Ρωτά κανείς ό,τι τον ενδιαφέρει. Για αυτό δεν αντιλαμβάνομαι τη φασαρία που προκάλεσε το διαβόητο Ερωτηματολόγιο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τα παιδιά αυτά βρέθηκαν μέσα στη σύγχυση  του ιστορικού κενού που γέννησε η ιδεολογική αυτοκατάργηση του κόμματός τους και τώρα αναρωτιούνται μεταξύ τους τι από αυτά που πίστευαν μέχρι τώρα ισχύει και τι όχι. Είναι κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία τώρα που όλες οι βεβαιότητές τους κατέρρευσαν, τώρα που έχει χαθεί η ασφάλεια του αριστερού μανιχαϊσμού, τώρα που βιώνουν ιδεολογική ορφάνια.

Για αυτό ρωτούν ο ένας το άλλο. Πιστεύουμε ακόμα στις αγωνιστικές καταλήψεις κρατικών κτιρίων, πιστεύουμε ακόμα στις απαλλοτριώσεις σπιτιών για να στεγαστούν ανέστιοι, πιστεύουμε στις κλοπές από τα σουπερμάρκετ για να ταϊστούν πεινασμένοι, πιστεύουμε στη βία, τις καταστροφές περιουσιών, τον βανδαλισμό του δημοσίου χώρου; Ρωτούν, κυριολεκτικά για να μάθουν, γιατί τα ‘χουν χαμένα- μια κρίση ταυτότητας σε multiple choice.

Οι πρώιμες πολιτικές τους μνήμες είχαν άδηλα δομικά υλικά τη βία και την παραβατικότητα. Λελογισμένη και δικαιολογημένη σύμφωνα με το τότε ιδεολογικό τους οπλοστάσιο γιατί βιώναμε ανθρωπιστική κρίση. Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον πολιτικών αντιπάλων, το κάψιμο της Αθήνας, το χτίσιμο καθηγητών, οι καταστροφές καταστημάτων από τροφίμους του Πανεπιστημιακού ασύλου, οι πολυήμερες καταλήψεις, οι Υπατίες και οι Αμαλίες, τα κινήματα δεν πληρώνω, ήταν ένα μπουκέτο παραβατικότητας που ακόμα και αν οι ίδιοι δεν ήσαν οι ανθοπώλες, ήσαν εκείνοι που ευχαρίστως δέχονταν το δώρο. Δεν καταλάβαιναν τότε τα σαστισμένα παιδιά ότι το κόμμα τους άφηνε ενσυνείδητα θολά τα όριά του με τη βία των δρόμων – ο αντισυμβατικός ακτιβισμός ήταν ο ευφημισμός της  κατανόησης στη σκαστή παρανομία, με αντάλλαγμα ψήφους. Μία ευρυχωρία ευαισθησίας που άνετα καταπατούσε το νόμο γιατί τότε οι φορείς του νόμου ήσαν δεξιοί. Τώρα το υπαρξιακό κενό χάσκει γιατί τα ΜΑΤ στο απέναντι πεζοδρόμιο έχουν πολιτικό προϊστάμενο ΣΥΡΙΖΑ.

Για αυτό κανέναν δεν πρέπει να εκπλήσσουν τα ερωτήματα που γεννά η σύγχυσή τους. Αυτό που προκαλεί θλίψη είναι ότι δεν έχουν άλλα. Ότι τόσο πολύ έχει κατακλύσει το μυαλό τους ο αριστερός απομονωτισμός και η μηχανική της ευαισθησίας που είναι ξεκομμένα από τον πραγματικό κόσμο των συνομηλίκων τους. Ότι δεν έχουν, ας πούμε, αγωνίες για το επίπεδο και τα προγράμματα των σπουδών τους – έχουν ιδέες και προτάσεις για αυτές; Τους απασχολεί το αντίκρυσμα του πτυχίου τους στην αγορά εργασίας; Τους απασχολεί η εργασία, η επιχειρηματικότητα των νέων, η ανεργία των νέων, η φυγή τους στο εξωτερικό, οι μεταπτυχιακές σπουδές, οι μάχες της πραγματικής ζωής; Έχουν απορίες για τις απόψεις των συντρόφων τους για την Οικονομία, το μέλλον της χώρας, το μέλλον της Ευρώπης; Τους ενδιαφέρει κάτι περισσότερο πέραν του θορυβώδους αριστερού θερμοκηπίου που οι ίδιοι ονομάζουν κοινωνικούς αγώνες και επανάσταση, τώρα που ακόμα και οι πολιτικοί τους κηδεμόνες, εκόντες άκοντες, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι υπάρχει και αλλού ζωή;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News