Κατά καιρός έχει χαρακτηριστεί ως «Μίδας», «Χρυσοδάκτυλος», «Ανίκητος», «Ο βασιλιάς των ευρωπαϊκών τίτλων», «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών». Οποιο χαρακτηριστικό κι αν επινοήσει κάποιος δημοσιογραφικός νους, όποιο επίθετο κι αν του προσδώσει, σίγουρα θα αποτελεί μόνο μια μικρή παρομοίωση απέναντι στη σπουδαία καριέρα που έχτισε επάνω σε τερέν, με διαφορετικές ομάδες.

Αυτός ο προπονητής, ανάμεσα στα υπόλοιπα που πέτυχε στην πορεία του, έχει κερδίσει εννιά Euroleague τίτλους, με πέντε διαφορετικές ομάδες. Πρόκειται για ένα ρεκόρ που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να το επιτύχει κάποιος άλλος κόουτς, αυτή η επίδοση του σέρβου προπονητή έχει καταχωρηθεί στη Χρυσό Βίβλο του παγκόσμιου μπάσκετ.

Οι τακτικές του σε άμυνα και επίθεση πρέπει να αποτελούν βασικά μαθήματα για όλους όσοι ασχολούνται με το άθλημα, όπως και η ικανότητά του να κερδίζει παιχνίδια ή να τα γυρίζει ενώ θεωρούνταν χαμένα. Είναι ο προπονητής που ξέρει να χρησιμοποιεί κάθε παίκτη που βρίσκεται στην ομάδα του, είναι εκείνος που έχει μάθει να αναπνέει μέσα στην ένταση και στην αγωνία κάθε παιχνιδιού, που έχει κρύο αίμα και καθαρό μυαλό να σκεφτεί όταν όλα πάνε στραβά και είναι πίσω στο σκορ.

Οχι, λοιπόν, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν έχει το «κοκαλάκι της νυχτερίδας» -όπως πολλοί συνάδελφοί μου έχουν γράψει κατά καιρούς- ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα δεν είναι αποτέλεσμα καθαρής τύχης, αλλά προϊόν σκληρής δουλειάς και τριβής με την πορτοκαλί μπάλα. Κι αν θέλετε να ξέρετε, το παρατσούκλι «Γκαστόνε» -το οποίο του είχαν αποδώσει κατά τα πρώτα χρόνια της καριέρας του- εκείνος δεν το αποδέχτηκε ποτέ, όποτε το άκουγε γινόταν έξαλλος, παίρνοντας εκείνο το χαρακτηριστικό κόκκινο-μελιτζανί χρώμα. Ο ίδιος θεωρούσε ότι στη δουλειά του θέλει και προσπαθεί να είναι ικανός και όχι τυχερός.

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι -μπροστά στο μεγαλείο αυτού του προπονητή- ξέχασα ήδη την προσπάθεια που έκανε ο Ολυμπιακός. Αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση, αφού στα παιδιά του Πειραιά -που πάλεψαν με το συγκεκριμένο μπάτζετ, με τόσους Ελληνες στο ρόστερ τους- αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια για την πορεία και για την προσπάθειά τους. Αλωστε, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να ράψεις αστέρι στην εμφάνιση της ομάδας. Και ο «Ζοτς» το έκανε πέντε φορές στην πράσινη φανέλα. Κι άλλες τέσσερις φορές, με διαφορετικές ομάδες – αυτός ο άθλος θα ειπωθεί πολλές φορές μέσα στα επόμενα χρόνια, έχει μείνει ως το απόλυτο highlight στην παγκόσμια ιστορία του μπάσκετ.

Στο μεταξύ, αυτά τα εννιά ευρωπαϊκά ο Ομπράντοβιτς θα μπορούσε να τα έχει στην τροπαιοθήκη του από πέρυσι, όταν επέστρεψε στη διεκδίκηση της νίκης -απέναντι στον μαθητή και κουμπάρο του, Δημήτρη Ιτούδη της ΤΣΣΚΑ- από ένα ματς στο οποίο ήταν 20 πόντους πίσω- αλλά ας όψονται κάποια λάθος σφυρίγματα διαιτητών.

Αλλά αυτό δεν έχει, πια, σημασία. Με την ίδια ομάδα, τη Φενέρ, έφτασε για δεύτερη φορά στον τελικό και σήκωσε την κούπα αποδεικνύοντας, ξανά, τη χρυσή αξία του.

Για όλα όσα πέτυχε στα γήπεδα της γηραιάς ηπείρου, το ευρωπαϊκό μπάσκετ χρωστά πολλά στον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.
Για όλες τις διακρίσεις που έχει στο βιογραφικό του, του αξίζει μια ταπεινή υπόκλιση στο προπονητικό μεγαλείο του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News