Η ανάρτησή της προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας στο facebook (σ.σ.: που θα μπορούσε άνετα να έχει τίτλο «Οι Ντοκουμέντες Ξανάρχονται») έχει μεγαλεπήβολες διαστάσεις μιας διακήρυξης. Μέσα σε 527 λέξεις αδαμάντινης αντιγερμανικής καθαρότητας, επιχειρεί να αναβιώσει τις μέρες τις Κατοχής. Ώστε στη συνέχεια να δικαιολογηθεί η αυτοτοποθέτησή της στην ηγεσία της αντίστασης.

Για να κηρύξει την επανέναρξη του νέου, προσωπικού της ΕΑΜ, η Ζωή Κωνσταντοπούλου βρίσκει «πάτημα» σε κάτι ιδιαίτερα επίκαιρο που προσφέρεται ακριβώς επειδή συζητιέται – πολλές φορές και ως αμφιλεγόμενο. Την έκθεση Documenta 14. Μια γερμανική καλλιτεχνική διοργάνωση που μοιράζεται μεταξύ Αθήνας και Κάσελ. Όπου Κάσελ είναι η γερμανική πόλη από την οποία άρχισε η συγκεκριμένη έκθεση. Και που για πρώτη φορά ανοίγει και ένα παράρτημα σε μια άλλη χώρα. Την Αθήνα. Έτοιμο γκολ δηλαδή.

Από εκεί και πέρα είναι ζήτημα τεχνικής. Να βρείς την σωστή «γωνία». Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει δείξει ότι αυτήν την τεχνική την κατέχει τέλεια. Όπως για παράδειγμα όταν παίρνει τις «γραφικές» στιγμές της τύπου «Τι είπατε;» και τις μετατρέπει σε διαφημιστικά σποτ για τις εκλογές του 2015.

Ε, με την ίδια επικοινωνιακή αυθαιρεσία ξεκινά την ανάρτηση μανιφέστο στο facebook.  Μπαίνει δυναμικά με μια εικόνα από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα το ’41. Φορτισμένη. Που πατάει νεύρο. Ξυπνάει αντανακλαστικά. Και στη συνέχεια, με ένα αριστοτεχνικό χωροχρονικό και εννοιολογικό άλμα, αφού έχει προετοιμάσει συναισθηματικά το κοινό της, ταυτίζει το «τότε» με μια καλλιτεχνική έκθεση τώρα. Μιλώντας για τις «δυνάμεις της Νέο-Ολοκληρωτικής Ευρωπαϊκής Δεσποτείας, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, που με όχημα τον πολιτισμό θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς». Που σε μετάφραση σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες είναι μια άλλη εκδοχή στρατιωτών. Οι οποίοι μπαίνουν στην Αθήνα το 2017!

Απλό, εύκολο, γρήγορο. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Οι νεκροί της Κατοχής δεν έχουν καμία διαφορά από τους δυσαρεστημένους πολέμιους μιας έκθεσης. Και η «αντίσταση» γίνεται ταυτόχρονα κάτι βολικό. Δεν χρειάζεται να πεινάσεις και να κρυώσεις στο βουνό. Ούτε να φοβάσαι κάθε στιγμή πως θα σε πάνε στην Κομαντατούρ. Μπορείς να κάνεις αντίσταση μέσω ηχηρών παρεμβάσεων. Και αντί να τυπώνεις παράνομες προκηρύξεις στον πολύγραφο να τις δημοσιεύεις νόμιμα τις προκηρύξεις σου στο facebook. Ησυχος με την συνείδησή σου και αντιστασιακός. Εύκολα, γρήγορα, άκοπα.

Η επιχειρηματολογία της τέως Προέδρου της Βουλής έχει ως αιχμή του δόρατος τον πρόεδρο της Γερμανίας Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ. Που μπροστά στον «υποταγμένο» (σ.σ.: εκείνη το είπε…) Προκόπη Παυλόπουλο δήλωσε προκλητικά ότι το θέμα των Γερμανικών Οφειλών είναι «ηθικά ανοιχτό αλλά νομικά τελειωμένο για τη Γερμανία». Και ο Πρόεδρος δεν τον έπιασε από τον λαιμό, να τον ρίξει στο πάτωμα και αφού τον ακινητοποιήσει και του ρίξει μερικές φάπες να διατάξει την εκτέλεσή του.

Κατά τα άλλα, αφήνει το «άλογο» της σοφά μελετημένης οργής της να καλπάσει. Θεωρεί (σ.σ.: κατά σειρά εμφάνισης) ως εσχάτη προδοσία την παρουσία χορηγών στην έκθεση που για την οικονομία της συζήτησης αποκαλούνται «Γερμανικοί κολοσσοί που εμπλέκονται σε μείζονα οικονομικά σκάνδαλα». Γράφει για το «Κτήνος» (σ.σ.: γνωστο και ως «οι Γερμανοί», γενικά…) που «αποθρασύνεται και διεκδικεί να περιδιαβαίνει στους τόπους Μνήμης και Θυσίας όπως το Πάρκο Ελευθερίας (σ.σ.: εντάξει, αυτό αφορά την χούντα, αλλά μην το κάνουμε θέμα τώρα…) και το Μπλόκο Κοκκινιάς». Και τέλος κάνει μια βόλτα και από το ΕΣΠΑ το οποίο «εξαγοράζει την σιωπή των παραδομένων (σ.σ.: όσων ενδιαφέρονται για την έκθεση, ντε…), με ψίχουλα που παρουσιάζονται ως γενναιοδωρία κι ευεργεσία».

Και το κερασάκι στην τούρτα: Η όψιμη ΕΑΜίτισα Ζωή, αναφέρεται στην «άλωση» της Σχολής Καλών Τεχνών «όπου εκτίθενται έργα νοσταλγών του Χίτλερ»! Πού το ξέρει; Μα υπάρχει στην εικόνα μια καρικατούρα του Αδόλφου! Χρειάζονται κι άλλες αποδείξεις; Εχει σημασία δηλαδή αν (όπως αποκάλυψε και ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης στο δκό του facebook) στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σειρά έργων των αμερικανών εικαστικών David McDermott and Peter McGough με τίτλο «Ο Χίτλερ και οι ομοφυλόφιλοι»; Οπου οι καλλιτέχνες αποδομούν την εικόνα του Χίτλερ όπως την αποθέωσε η ναζιστική προπαγάνδα φτιάχνοντας πορτρέτα του δικτάτορα πάνω στα οποία γράφουν το ονοματεπώνυμο και την ημερομηνία θανάτου μερικών από τους ομοφυλόφιλους που οι ναζί δολοφόνησαν στα στρατόπεδα; Απάντηση: τι σημασία έχει η πραγματικότητα μπροστά στην δημιουργία ενός σχήματος όπου εμείς είμαστε πατριώτες και οι άλλο ναζιστές; Καμμία!

Εξάλλου όλο το κείμενο της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι πασπαλισμένο με άφθονα αποθεωτικά επίθετα του τύπου «αυτός ο τόσο μικρός και τόσο μεγάλος λαός» (σ.σ.: ναι, αναφέρεται στον ελληνικό λαό. Δηλαδή στο τμήμα του που αντιλαμβάνεται ότι η έκθεση είναι η νέα εισβολή του Αξονα για να είμαστε ακριβείς. Διότι οι άλλοι προφανώς είναι προδότες, Τσολάκογλου, κοκ).

Γι’ αυτό και στο μεγάλο φινάλε της ανάρτησής της, αφού διευκρινίζει ότι «εκείνη είναι με αυτούς που δεν υποκλίνονται για κανένα λόγο και με κανένα αντίτιμο», κάνει την διακήρυξη – τελεσίγραφο: «ο καθένας πρέπει να διαλέξει. Αν θα είναι με αυτούς που κόβουν κορδέλες με τον κατακτητή ή με αυτούς που θα ματαιώσουν τα σχέδιά τους. Σε όλα τα επίπεδα. Και με κάθε κόστος».

Το ερώτημα είναι προφανές: Μιλάμε για μια περίπτωση «Κολοκοτρωνικού ιδεασμού»; Οπου η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει κηρύξει μέσα στο μυαλό της έναν νέο εθνικοεπελυθερωτικό αγώνα εναντίον όλων των άλλων; Ή για μια μελετημένη κίνηση δημιουργίας εχθρών που βοηθάει όχι μόνο στη συσπείρωση των οπαδών (σ.σ.: εξάλλου το ίδιο δεν κάνουν και οι Σεφαρείμ Πειραιώς;) αλλά και μια απεγνωσμένη προσπάθεια αναβίωσης των ένδοξων ημερών του 2011 και της πλατείας, τότε που τα πλήθη φώναζαν αποθεωτικά το όνομά της και τα κανάλια (σ.σ.: γνωστά και ως «ερπύστριες προπαγάνδας») εκλιπαρούσαν για μια έκρηξή της;

Ομως όποιο από τα δύο και να συμβαίνει, το όραμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι προφανές: μια χώρα περίκλειστη. Με κλειστά σύνορα. Που απαγορεύει την είσοδο στους «ξένους», στους καλλιτέχνες ή ακόμα και στους τουρίστες ύποπτης εθνικότητας γιατί είναι σίγουρα μεταμφιεσμένοι κατακτητές. Μια χώρα που δεν ενδιαφέρεται για ό,τι συμβαίνει αλλού. Που αν είναι δυνατόν δεν μιλάει καν αγγλικά, ώστε να μη μολυνθεί. Με άλλα λόγια, μια χώρα που ζει αναμασώντας ηρωικά αυτοαποθεωτικά επίθετα. Και χειροκροτεί την ίδια ως μια ηγέτιδα του ΕΑΜ που απλώς γεννήθηκε σε λάθος χρόνο. Αλλά αυτό μάλλον είναι πρόβλημα του χρόνου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News