Λεφτά δεν έβγαλε – μπορεί και να ‘βαλε από την τσέπη του. Η νίκη του, έτσι κι αλλιώς, δεν θα είχε κανένα αντίκρισμα. Το χειροκρότημα το έχει χορτάσει (κοτζάμ Αμερική τον αποθεώνει τρεις φορές την εβδομάδα). Εάν κάτι του έχει λείψει στη ζωή, αυτό δεν είναι το μπάσκετ. Είναι η καλοπέραση, η ξεγνοιασιά. Μόλις πέρυσι έμαθε τι πα’ να πει διακοπές. Τότε, γιατί το έκανε; Γιατί δεν πήγε να ξεκουραστεί, να απολαύσει τα πλούτη του, έπειτα από μια εξαντλητική σεζόν στο ΝΒΑ και προτού «παρουσιαστεί» στην Εθνική, παρά προτίμησε να χαρίσει το φωτεινό του χαμόγελο σ’ αυτό το δίδυμο μπασκετικό πάρτι, από το οποίο τίποτα δεν έχει να κερδίσει; Επειδή είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Επειδή είναι σπουδαίος.

Τόσο (σπουδαίος), ώστε 6.000 άνθρωποι -τόσοι χώρεσαν στο «Nick Galis Hall», το οποίο γέμισε ασφυκτικά- παράτησαν τις παραλίες, τα εξοχικά τους, τις καφετέριες, τις κυριακάτικες συνήθειές τους, και έτρεξαν να τον δουν από κοντά. Ανάμεσά τους, πάρα πολλά παιδιά. Ελάχιστοι Ελληνες έχουν -σήμερα- τόσο μεγάλη απήχηση στη νεολαία, όση ο «Greek Freak». Κοίτα τι έκανες, Γιάννη. Κι εσύ το ξέρεις καλά: η αγάπη του κόσμου κερδίζεται πολύ πιο δύσκολα, ακόμη και από μία επιταγή των 100.000.000 δολαρίων.

Η Θεσσαλονίκη απόλαυσε μία υπέροχη παράσταση. Θα επαναληφθεί την Κυριακή (25/6) στην Αθήνα (στο Κλειστό του ΟΑΚΑ). Και του χρόνου. Το περυσινό, πρώτο «Antetokounbros Event» έγινε -πια- θεσμός. Για καλό σκοπό. Εφέτος, τα έσοδα θα πάνε στην «Κιβωτό του Κόσμου» (ο πατέρας Αντώνιος πέταξε την μπάλα για το τζάμπολ της αναμέτρησης). Αντίπαλοι ήταν τα αδέρφια Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο με τη νεανική τους παρέα, και η Εθνική Ελλάδας της περασμένης δεκαετίας – πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2005 και δευτεραθλήτρια Κόσμου το 2006.

Στη μία πλευρά του παρκέ, οι πρώτοι τους συνοδοιπόροι στον Φιλαθλητικό – που δεν τους ξεχνούν, όσο ψηλά κι αν έχουν φτάσει. Στην απέναντι, οι «ήρωες» των παιδικών χρόνων τους. Οταν ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης, ο Χατζηβρέττας, ο Βασιλόπουλος, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης, ο Παπαδόπουλος και ο Κακιούζης κατακτούσαν το Ευρωμπάσκετ του 2005, ο Γιάννης τους έβλεπε σαν γίγαντες, με τα μάτια του εντεκάχρονου παιδιού που ήταν τότε. Στον πάγκο της Εθνικής κάθισαν οι αυθεντικοί οδηγοί της επιτυχίας: ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο -τότε- βοηθός του, Λευτέρης Κακιούσης.

Ωραίο θέαμα, εντυπωσιακές φάσεις, πολλά χαμόγελα, δώρα για τους τυχερούς στην εξέδρα, συγκινητικές στιγμές. Δύο ήταν αυτές που ξεχώρισαν. Η πρώτη ήταν η λάμψη στο πρόσωπο του Γιαννάκη, φίλου του ΠΑΟΚ που -παρά τα κινητικά του προβλήματα- δεν χάνει αγώνα της ομάδας του, όταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο του χάρισε τα παπούτσια του, σε ένα time-out της δεύτερης περιόδου. Το ίδιο έκανε, στο τέλος του ματς, και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. «Θέλαμε να ζήσει μια εμπειρία που θα θυμάται για πάντα».

Η δεύτερη, ήταν η αναβίωση της φάσης που έμεινε στις μνήμες μας συνδεδεμένη με τη φράση του Βασίλη Σκουντή, «βάλ’ το αγόρι μου». Ο Νίκος Ζήσης πάσαρε και ο Δημήτρης Διαμαντίδης πέτυχε το τρίποντο, ακριβώς όπως τότε (24 Σεπτεμβρίου 2005), στον ημιτελικό του του Βελιγραδίου απέναντι στη Γαλλία, που έστειλε την Εθνική μας στον μεγάλο τελικό του Ευρωμπάσκετ. Ο Διαμαντίδης αποθεώθηκε μόλις πάτησε το παρκέ, ενώ στο τελευταίο δίλεπτο του αγώνα έζησε ένα εκπληκτικό standing ovation, με όλο το γήπεδο να φωνάζει ρυθμικά «Διαμαντίδης οε, οε, οε…». Τα ‘χασε ο Δημήτρης. Οταν έπαιζε στον Παναθηναϊκό, στο ίδιο γήπεδο είχε ακούσει τις εντονότερες αποδοκιμασίες από οπουδήποτε αλλού…

Τα αδέλφια Αντετοκούνμπο άρχισαν από πολύ νωρίς τα… «αεροπλανικά», όμως οι διεθνείς του 2005 δεν άργησαν να «ζεσταθούν». Με δύο φοβερά τρίποντα ο Ζήσης έγραψε το 33-32 της πρώτης περιόδου. Από τη δεύτερη κι έπειτα, μίλησαν οι ΝΒΑers και τα νειάτα: 54-55, 79-83, 107-109. Την τελευταία προσπάθεια του αγώνα την πήρε πάνω του ο Διαμαντίδης. Αστόχησε και… γνώρισε την αποθέωση.

«Παιδιά, είμαστε όλοι αδέλφια. Θα τα πούμε στην Αθήνα. Ευχαριστώ πάρα πολύ», είπε στο φινάλε ο Giannis. «Ηταν τιμή μας που παίξαμε απέναντι στην Εθνική του 2005», πρόσθεσε ο Θανάσης. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς μίλησε σαν… τελετάρχης (που ήταν): «Δίνουμε ραντεβού για του χρόνου. Ευχαριστούμε τον Γιάννη και τον Θανάση, τους εθελοντές, τους ανθρώπους του Αλεξανδρείου, την οικογένεια Λάσκαρη -από τον Αρη- για τη φιλοξενία. Να φύγουμε σιγά – σιγά γιατί είμαστε πολλοί. Να προσέξουμε να μην έχουμε ατύχημα». Ο Δημήτρης Διαμαντίδης υπενθύμισε το ραντεβού: «Ευχαριστούμε, Θεσσαλονίκη! Να είμαστε καλά και του χρόνου εδώ». Και ο Παναγιώτης Γιαννάκης είδε στις εξέδρες το μέλλον: «Φέρτε τα παιδιά σας στο μπάσκετ, τα παιδιά της Εθνικής του 2005 έκαναν όλη την Ελλάδα περήφανη».

Η τελευταία εικόνα, της εξέδρας που άδειαζε προσεκτικά από τα χαρούμενα πρόσωπα, ήταν μαχαιριά στην καρδιά. Πότε θα ξαναδούμε τόσα παιδιά μαζεμένα στο γήπεδο; Του χρόνου. Στο επόμενο πάρτι των «Antetokounbros». Τι κρίμα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News