Πού πήγε η αγανάκτηση και η «φρεσκάδα» εκείνου του αμεσοδημοκρατικού «κινήματος» του 2011, που γέμισε πλατείες, φόρτωσε με μούντζες τη Βουλή και ανέδειξε την επόμενη γενιά αστεριών της ελληνικής πολιτικής σκηνής;

Γιατί δεν γεμίζει πλέον την πλατεία;

Δεν αγανακτούν πλέον οι Ελληνες από την ανεργία, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την παρανοϊκή πλέον φορολόγηση ακόμη και εισοδημάτων που δεν έχουν αποκτηθεί;

Η εξήγηση μπορεί να είναι απλή, όσο απλή την περιέγραψε ο Αδωνις Γεωργιάδης το βράδυ της Τετάρτης στον ΑΝΤ1: «οι Αγανακτισμένοι είναι σήμερα διορισμένοι μετακλητοί στο δημόσιο. Δεν το λέω για πλάκα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε κομματικό στρατό, στα δύο χρόνια κυβέρνησης διορίστηκαν 30.000 άτομα, αυτοί ήταν οι Αγανακτισμένοι. Οι Αγανακτισμένοι τώρα μασαμπουκώνουνε. Οταν πάψουν να μασαμπουκώνουν θα ξαναγανακτήσουν».

Η αλήθεια είναι ότι η αγανάκτηση είναι προνομιακό συναίσθημα της Αριστεράς (εντάξει, και της Ακροδεξιάς, με την οποία κάποιες φορές συναντιούνται).

Είναι συνυφασμένη με τα ηθικά πλεονεκτήματα και την κοινωνική δικαιοσύνη την οποία πάντοτε υπονομεύει η Δεξιά.

Δεν αγανακτεί πλέον ο… αγανακτισμένος, όταν του κόβουν τον μισθό και την σύνταξη; Ή μήπως έχει δίκιο ο Αδωνις;

Μία άλλη αλήθεια είναι ότι λείπουν τα «αστέρια» της παράστασης. Τότε η εκδήλωση της αγανάκτησης είχε και το σόου της, με πρωταγωνιστές τον Γιάνη, τον Κατρούγκαλο, την Ζωή, καμιά φορά έκανε κάποια cameo εμφάνιση και το Τσίπρας.

Τους ρόλους αυτούς ο Μητσοτάκης και η Φώφη δεν μπορούν να τους παίξουν. Για πολλούς λόγους – και, ίσως, ευτυχώς.

Ομως η αγανάκτηση υπάρχει. Είναι βουβή και μάλλον έχει ήδη μεταλλαχθεί σε απόγνωση. Αλλωστε η εξαθλίωση όταν εξαπλώνεται, καταβροχθίζει κάθε τι άλλο. Η παραίτηση μπορεί να γίνει παραλυτική και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν την αγκιτάτσια στο DNA τους.

Τα ψεύδη της Αριστεράς, εμφορούμενα από τον μύθο της κοινωνικής μετάλλαξης και της εξίσωσης στην εξαθλίωση, βρίσκουν τόπο να φυτρώσουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Οπως συνέβη πάντοτε, όποτε ο διχασμός έγινε στρατηγική επιλογή πολιτικών δυνάμεων, που ενδιαφέρονταν όχι να κυβερνήσουν, αλλά απλώς να κυριαρχήσουν και να «ηγεμονεύσουν». Να γίνουν καθεστώς.

Ποιος αμφιβάλλει ότι σήμερα ένα νέο κίνημα Αγανακτισμένων θα ήταν χρήσιμο και λυτρωτικό;

Πόσοι όμως είναι και εκείνοι που πιστεύουν ότι το κομμάτι αυτό της διχασμένης κοινωνίας που δέχεται την επίθεση σήμερα, δεν επιλέγει τέτοιες μορφές αντίδρασης, παρά κοιτά να την βγάλει καθαρή μέσα στην επιδρομή που δέχεται από το αριστερό μνημόνιο και την θύελλα του ψέματος;

Κατά μία άλλη άποψη η αγανάκτηση έχει περισσέψει. Οι προσδοκίες που καλλιέργησε η Αριστερά έχουν καταρρεύσει, τα ηθικά πλεονεκτήματα σε λίγο θα κουρελιαστούν και πολύ απλά, οι δανεικοί ψηφοφόροι θα στρέψουν τις μούντζες τους στους παρ’ ολίγον μεσσίες. Ειρηνικά και χωρίς ταραταζούμ. Ηδη κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εισπράττουν το μήνυμα στις εκλογικές τους περιφέρειες, ενόψει όσων ενδέχεται να κληθούν πάλι να ψηφίσουν.

Είναι πολλοί πλέον αυτοί που ονειρεύονται ένα βράδυ εκλογών, που θα θέσει τέλος στον μετεμφυλιακό κύκλο και στην παραμυθία που κυριάρχησε στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Κάποιοι από αυτούς λένε ότι το βράδυ εκείνο θα βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν την «απαλλαγή» – όπως έλεγαν και οι νεοδημοκράτες της δεκαετίας του ’80.

Μπορεί εκείνο το βράδυ να συναντήσουν στους δρόμους και κάποιους πρώην Αγανακτισμένους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News