει τα πάντα. Κάπως έτσι οι Καμμένοι θριαμβεύουν, αφού οι άλλοι υποκύπτουν σε κάθε αξίωσή τους.

Ετσι κι αλλιώς ο «καμμενισμός»  αποτελεί –και θα αποτελεί διαρκώς- στίγμα και όνειδος για ό,τι απομείνει στο τέλος από αυτήν την Αριστερά. Όμως, όταν έρθει το τέλος αυτής της σχέσης και αξιολογηθούν και τέτοιες «λεπτομέρειες», δεν θα υπάρχουν  περιθώρια ούτε για το αίσθημα τη ντροπής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News