«Δεν μπόρεσα να κάνω παιδιά και αισθάνομαι μεγάλη λύπη. Ευτυχώς με βοήθησε η θρησκεία». Αυτή την απάντηση έδωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξή της στις 11 Μαΐου η Τερέζα Μέι στον βρετανικό σταθμό LBC. Η 60χρονη Μέι διεκδικεί ξανά την πρωθυπουργία με το Κόμμα των Συντηρητικών στις επερχόμενες βρετανικές εκλογές που θα γίνουν στις 8 Ιουνίου. Γιατί ο δημοσιογράφος της έκανε μια τέτοια ερώτηση;

«Εχω παιδιά και εγγόνια της καρδιάς. Η πατρότητα αυτή χτίζεται μέρα με την ημέρα. Και είναι μια πατρότητα την οποία εσείς δεν θα έχετε ποτέ». Αυτή την απάντηση έδωσε ο Εμανουέλ Μακρόν στον Ζαν-Μαρί Λεπέν την περασμένη Πρωτομαγιά, λίγες ημέρες πριν από τις γαλλικές εκλογές. Ο ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου (του οποίου τώρα ηγείται η θυγατέρα του Μαρίν Λεπέν) σε ομιλία του μπροστά στο άγαλμα της Ζαν Ντ’ Αρκ στο Παρίσι είχε πει πως ο Μακρόν δεν δικαιούται να μιλάει για το μέλλον της Γαλλίας εφόσον δεν έχει παιδιά.

Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είναι γραφικός και μάλλον έχει το ακαταλόγιστο. Ωστόσο είπε κάτι που φαίνεται να αγχώνει τους πολιτικούς που έχουν υψηλές αξιώσεις. Οι υποψήφιοι υψηλών αξιωμάτων προβάλλουν την οικογένειά τους πάνω-πάνω στο βιογραφικό τους. Εμφανίζουν συζύγους και παιδιά στις μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Βάζουν συζύγους και παιδιά να μιλάνε γι’ αυτούς, να λένε πόσο καλοί οικογενειάρχες είναι – άρα θα είναι και καλοί αρχηγοί κράτους.

Λες και το να είσαι αρχηγός κράτους και να διαχειρίζεσαι την τύχη μιας χώρας είναι σαν να βιώνεις τα πάνω και τα κάτω της οικογενειακής ρουτίνας. Λες και όταν γίνεσαι αρχηγός κράτους μπορείς να είσαι παράλληλα και καλός πατέρας ή μητέρα – με την έννοια ότι έχεις τον χρόνο και την υπομονή να ζήσεις από κοντά τα πάνω και τα κάτω της οικογενειακής ζωής.

Τι θα θυμούνται, για παράδειγμα, τα παιδιά του Αλέξη Τσίπρα από τον μπαμπά τους τα χρόνια της πρωθυπουργίας του; Μάλλον την απουσία του. Ή το λαχάνιασμα να προλάβει να τα πάει σε ένα παιδικό πάρτι και να φύγει αμέσως μετά.

Από την άλλη, βεβαίως και τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ. Είναι αυτόνομες οντότητες που διαμορφώνονται, σκέφτονται, νιώθουν. Ακούνε, βλέπουν, πηγαίνουν σχολείο και έρχονται σε επαφή με άλλα παιδιά.

Πώς αντιλαμβάνονται λοιπόν τα παιδιά την επιτυχία ή την αποτυχία των γονιών τους να κατακτήσουν την ανώτερη εξουσία ενός κράτους και πώς ένα τέτοιο γεγονός επηρεάζει τον ψυχισμό τους; Πώς εκλαμβάνουν το γεγονός ότι οι γονείς τους είναι μονίμως και επειγόντως απασχολημένοι; Πώς νιώθουν όταν ακούν ή διαβάζουν τα σκληρά αντιπολιτευτικά σχόλια; Και τι γίνεται όταν στο σχολείο τα άλλα παιδιά τους μεταφέρουν με τον γνωστό σκληρό παιδικό τρόπο αυτά που ακούν στο σπίτι τους ή αλλού;

Επίσης, ρώτησε κανείς πώς είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει, να αποκτά τη δική του ζωή αλλά πάντα και μέχρι να πεθάνει να παραμένει «ο γιος ή η κόρη του νυν ή του πρώην πρωθυπουργού»;

Αλλά ας δούμε το πράγμα και με τους όρους του μέλλοντος. Ο άνθρωπος που έχει παιδιά σκέφτεται το μέλλον περισσότερο από τον άνθρωπο που δεν έχει; Πολιτικό όραμα δικαιούται να έχει μόνο ο γονέας και όχι ο άτεκνος;

Τον περασμένο Ιούλιο, η 53χρονη βουλευτής Αντρέα Λίντσομ, αντίπαλος τότε της 60χρονης Τερέζα Μέι για την αρχηγία τους κόμματος των Τόρις, είχε δηλώσει πως εκείνη, ως μητέρα τριών παιδιών, ήταν καταλληλότερη να ασχοληθεί με τα κοινά. Κατόπιν αυτής της δήλωσης, ξεσηκώθηκε μεγάλη αντίδραση από βουλευτές του κόμματος, και έτσι η Λίντσομ αναγκάστηκε να αποσύρει την υποψηφιότητά της.

Αλλά και η 42χρονη Φράουκε Πέτρι, η ως πρόσφατα αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος της Γερμανίας Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), έχει δηλώσει τον περασμένο Σεπτέμβριο πως η Ανγκελα Μέρκελ δεν είναι κατάλληλη να σκεφτεί το μέλλον. Ενώ η ίδια είναι, επειδή έχει τέσσερα παιδιά.

Η 62χρονη Μέρκελ είχε την πολιτική εξυπνάδα και την προσωπική αξιοπρέπεια να μην απαντήσει στο πιο πάνω σχόλιο – σε αντίθεση με την Τερέζα Μέι και τον Εμανουέλ Μακρόν. Στο κάτω κάτω έχει τους ψηφοφόρους της οι οποίοι την αποκαλούν «Mutti» (μαμά). Όπως λέμε «μητέρα του Εθνους».

Από τη μια πλευρά λοιπόν έχουμε την απαξίωση του άτεκνου ως ενός πολιτικού που δεν μπορεί να μιλάει για το μέλλον, και από την άλλη έχουμε το γεγονός πως στις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία) αρχηγοί είναι πολιτικοί χωρίς παιδιά. Εκτός από τη Μέρκελ, τη Μέι, τον Μακρόν, ούτε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Πάολο Τζεντιλόνι έχει παιδιά, μας υπενθυμίζει η Corriere Della Sera.

Ο 50χρονος Μαρκ Ρούτε, πρωθυπουργός της Ολλανδίας, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του ολλανδικού γυναικείου περιοδικού ποικίλης ύλης Margriet για την οικογενειακή του κατάσταση απάντησε πως είναι «happy single». Βεβαίως, άφησε κι αυτός περιθώριο για γάμο και παιδιά στο μέλλον. Στο κάτω κάτω σε γυναίκες απευθυνόταν…

Στο Λουξεμβούργο ο 44χρονος πρωθυπουργός Ξαβιέ Μπετέλ είναι ο μόνος αρχηγός κράτους που έχει δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του και μάλιστα είναι παντρεμένος με τον σύντροφό του Γκοτιέ Ντεστενέ. Ούτε εκείνος αποκλείει τα παιδιά, αλλά λέει πως δεν τίθεται τέτοιο θέμα προς το παρόν.

Η 46χρονη πρωθυπουργός της Σκωτίας Νίκολα Στέρτζεον, παντρεμένη με τον Πίτερ Μιούρελ, είχε αποβάλει το 2011 σε ηλικία 40 ετών. Εκείνη την εποχή λοιπόν εφημερίδα της Σκωτίας την συμπεριέλαβε σε αφιέρωμα με θέμα: άτεκνοι πολιτικοί. Σε αυτό το αφιέρωμα δεν υπήρχαν μόνο γυναίκες…

Ο 59χρονος πάντως πρωθυπουργός της Σουηδίας, Στέφαν Λεβίεν, ο οποίος δεν έχει δικά του παιδιά, υιοθέτησε τα δύο παιδιά της συζύγου του, Ούλα Λεβίεν, από προηγούμενο γάμο.

Και κάτι τελευταίο: ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, Τζέικομπ Ζούμα, έχει 22 παιδιά, κατά το έθιμο της φυλής του. Σύμφωνα με εκείνους που απαιτούν οικογένεια από τους πολιτικούς, δικαιούται να μιλάει για το μέλλον περισσότερο από τον καθένα.

Δείτε όμως: είναι τόσο πολύ βουτηγμένος στη διαφθορά και είναι τέτοια η κατάχρηση και η κακοδιαχείριση της εξουσίας του, ώστε έχει πλέον χαρακτηριστεί ως «ο χειρότερος αντικαταστάτης του Μαντέλα». O Μαντέλα είχε έξι παιδιά όμως πέρασε 27 χρόνια στη φυλακή, άρα… υπήρξε τελικά πατέρας ή όχι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News