Για όποιον ασχολείται με τη γη –και έχει μια έστω μικρή ροπή προς τη μυθοπλασία– η καλλιέργεια της πατάτας είναι ένα μεγάλο λούνα παρκ. Κανένα άλλο ζαρζαβατικό δεν μπορεί να προσφέρει τη συγκίνηση που νιώθεις κάθε φορά που, μετά από 120 μέρες αναμονής, ξεσκεπάζεις μια χρυσαφένια ακρούλα από έναν ακόμα κόνδυλο. Ακόμα κι αν έχεις επαναλάβει τη διαδικασία εκατοντάδες φορές, παραμένει συναρπαστική σαν κυνήγι θησαυρού.

Είναι αλήθεια ότι κατ’ αρχάς αυτή η κάπως παιγνιώδης διάθεση μας έσπρωξε να καλλιεργήσουμε πατάτες στην Αρότρια. Αυτή, και η αγάπη μας για το συγκεκριμένο ζαρζαβατικό ως τροφή, ως ένα από τα πιο πολύμορφα και ευέλικτα υλικά στην παγκόσμια κουζίνα.

Και ταυτόχρονα, ένα από τα πιο υποτιμημένα – και επιβαρυμένα με κάθε λογής χημικά σκευάσματα. Έτσι, είπαμε να δοκιμάσουμε, να κάνουμε πατάτες όσο το δυνατόν πιο υγιείς και υγιεινές, αλλά και με δυνατότητες για όποιον ψάχνεται λίγο παραπάνω στην κουζίνα.

Η καλλιέργεια της πατάτας έχει κόπο και σασπένς. Το χωράφι πρέπει να είναι αφράτο, ο πατατόσπορος πρέπει να τοποθετηθεί σε σειρές και μία-προς μία σειρά να καλυφθεί με ένα σαμαράκι από χώμα, και μέσα στη θαλπωρή του να φυτρώσει και να πολλαπλασιαστεί.

Η μακρά διάρκεια αυξάνει τις πιθανότητες να πάει κάτι στραβά, τόσο πάνω από το έδαφος, όσο κι εκεί, κάτω από το χώμα όπου συντελείται κι αυτό το μικρό θαύμα.

Ο καλός, πιστοποιημένος πατατόσπορος μειώνει δραματικά τις πιθανότητες ασθενειών, άρα και τη χρήση φυτοφαρμάκων, και αποδίδει πολύ περισσότερο. Και όχι, δεν είναι προτιμότερο, ούτε πιο «φυσικό» να φυτεύει κανείς απλές πατάτες από τον μανάβη: τα φυτά που προκύπτουν έτσι είναι πολύ πιο αδύναμα και τα γευστικά χαρακτηριστικά των νέων κονδύλων πολύ πιο εξασθενημένα.

 

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News