Το πολιτικό σταυρόλεξο της επόμενης ημέρας καλείται να λύσει ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν καθώς η επιλογή του πρωθυπουργού και του νέου κυβερνητικού σχήματος θα δείξουν καθαρά πόσο -και πώς- θα υλοποιήσει την μείζονα υπόσχεση περί αλλαγής.

Μερικές ημέρες προετοιμασίας και σχεδιασμού περιμένουν, λοιπόν, τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αναλαμβάνει επισήμως τα καθήκοντα του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 15 Μαΐου, ακριβώς πέντε έτη από την ημέρα ανάληψης του Φρανσουά Ολάντ.

Στη συνέχεια θα έχει στη διάθεσή του ένα διάστημα περίπου ενός μηνός, πριν από τις βουλευτικές εκλογές, κατά το οποίο θα σχηματίσει κυβέρνηση και θα αναμένει τη νέα Εθνοσυνέλευση που θα προκύψει από τις εκλογές στις 11 και 18 Ιουνίου.

Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο νέος πρόεδρος θα προχωρήσει στην τοποθέτηση του πρωθυπουργού και στη συνέχεια της κυβέρνησης. Θεωρητικά μπορεί να διορίσει όποιον επιθυμεί, πρακτικά θα αξιοποιήσει ένα πρόσωπο που θα παραμείνει για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα για τα επόμενα πέντε έτη.

Πριν από τις εκλογές είχε αρνηθεί να αποκαλύψει το όνομα, αν και έλεγε ότι είχε καταλήξει σε αυτό.

Η ονοματολογία, βέβαια, καλά κρατεί. Τρία από τα επικρατέστερα ονόματα για την πρωθυπουργία είναι αυτό του νυν υπουργού Αμυνας Ζαν-Υβ Λεντριάν, ο οποίος στήριξε ανοιχτά τον Μακρόν στην προεκλογική εκστρατεία, του Πασκάλ Λαμί, πρώην επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου καθώς και του Εντουάρντ Φιλίπ, δημάρχου της Χάβρης.

Για το πρόσωπο του πρωθυπουργού, «το ερώτημα που έχει γίνει εμμονή σε όλους μας» όπως γράφει ο Le Parisien, ακούγεται το όνομα του Ρισάρ Φεράν, πρώην στελέχους των Σοσιαλιστών, το οποίο στήριξε τον Μακρόν παραδίδοντας μάλιστα την πρώην κομματική του ταυτότητα,.

Δύο γυναίκες έχουν επίσης ακουστεί για τη θέση, για πρώτη φορά στην γαλλική ιστορία. Αφενός είναι η Συλβί Γκουλάρ, ευρωβουλευτής με το κίνημα του Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος ήταν από τους πρώτους Σοσιαλιστές που στήριξαν τον Μακρόν. Αφετέρου, η Αν-Μαρί Ιντράκ, πρώην υπουργός Μεταφορών.

Για την κυβέρνηση, επίσης προεκλογικά, έλεγε ότι επιθυμεί να σχηματίσει ένα δεμένο σχήμα 15 υπουργών (από 18 σήμερα), εκ των οποίων το ένα τρίτο θα προέρχονται έξω από τη σημερινή πολιτική ελίτ. «Θέλω έμπειρους ανθρώπους από την κοινωνία των πολιτών, που θα έχουν κερδίσει την εκτίμηση μέσα από τις ικανότητές τους, για όσα έκαναν», είχε εξηγήσει στο BFMTV.

Και εδώ η ονοματολογία είναι έντονη, με ονόματα από τον στενό κομματικό και τον ευρύτερο χώρο των Σοσιαλιστών (PS) και των Ρεπουμπλικάνων.

Η Συλβί Γκουλάρ, όπως σημειώνει ο Guardian, ακούγεται  για το υπουργείο Οικονομικών, όπως και ο Αλέν Ζιπέ, υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων.

Ο πρώην υπουργός Εργασίας του Σαρκοζί, Χαβιέ Μπερτράν, επίσης είναι ένα από τα ονόματα που συζητώνται, όπως και αυτό του δημάρχου Λυόν, Ζεράρ Κολόμ. Το ίδιο και αυτό του Μπαϊρού, όπως και της Κριστίν Λαγκάρντ, ακόμη και για την πρωθυπουργία, όπως τουλάχιστον γράφει το BBC που σημειώνει ότι δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν με μεγάλη δημοτικότητα. Είναι ένα πρόβλημα όμως ότι πρόσφατα εξελέγη εκ νέου στην ηγεσία του ΔΝΤ, ενώ εκκρεμεί εναντίον της και η υπόθεση Μπερνάρ Ταπί.

Ο Μακρόν έχει ακόμη να επιλέξει από πρόσωπα που τον ακολούθησαν από την πρώτη στιγμή. Μεταξύ τους ο Κριστόφ Καστανέ, βουλευτής από τη νότια Γαλλία, ο Ολιβιέ Βεράν, νευρολόγος 37 ετών που ακούγεται για το υπουργείο Υγείας, ο προερχόμενος από τους Σοσιαλιστές Αρνώ Λερουά, ο οποίος επικεντρώνεται σε ζητήματα οικολογίας, ο Ζακ Μεζάρ από το PS και ο Φρανσουά Πατριά, αμφότεροι δίπλα στον Μακρόν από την πρώτη στιγμή.

Ερώτημα παραμένει και ο ακριβής ρόλος της συζύγου του Μακρόν, Μπριζίτ Τρονιέ, και το αν θα έχει κάποιον θεσμικό ρόλο στο πλευρό του, με άλλα λόγια, πώς θα υλοποιεί τον ρόλο της «γέφυρας προς τον πρόεδρο» τον οποίο θα παίξει.

Επιπλέον, μένει να φανεί πώς θα αξιοποιηθούν κάποια νεότερα στελέχη που «έτρεξαν» την επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία του νέου προέδρου και θα ήθελαν να ανταμειφθούν. Ο Ισμαήλ Εμελιέν, 29 ετών και επικεφαλής επικοινωνίας, και η 40χρονη Σοφί Γκανιάν-Φερατσί, επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας, είναι δύο από αυτά.

• Τα δύσκολα βήματα του Μακρόν ως τις βουλευτικές του Ιουνίου

Οπως σημειώνει ο Monde, οι εκλογές είναι ένα μείζον διακύβευμα για τον Μακρόν: πρέπει να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία (289 έδρες από τις 577 του σώματος), ώστε να έχει περιθώρια κινήσεων και να μην χρειαστεί να αναλωθεί σε διαβουλεύσεις για την ψήφιση των νομοσχεδίων με τα κόμματα.

Το κίνημα του Μακρόν «En Marche!» έχει υποσχεθεί να έχει υποψήφιους και για τις 577 έδρες, με υψηλό αριθμό γυναικών και προσώπων από την τοπική αυτοδιοίκηση, αν και αυτό μένει να φανεί τι απήχηση θα έχει στους ψηφοφόρους.

Να σημειωθεί ότι στην απερχόμενη Βουλή το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν έχει μόλις δύο έδρες, και χάρη στην πολύ καλή επίδοση στον πρώτο γύρο, το ότι θα τις πολλαπλασιάσει είναι δεδομένο ότι θα τις πολλαπλασιάσει. Ο τελικός αριθμός θα είναι σημαντικός παράγοντας που θα πρέπει να λάβει υπόψη ο νέος πρόεδρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News