Κόλλησα με το που είδα την αφίσα: «Survival camp, στην παραλία της Πάτρας, με γκεστ τον μάνατζερ ράγκμπι και την Ελένη Δάρρα, 1ο Δημοτικό Σχολείο παραλίας»… Παρντόν; Και «σύλλογος γονέων και κηδεμόνων» από κάτω.. Ξανά παρντόν; Δημοτικό σχολείο, γονείς, κηδεμόνες, μάνατζερ ράγκμπι, αγωνίσματα τύπου «Survivor», μιλάμε καταρχάς ότι αυτή η αφίσα είναι ένα κομψοτέχνημα σουρεαλισμού. Και ταυτόχρονα είναι ένα απίθανο δείγμα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Τη βλέπεις και λες: Ελλάδα, 2017.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, αφού ξεπέρασα το σοκ, είναι η επιστολή εκπαιδευτικών της Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Τη θυμάστε; Κατακεραύνωναν το συγκεκριμένο ριάλιτι ότι είναι τηλεοπτικό σκουπίδι και κακό πρότυπο για τα παιδιά, ότι επιβάλλει αξίες αντίθετες με εκείνες που διδάσκουν στην τάξη και ότι καλλιεργεί ακόμη και το μπούλινγκ μέσα στα σχολεία. Τέτοια έλεγαν. Λίγο καιρό μετά λοιπόν, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων ενός σχολείου λέει στους μαθητές: ελάτε να διασκεδάσουμε με το τηλεοπτικό σκουπίδι που κατακεραυνώνουν οι εκπαιδευτικοί σας! Αν δεν είναι αυτό εκδίκηση του «Survivor», τότε τι είναι;

Στη συνέχεια βέβαια, και επειδή υπήρξε καζούρα γύρω απ’ το θέμα στα μίντια, η εκδήλωση ακυρώθηκε. Ο σύλλογος διδασκόντων του συγκεκριμένου δημοτικού σχολείου έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν είχε ιδέα για το τι θα γινόταν εκεί και ότι είναι αντίθετος με την πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων, την οποία χαρακτηρίζει άστοχη. Θεώρησαν μάλιστα αναγκαίο να αποκαταστήσουν τη φήμη τους (!), καλώντας μας να μάθουμε για τις άλλες δράσεις που έχουν κατά καιρούς οργανώσει, όπως η συμμετοχή των μαθητών σε θεατρικές παραστάσεις.

Καταρχάς, εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Ο σύλλογος διδασκόντων ισχυρίζεται ότι οι γονείς κατέθεσαν αίτηση για την τελετή λήξης, χωρίς νΑ αναφέρουν τι θα γίνει σε αυτήν. Περίεργο δεν είναι; Είναι δυνατόν να μην συζητήθηκε τίποτα, ποτέ, μεταξύ γονιών και δασκάλων; Μας λένε με άλλα λόγια ότι κανονίστηκε μια εκδήλωση σχολείου στα τυφλά, χωρίς να διευκρινιστεί το περιεχόμενό της; Εφτασαν δηλαδή οι δάσκαλοι να δουν μια αφίσα με το σχολείο τους να συζητείται στα μίντια και τότε έμαθαν σε τι είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους; Πόσο αστείο είναι; (και ανεύθυνο).

Το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει απ’ την ιστορία: δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε το καλό απ’ το κακό. Προσωπικά, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό να διασκεδάζουν παιδιά δημοτικού με το «Survivor», αλλά βλέπω ότι ούτε εκείνοι που αποτελούν τον χώρο της εκπαίδευσης ξέρουν. Βλέπω επίσης ότι το θέμα (το οποίο δεν είναι και τίποτα φοβερό στην τελική, ένα ριάλιτι είναι που τώρα έχει πέραση) δεν αντιμετωπίζεται ψύχραιμα και σοφά. Αλλοι καλούν τον μάνατζερ ράγκμπι στα σχολεία όπως οι «τηλεκλείστρες» καλούν καλεσμένους σε εκπομπές, άλλοι παθαίνουν αμόκ και βγάζουν καταγγελτικούς λόγους.

Νομίζω ότι η χρυσή τομή βρίσκεται κάπου στη μέση. Δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε Νικολόπουλοι, ούτε ριαλιτοκαμένοι. Αυτό χρειάζονται και τα παιδιά μας.

ΥΓ. Επιβεβαιώνεται ξανά ο Νίτσε που είπε ότι «δεν υπάρχουν ηθικά φαινόμενα παρά μονάχα ηθική ερμηνεία των φαινομένων». Και στο κάτω- κάτω, κι εμείς στο σχολείο παίζαμε ό, τι βλέπαμε στην τηλεόραση τότε… «Δυναστεία» και «Χαβάη 5-0»… γιατί να μην παίζουν και τα σημερινά παιδιά «Survivor»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News