Η Κρήτη

«Και κάνοντας αυτές τις σκέψεις» – συνεχίζει – «τα τελευταία χρόνια με έχει συνεπάρει τόσο πολύ το γκολφ, που κάποιοι μπορεί να με λένε και κολλημένο».

Όμως αλλού είναι το «κόλλημα», και εδώ αρχίζει  μία παρανοϊκή, άκρως ελληνική ξενάγηση. Προορισμός, Κρήτη. Τοποθεσία, Χερσόνησος.

Εκεί, ο Βασιλάκης έριξε περίπου 12 εκατομμύρια για να κάνει το γήπεδο του γκολφ, το Crete Golf Club, όχι απλά «παιζούμενο», αλλά ελκυστικό ακόμα και στους πιο απαιτητικούς ενασχολούμενους  με το άθλημα – οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, είναι μακράν οι περισσότεροι στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο σπορ, διότι γκολφ μπορείς να παίζεις, και μάλιστα σε ανταγωνιστικό επίπεδο, μέχρι και τα βαθιά γεράματα.

Το λίφτιγκ ολοκληρώθηκε το 2015, και τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς το γήπεδο παραδόθηκε στους παίκτες. Πρόκειται για μία ημιεποχική επιχείρηση, με περίοδο ωφέλιμη από Μάρτιο-Οκτώβριο.

«Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, ούτε το κράτος, ούτε όμως και οι τουριστικοί παράγοντες, ότι η ανάπτυξη του γκολφ στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στα νησιά της Ρόδου και της Κρήτης, είναι ένας ποιοτικός εναλλακτικός τουρισμός, που θα επεκτείνει την τουριστική σεζόν κατά περίπου 4 μήνες ακόμα. Κι αυτό πασχίζω να κάνω εγώ τώρα, με την ανάπτυξη του γηπέδου της Κρήτης. Να κάνω μια επιχείρηση βιώσιμη, παράδειγμα προς μίμηση και για το κράτος και για τους τουριστικούς παράγοντες», λέει.

Τα χρήματα που έβαλε ξέρει ότι «δεν θα τα πάρω ποτέ πίσω». Αλλά τουλάχιστον, προσθέτει, «να μην ζημιώνουμε από εδώ και πέρα».

Το γκολφ της Κρήτης πρέπει να φτάσει να εισπράττει περίπου 1,5 εκατ. τον χρόνο για να μην είναι ζημιογόνο. Αυτή τη στιγμή εισπράττει λίγο παραπάνω από τα μισά.

Μέσα στην αιχμή της τουριστικής περιόδου, όταν υπάρχει καλή πληρότητα στα γύρω από την Χερσόνησο ξενοδοχεία, που είναι πολλά και όλων των διαβαθμίσεων (αστέρων), το γήπεδο μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 60-70 παίκτες, είτε αυτοί είναι μόνιμα  μέλη, είτε εποχικοί επισκέπτες, συνήθως από άλλες χώρες.

Η τιμή της συμμετοχής τους, που ονομάζεται green-fee, είναι η βασικότερη πηγή εισοδήματος της επιχείρησης, και συμπληρώνεται από κατανάλωση τροφίμων και ποτών στο Club House, από αγορά ειδών ένδυσης, εξοπλισμού (μπάλες, μπαστούνια, που οι γκολφερς ξέρουν ως σίδερα και ξύλα, κλπ), και από διάφορα τουρνουά που κατά καιρούς διοργανώνονται, όπως πχ το Aegean Christmas Cup που έχει καθιερωθεί πια με επιτυχία.

Όμως, δεν φτάνουν όλα αυτά τα «μεγέθη», όσο και αν βελτιωθούν,για να γίνει βιώσιμη η επιχείρηση. Το γκολφ, σε όλο τον κόσμο, είναι μία πολυδάπανη υπόθεση  που, εάν δεν συνδυαστεί και με  παράλληλες επενδύσεις, δεν έχει τύχη επιβίωσης. Σε όλες τις   ανταγωνιστικές μας χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, Τουρκία και Κύπρο – οι τρεις τελευταίες, αν και σχετικά καινούργιες στο παιχνίδι, ήδη μας έχουν αφήσει έτη φωτός πίσω – οι επιχειρηματίες ενισχύουν την αρχική επένδυσή τους με πώληση ή και ενοικίαση κατοικιών που κτίζουν συνήθως γύρω από τα γήπεδα.

Ο Θεόδωρος Βασιλάκης έχει αγοράσει με κόπο και απίστευτη γραφειοκρατική δυσκολία τα οικόπεδα στα οποία θέλει να κτίσει παραθεριστικές κατοικίες που θα τις αγοράζουν γκόλφερ από όλη την Ευρώπη.

Όχι! Το ελληνικό κράτος που δεν έχει ιδέα από ανάπτυξη γκολφ (επαναλαμβάνω, του πιο δημοφιλούς αθλήματος στον κόσμο από απόψεως συμμετοχής παικτών), μέχρι πρότινος απαιτούσε από τον επίδοξο επενδυτή να κτίσει και ξενοδοχείο 5 αστέρων!

Τώρα, κατέβασε τις απαιτήσεις του, που πάλι όμως παράλογες είναι.

Στην Κρήτη, λέει ο Θεόδωρος Βασιλάκης, «εμένα το κράτος θέλει πλέον να με κάνει αναγκαστικά ξενοδόχο των 25 δωματίων, για να μου δώσει άδεια να μπορώ να κατασκευάζω σπιτάκια (παραθεριστικές κατοικίες) στο γκολφ και να τα πουλώ, όπως κάνουν σε όλες τις χώρες του κόσμου που είναι γκολφικοί προορισμοί».

Είπαμε, στην περιοχή γύρω και κοντά από την τοποθεσία όπου είναι το Crete Golf Club υπάρχουν πέραν των 200 ξενοδοχείων. Η υποχρεωτική κατασκευή και λειτουργία ενός ακόμα, ιδίως αυτή τη χρονική στιγμή, είναι ο ορισμός της ελληνικής κρατικής σχιζοφρένειας. «Δυστυχώς», λέει ο Βασιλάκης, «οι δικοί μας δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα την έννοια του golf development».

Φυσάει άγνοια

«Το θέμα της επέκτασης της τουριστικής σεζόν έπρεπε να το είχαμε δει από τη δεκαετία του ’60. Αν το είχαμε πάρει στα σοβαρά από τότε, θα ήταν διαφορετικά πολλά πράγματα στον τόπο μας σήμερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας ξένος από την βόρεια Ευρώπη μπορεί εύκολα να πάει να αγοράσει ένα σπίτι σε γκολφικό σύμπλεγμα  στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και να μην μπορεί να αγοράσει στη Ρόδο και στην Κρήτη, όπου οι κλιματικές συνθήκες εδώ είναι ιδανικές και μπορείς να παίξεις γκολφ ακόμα και ντάλα καλοκαίρι που σε άλλες μεσογειακές χώρες έχει καύσωνες και ούτε να σταθείς έξω μπορείς. Εδώ φυσάει το μελτέμι και μας σώζει».

Φυσάει όμως άγνοια. Και προκατάληψη. Και ασχετοσύνη. Κι αυτά σκοτώνουν…

Τον ρωτώ πώς και κανένα από τα αγόρια του δεν κόλλησε τη δική του «γκολφίτιδα»;
«Δυστυχώς εγώ το γκολφ το ανακάλυψα στα 62-63 μου. Αν το είχα ανακαλύψει πολύ πριν, θα μπορούσα να είχα κατευθύνει  τα παιδιά μου που ήταν τότε 4-5 ετών.  Όταν όμως ο ένας γιος μου ήταν 40 τότε που άρχισα εγώ,  κι ο άλλος 36, ήταν πολύ αργά να τους μυήσω! Τώρα όμως προσπαθώ να επηρεάσω τα εγγόνια μου σε πληροφορώ. Ήδη τα δύο από τα τρία έχουν αρχίσει να παίζουν γκολφ.  Αλλά δυστυχώς είναι τόσο απαιτητικό το καθημερινό τους πρόγραμμα, που είναι αδύνατο να τους περισσέψει χρόνος για να τα πάω κάποια απογεύματα στη Γλυφάδα να παίξουν».

Πλήρης άγνοια… 

Τον Θεόδωρο Βασιλάκη στενοχωρεί πολύ ότι την προοπτική εκτόξευσης του ποιοτικού τουρισμού, ένα παρακλάδι του οποίου αποτελεί και η ανάπτυξη του γκολφ, καμία ελληνική κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει και δεν έχει εκτιμήσει.

Είναι σαν να της λένε όλοι οι ειδήμονες «άνοιξε ένα τέτοιο μαγαζί, και ο τζίρος σου, ιδίως εδώ που έχεις όλη την φυσική υποδομή, καιρικές συνθήκες, ομορφιά φύσης, θα εκτοξευθεί στα ύψη πολύ γρήγορα, θα επωφεληθούν κι άλλοι τομείς, θα αυξηθεί η απασχόληση, κλπ», και αυτή να αδιαφορεί…

Σχεδόν σε κάθε ένα από τα 11 μέχρι τώρα διεθνή τουρνουά γκολφ της Aegean στην Ελλάδα, θυμάμαι ότι είχαν προσκληθεί οι εκάστοτε υπουργοί Τουρισμού, στελέχη του ΕΟΤ κλπ. Όλοι έδειχναν να εντυπωσιάζονται από όσα έβλεπαν, και από όσα τους έλεγαν οι ειδικοί του golf development που ήσαν εκεί. Και όλοι, οι εντυπωσιασμένοι πολιτικοί,  υπόσχονταν ότι θα ασχοληθούν σοβαρά με αυτόν τον αναπτυξιακό τομέα.

Δεν έκαναν τίποτα…

Ο ξένος γκόλφερ που θα έρθει στην Ελλάδα, ξοδεύει πολύ περισσότερα από τον λεγόμενο μέσο τουρίστα. Έρευνα της εταιρείας KPMG προσδιορίζει την διαφορά σε περισσότερο από 30%. Υπάρχει παντελής απουσία του ΕΟΤ από ό,τι έχει σχέση με το γκολφ, και όμως έχουν ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο που δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.

Βλέπω τον Βασιλάκη στην  «Τρύπα 18» της Κρήτης να διορθώνει τις λακκούβες των άλλων. Ένας κοινός φίλος μου λέει «από τότε που μαζί με τον μακαρίτη Καπετάν Βασίλη (Κωνσταντακόπουλο) μυήθηκαν στο γκολφ στη διάρκεια ενός επαγγελματικού τους ταξιδιού στην Αμερική, έχει φάει κόλλημα».

«Ε, δεν είναι ότι θα πεθάνω αν δεν πάω να παίξω μια-δύο φορές την εβδομάδα», αποκρίνεται εκείνος, υπομειδιώντας. «Αυτό όμως που με ενδιαφέρει, και έχω διαθέσει και χρόνο πολύ και χρήμα, είναι να αποφέρει καρπούς αυτή η προσπάθειά μου για την εξάπλωση του γκολφ στην Ελλάδα. Το προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη», συμπληρώνει, έχοντας χάσει το κρυφό χαμόγελο.

6. Επίλογος→

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News