Υπάρχει κάτι το συγκινητικό και ανθρώπινο στην άρνηση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου να ψηφίσει το άρθρο 56 του πολυνομοσχεδίου που ρυθμίζει τη διαδικασία απόλυσης των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία. Η αντιπρόεδρος της Βουλής τοποθέτησε το προσωπικό στοιχείο δίπλα – δίπλα στην κομματική πειθαρχία. Δεν μπορούσε να ψηφίσει κάτι στο οποίο αφιέρωσε όλη του τη ζωή ο πρόωρα χαμένος αδελφός της, Αγησίλαος Χριστοδουλόπουλος, ως συνδικαλιστής της ΟΙΕΛΕ. Αλλά φυσικά δεν παραιτήθηκε, ούτε καν καταψήφισε ένα πολυνομοσχέδιο που αποτελεί ύβρι στους αγώνες του αδελφού της. Δεν ήθελε να πλήξει την κυβέρνηση, είπε. Αλλά τουλάχιστον κάτι συνειδησιακό το ψέλλισε. Και αυτό κάτι μας λέει:

Η περίπτωση της πρώην υπουργού αναδεικνύει την ψυχολογική σύγκρουση που (πρέπει να) βίωσαν κάποιοι από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της Πέμπτης όταν ψήφιζαν -«και με τα δυο τους χέρια» όπως διατυμπάνιζε προ ημερών ο σύντροφος Νάσος Αθανασίου- «ναι σε όλα».

Κάποιοι, βέβαια, είναι συνηθισμένοι, η Θεοδώρα Τζάκρη έχει το ρεκόρ – τέσσερα στα τέσσερα μνημόνια. Αν μιλάμε με αθλητικούς όρους μιλάμε για δυναστεία, κάποιοι πρότειναν να κρεμαστεί η φανέλα της στην οροφή της Ολομέλειας όπως γίνεται με τους θρύλους του μπάσκετ.

Αλλοι πάλι, εμφανίζονται μεν ως βεριτάμπλ αντιμνημονιακοί, αλλά προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ δεν εντάσσονται ακριβώς σε αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφει ως νέο – σε αντιδιαστολή πάντα με «το παλιό»,  που κατά το πρωθυπουργικό αφήγημα, «40 χρόνια κατέστρεψε τη χώρα». 

Οχι ότι και αυτοί έχουν πρόβλημα να παντρέψουν τις ιδιότητες του Πασόκου και του ανανήψαντα Συριζαίου, κανένα ψυχολογικό ζόρι. Ενδεικτικά θα αναφέρω την περίπτωση του Γιώργου Παπαηλιού, βουλευτή Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ, που στη Βουλή μάς είπε ότι το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε τη χώρα. Για χάρη της συζήτησης ας προσπεράσουμε το αν το ΠΑΣΟΚ όντως κατέστρεψε τη χώρα και ας προχωρήσουμε στο ποιος είναι ο κ. Παπαηλιού. Το έγκυρο Vouliwatch μας ενημερώνει: επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, μεταξύ Νοεμβρίου 1993 και Οκτωβρίου 1994, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας του υπουργείου Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας (επί υπουργίας Κώστα Σημίτη δηλαδή). Επίσης μετείχε ως υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, στο ψηφοδέλτιο επικρατείας στις εκλογές Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990 και στο ψηφοδέλτιο του Νομού Αρκαδίας στις εκλογές 2000, 2004 και 2007. Την εποχή δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ «κατέστρεφε» τη χώρα…

Υπήρχαν όμως και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να το πάλεψαν μέσα τους. Ή έστω θα έπρεπε να το κάνουν. Οχι, δεν σκέφτηκαν να αφήσουν την καρέκλα, αυτή δεν την εγκαταλείπεις εύκολα αν σε μια στροφή της πολιτικής μοίρας βρεθείς να κάθεσαι πάνω της και να διορίζεις μετακλητούς. Αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να σκέφτηκαν πού βάζουν την υπογραφή τους. Το έκανε η Τασία.

«Η επιλογή μου αυτή δεν έγινε για να σηματοδοτήσει την ιδιαίτερη σημασία του συγκεκριμένου άρθρου, έναντι των άλλων, τα οποία και υπερψηφίζω. Ούτε όμως συμψηφίζει τίποτα. Η θέση μου είναι καθαρή. Δεν θα πλήξω την κυβέρνηση, καταψηφίζοντας την κυβέρνηση, ούτε προτίθεμαι να δώσω “όπλα” σε κανέναν και για τίποτα. Σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή για όλους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η επιλογή αυτής της ατομικής διαφοροποίησης, αποτελεί μια δική μου εσωτερική ανάγκη, να τιμήσω τον πρόωρα χαμένο αδελφό μου, Αγησίλαο Χριστοδουλόπουλο, συνδικαλιστή των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και αντιπρόεδρο της ΟΙΕΛΕ μέχρι το θάνατο του» ανέφερε.

Η Τασία μάλλον πρόλαβε. Θα ήθελαν και κάποιοι άλλοι να κάνουν μια τέτοια δήλωση για να έχουν μια έξωθεν καλή μαρτυρία προς τους ψηφοφόρους ή τους συγγενείς τους. Οι βουλευτές Κοζάνης για τη ΔΕΗ, ας πούμε. Αλλά αν άρχιζαν οι προσωπικές δηλώσεις και οι διαφοροποιήσεις δεν θα τελειώναμε ποτέ και την κυβέρνηση δεν θα την έσωνε τίποτα, ούτε καν το «Survivor».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News