Τα μνημόνια υπογράφονται, αλλά ο αγώνας κατά της εφαρμογής τους συνεχίζεται. Μέχρι την επόμενη αναδίπλωση, σε κλίμα πολωτικό, με κάποια απόφαση που θα σταλεί νύχτα στο εθνικό τυπογραφείο – και στο τέλος της ημέρας θα ταφεί στα χαμηλά της δημοσιότητας ως αναγκαίος ελιγμός. Η ζημιά στην οικονομία θα έχει γίνει, όμως αυτό λίγο ενδιαφέρει τους ιθύνοντες.

Με τα όπλα «παρά πόδα» και τους αρμόδιους υπουργούς να μιλούν με εναλλακτικά ανύπαρκτα γεγονότα: Οι επενδύσεις προχωρούν, θέσεις εργασίας δημιουργούνται, μισθοί και συντάξεις αυξάνονται. Πες, πες, πες, κάτι θα μείνει. Η άγνοια είναι δύναμη.

Αλλωστε, τα «συστημικά μέσα» – με προεξάρχουσες τις εφημερίδες (αυτές που ο Πρωθυπουργός κάλεσε τον κόσμο να μην διαβάζουν) – προβάλλουν ανύπαρκτα για το καθεστώς ζητήματα: Ο κόσμος έκοψε το γάλα, οι λογιστές περιγράφουν αδιανόητες καταστάσεις, οι επιχειρήσεις φεύγουν στην Κύπρο και την Βουλγαρία και προσλαμβάνουν εκεί, εκατοντάδες χιλιάδες είναι απλήρωτοι ή δουλεύουν για 400 ευρώ, ο ένας χρωστά στον άλλον δισεκατομμύρια.

Για το υπουργείο Αφθονίας βέβαια, τα γεγονότα είναι εναλλακτικά και ο δρόμος προς την ανάπτυξη ανοιχτός, κάτι που συμβολίζεται άλλωστε και από την τοποθέτηση του (αν όχι δραχμόφιλου, σίγουρα ευρωσκεπτικιστή) διευθυντή του ινστιτούτου Levy Jan Kregel στη θέση του επικεφαλής της επιστημονικής επιτροπής του αναπτυξιακού συμβουλίου της χώρας. Η ελευθερία είναι σκλαβιά.

Παίζουν μάχες οπισθοφυλακής άνευ λόγου και αντικειμένου. Παζαρεύουν μήνες τις συμπληρωματικές συμβάσεις των περιφερειακών αεροδρομίων, η ανάληψη των οποίων από τους ιδιώτες καθυστερεί, με τον κίνδυνο να χαθεί άλλη μία σεζόν για θέματα ήσσονος σημασίας.

Την ώρα που το χαρτί υγείας μεγάλου αεροδρομίου είναι τακτικά δωρεά άσχετης εταιρείας –για να μην διασυρθεί η πόλη στους τουρίστες– η κυβέρνηση παίζει δήθεν σκληρή άμυνα για να τονώσει το αγωνιστικό προφίλ και να μην εφαρμόσει αυτά που η ίδια ψήφισε. («Τη συμφωνία τη βρήκαμε», είπε ο αρμόδιος υπουργός, θυμίζοντας τους αντιβενιζελικούς που έλεγαν τα ίδια για την πόλεμο το 1922).

Αποσιωπώντας ότι το 1/3 των μεικτών κερδών των αεροδρομίων κάθε χρόνο θα πηγαίνουν στην τσέπη του Δημοσίου, το οποίο όχι μόνο θα κάθεται και θα εισπράττει, αλλά και θα μπορεί να λιώσει τους ιδιώτες στα πρόστιμα και να εισπράττει, εάν π.χ οι βαλίτσες δεν έρχονται στην ώρα τους ή εάν το wi-fi είναι αργό.

Για το υπουργείο Αλήθειας, όμως, οι προτεραιότητες είναι άλλες – σίγουρα πάντως ούτε το χαρτί υγείας στα αεροδρόμια ούτε τα λεφτά στο δημόσιο ταμείο.

Κυβερνούν χωρίς καμία λογοδοσία, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αλλωστε, το «ηθικό πλεονέκτημα» αποτελεί το καλύτερο πλυντήριο πολιτικών αμαρτιών προκειμένου να μην παρίστανται οι υπουργοί ούτε καν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, να αγνοούν τις υπηρεσίες τους και να σχεδιάζουν μονάχα με γνώμονα φίλους, γνωστούς και ημετέρους.

Συντηρούν πολεμικό κλίμα με την Τουρκία, πέφτοντας στην παγίδα των επιθετικών γειτόνων, αντί να κινητοποιήσουν τη διπλωματία και να υπενθυμίζουν σε όλους τους τόνους ότι οι απειλές της Ελλάδας είναι απειλές κατά της ίδιας της Ευρώπης. Αλλωστε, το υπουργείο Ειρήνης έχει στα σκαριά τη νέα αγορά του αιώνα των F35, που θα πληρώσει το γνωστό υποζύγιο: ο έλληνας φορολογούμενος. Ο πόλεμος είναι ειρήνη.

Διότι, όπως το υπουργείο Αγάπης μπορεί να επιβεβαιώσει, δεν φταίει η ανικανότητα του καθεστώτος για την διεθνώς καταγγελούμενη κατασπατάληση πόρων και κακοδιαχείριση στο Προσφυγικό, τη διάλυση του Ασφαλιστικού, τον βούρκο που ήδη δημιουργήθηκε στη λίμνη της Νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης του Φαλήρου, τη διόγκωση του Δημοσίου και τη νέα φτώχεια, αλλά οι γνωστοί υπερσυντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης – και οι έλληνες συνοδοιπόροι.

Φταίει ο Σόιμπλε για τα 39 δάνεια του παρ’ ολίγον νέου εθνικού μιντιάρχη, ο Γιούνκερ για τα δημόσια έργα που του κατακυρώνει το υπουργείο Αλήθειας, ο Τόμσεν για τα ρουσφέτια στη Βουλή, στο κράτος και στις ΔΕΚΟ, ο Ντάισελμπλουμ για τη Μόρια, οι Σλοβάκοι που οι Ελληνες καπνίζουν στα μαγαζιά και διπλοπαρκάρουν στον λεωφορειόδρομο, και οι Εσθονοί για το μπάχαλο του ΕΦΚΑ.

Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η ελευθερία είναι σκλαβιά. Η άγνοια είναι δύναμη. Και τα εναλλακτικά γεγονότα ο ασφαλής δρόμος επιστροφής της Ελλάδας πίσω στο μίζερο, φτωχό και γκρίζο βαλκανικό παρελθόν της. Στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων επιλέγουμε όπισθεν και νεκρά.

«Αλλά όλα ήταν εντάξει, όλα πήγαιναν καλά, ο αγώνας είχε τελειώσει. Είχε κερδίσει τον εαυτό του. Αγαπούσε τον Μεγάλο Αδελφό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News