Γητευτής των βλεμμάτων, αλχημιστής των εικόνων: έτσι συστήνει στο ιταλικό κοινό η Corierre della Sera τον Δημήτρη Παπαϊωάννου με αφορμή την παράστασή του «Ο Μεγάλος Δαμαστής» που θα φιλοξενηθεί στο θεατρικό φεστιβάλ της Νάπολης στις 23 και 24 Ιουνίου. «Oπως στον Ομηρο και την αρχαία τραγωδία – εξηγεί ο έλληνας χορογράφος στην ιταλική εφημερίδα – ο μεγάλος δαμαστής είναι ο χρόνος και, κατ’ επέκταση, η γνώση του θανάτου μας στη φιλοσοφία, την τέχνη, την επιστήμη».

Ο τίτλος της παράστασης, λέει ακόμη, παραπέμπει σε τσίρκο. Αλλά ο μεγάλος δαμαστής είμαστε εμείς οι ίδιοι όταν καταναλώνουμε τις ζωές μας με εποικοδομητικό τρόπο. Και το παπούτσι από τη σόλα της οποίας βγαίνουν ρίζες; «Είναι μια αναφορά στον Γιάννη Κουνέλλη, σύμβολο της arte povera που πέθανε τον περασμένο Φεβρουάριο. Εδώ και χρόνια προσπαθώ να εφαρμόσω τις αρχές της τέχνης του. Θεωρώ ότι υπάρχει μια πνευματικότητα που αναδύεται από τα ταπεινά υλικά της καθημερινότητας. Ο Οδυσσέας Ελύτης έλεγε ότι για να ανυψωθείς από τη γη το ένα σου πόδι πρέπει να βρίσκεται αλλού. Με άλλα λόγια, ζεις καλά τη ζωή σου μόνο καλλιεργώντας το πνεύμα σου. Η ιστορία της εξέγερσης απέναντι στους περιορισμούς του υλικού κόσμου είναι μακρά. Ακόμη και ο φυσικός νόμος της βαρύτητας που ορίζει τον χορό ανατράπηκε από το πνεύμα: οι χορευτές έφτιαξαν παπούτσια με τα οποία ισορροπούν στις μύτες».

Για τον Παπαϊωάννου, σχολιάζει η Corriere della Sera, η κληρονομιά των προγόνων μας είναι οι ρίζες στα παπούτσια μας. Και είναι αυτές που μας καλούν να στοχαστούμε πάνω στην ιδέα της αναχώρησης και της απώλειας του τόπου μας. Ο ίδιος επικαλείται τον Πλάτωνα για να εξηγήσει ότι η ψυχή είναι μια δύναμη που μας ωθεί από τη γη στον ουρανό επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε φυτά της γης αλλά του παραδείσου – οι ρίζες μας είναι ανεστραμμένες.

Είναι λοιπόν ο ίδιος ένας αλχημιστής των εικόνων; Oχι, προτιμά να αυτοπροσδιορίζεται ως ένας χειρώνακτας σκοπός του οποίου είναι να δημιουργεί συνθήκες εσωτερικότητας ακόμη και σε θεάματα μεγάλης κλίμακας, όπως ήταν η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων, για να ωθεί τον θεατή σε ένα είδος θετικής διαμεσολάβησης.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου το θέτει ως εξής: «Προσπαθώ να δημιουργώ μαγεία χειραγωγώντας τον χρόνο, τη ζωγραφική, το θέατρο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News