Πώς τα φέρνει έτσι ο καιρός. Η δική μου, η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων ξεκίνησε σαν μια γενιά που θα της έρχονταν όλα εύκολα. Κατηγορούμασταν ως μια γενιά χωρίς προβλήματα και προβληματισμούς ‒ σε αντίθεση με τη γενιά του Πολυτεχνείου.

Εμείς ήμασταν μια γενιά που ενώ μορφωνόταν μεν ‒βέβαια με τα λεφτά του μπαμπά‒ αναλωνόταν δε στα μπαρ της Βουκουρεστίου και στα ζεϊμπέκικα τραγούδια του Χάρη στο Ελυζέ.

Οι περισσότεροι από εμάς μπήκαν στην παραγωγική διαδικασία σε εποχές ανέμελες και ευχάριστες. Όποτε βρισκόταν κάποιος να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου χαρακτηριζόταν γραφικός από τους μεγαλύτερους και πολλοί  φεύγοντας για Σαββατοκύριακο στη Μύκονο, ανάμεσα στα σφηνάκια, εξυμνούσαν το καλύτερο μέρος του κόσμου για να ζει κάποιος.

Στις αρχές της χιλιετίας οι σημερινοί σαραντάρηδες ζούσαν το όνειρο τους. Το show διευθύνονταν από άλλους βέβαια αλλά αυτός που έχει την ισχύ, έχει και την ευθύνη. Οι νέοι της εποχής πάντως σπούδαζαν, δούλευαν, διασκέδαζαν, όχι πάντα με την ίδια σειρά.

Τα χρόνια πέρασαν. Η κοπέλα που γνώρισαν στην καφετέρια του LSE είναι τώρα η μητέρα των παιδιών τους. Στη δουλειά έχουν απεριόριστες ευθύνες. Ο πατέρας που κάποτε έστελνε τις επιταγές στηρίζεται τώρα σ’ αυτούς.

Η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που είχαν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους αποδείχτηκαν λίγοι. Πολλοί από αυτούς το έχουν συνειδητοποιήσει και με χαρά και ανακούφιση δίνουν την σκυτάλη. Αλλοι βέβαια είναι πολύ εγωιστές για να το κάνουν και καταστρέφουν κάθε ψήγμα υστεροφημίας τους.

Το αφήγημα είναι ένα όμως. Η ευθύνη τώρα περνάει στους σαραντάρηδες. Πρόθυμοι ή όχι, μόνο αυτοί μπορούν να την αναλάβουν.

Οι σπουδές έχουν εμπλουτιστεί από εργασιακή εμπειρία. Ανάμεσά τους υπάρχουν φρέσκα καθαρά πρόσωπα που δεν έχουν μερίδιο ευθύνης στη λεηλασία της χώρας και μπορούν να κάνουν την επανεκκίνηση που χρειάζεται πολύ αυτός ο τόπος.

Επιστρατεύοντας ανθρώπους με ορθολογισμό, εργατικούς χωρίς δεσμεύσεις και βαρίδια. Ανθρώπους που πρωταρχικός τους στόχος δεν είναι να γίνονται απλά αρεστοί, που δεν έχουν ανάγκη να γοητεύσουν αλλά στόχος τους είναι να φανούν χρήσιμοι. Ανθρώπους με αφοπλιστική ειλικρίνεια που πονάει, που δεν θα χρειαστεί να καταφεύγουν σε ψέματα και κολακείες, που η εξουσία δεν θα είναι αυτοσκοπός τους αλλά  θα κοιμούνται και θα ξυπνάνε με μια λέξη: «ευθύνη».

«Αυτό είναι το τίμημα της μεγαλουργίας» είχε πει ο Τσόρτσιλ, «η ευθύνη». Και οι μόνοι που μπορούν να σηκώσουν αυτό το φορτίο στις πλάτες τους είναι η γενιά των 40ρηδων.

Αυτοί μπορούν να φέρουν την αλλαγή νοοτροπίας που χρειάζεται ο τόπος. Είναι η γενιά που γνωρίζει και τα δυνατά της σημεία και τις αδυναμίες της, έχει μάθει να ζει και με τα δύο και να προχωρά. Η ευθύνη τους περιμένει στη γωνία, η μεγαλουργία και η υστεροφημία επίσης.

*Ο Ηρακλής Γερογιώκας είναι πρόεδρος της ΔΗΜ.Τ.Ο. ΝΔ Λάρισας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News