Στα αχαρτογράφητα νερά της νέας Ευρωλίγκας, της πιο απαιτητικής όλων των εποχών, ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε -για πολλοστή φορά- «θαλασσόλυκος». Τον χτύπησαν κύματα θεόρατα: τραυματισμοί και ασθένειες, αναπάντεχες αποτυχίες που έσπειραν απογοήτευση, έντονη αμφισβήτηση και έριδες. Αλλά, επί επτά μήνες, ταξίδεψε με μυαλό και καρδιά, επιμονή και ψυχραιμία. Κάθε του ήττα, απ’ αυτές που απείλησαν να τον βουλιάξουν, τη μετέτρεψε σε αφετηρία θριάμβου. Επαιξε καλό μπάσκετ, κυρίως στα δύσκολα. Στα παιχνίδια «δίχως αύριο». Οπως ήταν το πέμπτο και καθοριστικό εναντίον της Αναντολού Εφές (87-78). Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα κατέπλευσε στο έκτο του Φάιναλ-Φορ τα τελευταία εννέα χρόνια και δέκατο στην ιστορία του. Θέλει ακόμα δύο νίκες για να ράψει στη φανέλα του το τέταρτο αστέρι.

Στα Φάιναλ-Φορ δεν πάνε όποιοι κι όποιοι. Δεν πάνε, απαραιτήτως, οι πλουσιότεροι σύλλογοι. Ούτε αυτοί με τους ακριβότερους παίκτες, τις πιο ισχυρές έδρες, τους προπονητές – «φίρμες» ή την πιο ένδοξη ιστορία. Πάνε οι καλύτερες ομάδες της σεζόν. Το μπάσκετ είναι πολύ πιο δίκαιο σπορ απ’ ότι το ποδόσφαιρο και, συνήθως, απονέμει στον κάθε έναν αυτό που του αξίζει. Δύσκολα θα βρεθεί φίλαθλος που δεν θα συμφωνήσει πως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Φενέρμπαχτσε, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και ο Ολυμπιακός είναι -αυτή την εποχή- οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Αυτές που έπρεπε να βρεθούν στο ραντεβού της 19ης Μαΐου στην Πόλη, για να διεκδικήσουν το στέμμα της Ευρωλίγκας.

Από τους τέσσερις φιναλίστ, ο Ολυμπιακός διαθέτει -μακράν- το χαμηλότερο μπάτζετ. Ακόμη και μερικές από τις ομάδες που θα παρακολουθήσουν το Φάιναλ-Φορ από την τηλεόραση, είναι πλουσιότερες από τον πρωταθλητή Ελλάδας. Η Ρεάλ, η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ μπορούν να αποκτήσουν όποιον παίκτη «γουστάρουν». Να αλλάζουν όποιους δεν τους κάνουν, και να αγοράζουν άλλους στη θέση τους. Να ταξιδεύουν όλη τη σεζόν με τσάρτερ, για να αποφεύγουν την ταλαιπωρία – δεν είναι λίγο πράγμα. Πώς κατάφερε, άραγε, ο Ολυμπιακός να μοιράζεται μαζί τους το ίδιο «σαλόνι»;

Ας είμαστε ρεαλιστές. Πέραν του Σπανούλη και του Πρίντεζη, δεν έχει να επιδείξει τους πιο ταλαντούχους παίκτες που κυκλοφορούν στην «πιάτσα». Σε αυτό το μειονέκτημα, όμως, έχει να αντιπαραθέσει ένα σωρό προτερήματα που οι αντίπαλοί του δεν διαθέτουν: ομοιογένεια, αυτοσυγκέντρωση, προσήλωση στο σχέδιο, ομαδικότητα -αυτό το «ένας για όλους και όλοι για έναν» που έχει γίνει σήμα κατατεθέν του-, προσωπικότητα, χαρακτήρα νικητή, όρεξη (των νεαρών του) για βελτίωση. Ολα αυτά που η Στατιστική δεν ξέρει να μετρά. Μα, πάνω απ’ όλα, την «άγια» άμυνα του κόουτς Σφαιρόπουλου, τον σπουδαίο ηγέτη Βασίλη Σπανούλη και την ελληνική του «ψυχή».

Οι «ερυθρόλευκοι» άρχισαν και τελείωσαν τη σεζόν ποντάροντας πρωτίστως στην εξοντωτική τους άμυνα. Ακόμα και χθες, ένα πεντάλεπτο άμυνας για σεμινάριο -στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου- αρκούσε για να αντιληφθεί η Εφές ποιος ήταν το «αφεντικό» του αγώνα. Μαζί με κάποια μεγάλα σουτ που -κατά έναν μυστήριο τρόπο- πάντα μπαίνουν στο ΣΕΦ. Ναι, το παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι προβλέψιμο. Ολοι το γνωρίζουν. Αλλά κανένας δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Γιατί είναι κάτι σχεδιασμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, δουλεμένο στην προπόνηση, βασισμένο στα χαρακτηριστικά των παικτών του. Είναι η σοφή «απάντηση» του κόουτς στις μετρημένες επιθετικές λύσεις που έχει – και στις άλλες πολυτέλειες που του λείπουν. Χθες, ο Ολυμπιακός πήρε τα ριμπάουντ (35-29) απέναντι σε μια πολύ πιο αθλητική ομάδα, και είχε έξι κλεψίματα -έναντι δύο των αντιπάλων του- με τα περισσότερα να γίνονται καλάθια. Οι ψηλοί του Ολυμπιακού… έκαναν πλάκα στον Ντάνστον ο οποίος αποβλήθηκε με πέντε φάουλ έχοντας πετύχει μόλις τέσσερις πόντους (κι ένα ριμπάουντ).

Ο Σπανούλης είναι ο απόλυτος ηγέτης. Σε 32’42” είχε 22 πόντους, έξι ασίστ, ένα κλέψιμο και τέσσερα λάθη. Ο άνθρωπος που έγραψε τη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού, αν και εφέτος ταλαιπωρήθηκε από ιώσεις και τραυματισμούς, στη σειρά με την Αναντολού Εφές, έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του σε play-offs. Με τα 17 τρίποντα που πέτυχε στους πέντε αγώνες, κατέγραψε την κορυφαία επίδοση στην ιστορία των προημιτελικών της διοργάνωσης. Λίγους μήνες προτού κλείσει τα 35 του, παίζει με τον ενθουσιασμό ενός πρωτο-εμφανιζόμενου «σταρ». Πώς το κάνει; Το εξήγησε, χθες βράδυ, ο ίδιος: «Αγαπώ το μπάσκετ. Αυτό είναι το μοναδικό μου μυστικό. Θέλω να είμαι πάντα ανάμεσα στους καλύτερους παίκτες, και να αγωνίζομαι στις καλύτερες ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός».

Η επίμονη επένδυση της ιδιοκτησίας και της τεχνικής ηγεσίας στους έλληνες παίκτες απέδωσε «με το παραπάνω». Ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, ο Αγραβάνης -μία… μίνι Εθνική Ελλάδος- «τα έδωσαν όλα», παρασύροντας με την αποφασιστικότητά τους και τους ξένους, οι οποίοι μετά τον τρίτο αγώνα ήταν έτοιμοι να υποκύψουν σε αυτό που, τότε, φάνταζε μοιραίο. Εχουν μάθει να παίζουν ο ένας με τον άλλον, ο ένας για τον άλλον, και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο από τους εκάστοτε «λεγεωνάριους» της ομάδας.

Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας ανήκει, βεβαίως, στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Πήρε πολλά απ’ όλους, πίστεψε τους Ελληνες, δεν πήρε «τεσσάρι» (κι ας τον έβριζε όλη η Ελλάδα), μοίρασε ξεκάθαρους ρόλους, κράτησε την πειθαρχία στα αποδυτήρια, μοιράζοντας «καμπάνες» (Γκριν, Μπιρτς, Αθηναίου) όποτε χρειάστηκε, υπερασπίστηκε εκείνους που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, κι έβαλε στην άκρη όσους μπορούσαν αλλά δεν ήθελαν. Προσάρμοσε τα πλάνα του στα χαρακτηριστικά των παικτών του, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που απέτυχε γιατί επιχείρησε να παίξει ένα μπάσκετ που ήταν κόντρα τη φύση του. Το μεγαλύτερό του παράσημο είναι ότι έφτιαξε μια ομάδα που συνήθως νικά, κάποτε χάνει – μα πάντα προσπαθεί.

Στο δέκατο Φάιναλ-Φορ της ιστορίας του, ο Ολυμπιακός πηγαίνει ως το απόλυτο «αουτσάιντερ». Οπως ακριβώς είχε πάει το 2012 (πάλι στην Πόλη), το 2013 στο Λονδίνο και το 2015 στη Μαδρίτη. Και τις τρεις φορές, έφτασε μέχρι το τέλος. Τις δυο πρώτες σήκωσε την Κούπα, ενώ την τρίτη έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος απέναντι στην ανώτερη Ρεάλ. Τώρα (19 Μαΐου στις 18:30) θα αντιμετωπίσει στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ. Απέναντί της μετράει τρεις νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις σε Φάιναλ-Φορ. Ο Δημήτρης Ιτούδης θα προβληματίζεται, ήδη, για το πώς θα βοηθήσει τους Ρώσους ώστε να αποφύγουν το τέταρτο, κατά σειράν, «κάζο».

Οι φίλοι του Ολυμπιακού, από την πλευρά τους, προβληματίζονται μόνο για το πώς θα βρουν ένα εισιτήριο, για να τον καμαρώσουν στην Πόλη. Το «Σινάν Ερντέμ» έχει χωρητικότητα 14.867 θεατών, όμως το 20% των θέσεων θα πάει σε ΜΜΕ, χορηγούς και αξιωματούχους. Για τις ανάγκες των οπαδών κάθε φιναλίστ, η Ευρωλίγκα σχεδιάζει να διαθέσει περίπου 800 εισιτήρια. Τα υπόλοιπα (που κόστιζαν από 195 μέχρι 545 ευρώ, για τους τέσσερις αγώνες) είχαν βγει στην κυκλοφορία διαδικτυακά στις 12 Δεκεμβρίου και εξαντλήθηκαν μέσα σε μιάμιση ώρα. Το 70%-80% αυτών των εισιτηρίων κατέληξαν σε χέρια τούρκων οπαδών, κυρίως της Φενέρμπαχτσε. Με αυτά τα δεδομένα, ο Ολυμπιακός δύσκολα έχει στο πλευρό του περισσότερους από 1.500 φιλάθλους. Αν και δεν θα πρέπει να υποτιμάμε το ελληνικό δαιμόνιο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News