Δυό λόγια για το έργο: Ο Πανιώνιος των τελευταίων ετών είναι μια ταλαίπωρη ποδοσφαιρική εταιρεία που βρέθηκε… στου παπά το κουτάλι -στο χείλος της πτώχευσης- από την κακοδιαχείριση κάποιων πρώην, αλήστου μνήμης, διοικήσεων. Τα «τρελά» χρέη που κληρονόμησε από τους δήθεν σωτήρες του, οι οποίοι πέρασαν από τη Νέα Σμύρνη σαν καταστροφική πυρκαγιά, του στέρησαν το δικαίωμα να αποκτά παίκτες ελεύθερα, όπως οι αντίπαλοί του. Αλλά, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν αυτοί οι περιορισμοί στις μετεγγραφές, θα του έλειπαν τα χρήματα.

Μετρώντας και το τελευταίο ευρώ, χρόνια τώρα, βγαίνει στη λαϊκή (ποδοσφαιρική) αγορά όταν μεσημεριάζει. Τότε που οι τιμές πέφτουν, αλλά και τα -θεωρητικά- μεγαλύτερα ταλέντα έχουν πουληθεί. Από ό,τι περίσσεψε, καταφέρνει -σχεδόν πάντα- να βρίσκει τα καλύτερα. Παίκτες που αποδεικνύονται πιο αξιόλογοι από εκείνους που πουλήθηκαν… το πρωί, πολύ ακριβότερα. Αυτούς, και κάποιους άλλους από τις ακαδημίες του, αφού τους εκπαιδεύσει, τους βγάζει στη «βιτρίνα» της Σούπερ Λιγκ. Πολύ σύντομα, οι σύλλογοι με τα χοντρά πορτοφόλια πληρώνουν, για να τους αγοράσουν, ποσά πολλαπλάσια από εκείνα που του κόστισαν. Χάρη σε αυτή την υπεραξία, ο Πανιώνιος σβήνει τα χρέη του. Το εκπληκτικό είναι πως όσους κι αν πουλήσει, όποιους κι αν πουλήσει, η ομάδα γίνεται όλο και καλύτερη. Αν στο ποδόσφαιρο υπήρχαν Οσκαρ, ο «Ιστορικός» θα ήταν φαβορί για το βραβείο. Εφέτος, αλλά και την περασμένη σεζόν.

Χθες (Κυριακή) το ‘κανε, πάλι, το «θαύμα» του. Νίκησε (1-0) τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για πρώτη φορά εδώ και 51 χρόνια. Εχοντας πουλήσει -τον τελευταίο χρόνο- τους κορυφαίους παίκτες του (Μπουμάλ, Μπακασέτα, Ανσαριφάρντ…) και χωρίς τέσσερις από τους καλύτερούς του, από εκείνους που απέμειναν (Ρισβάνη, Μασούντ, Γιαννιώτη, Μπεν), υποχρέωσε τον… μόνιμο πρωταθλητή της τελευταίας εικοσαετίας στην πρώτη του ήττα (σε αγώνα πρωταθλήματος) στο «Γ. Καραϊσκάκης» έπειτα από 37 αγώνες. Αν είχαμε μάθει να «ζυγίζουμε» τις ομάδες με κριτήριο την μπάλα που παίζουν -και όχι με τη δημοφιλία τους, τα λεφτά τους ή τους ύμνους που γράφουν γι’ αυτές κάποιοι δημοσιογραφικοί στρατοί- κανέναν δεν θα ξένιζε αυτό το «απίθανο διπλό». Κάθε άλλο.

Ο Πανιώνιος είναι η ομάδα με την καλύτερη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, σε όλο το pρωτάθλημα. Οποιος έχει παρακολουθήσει έστω μια προπόνηση του Μιλόγεβιτς, αντιλαμβάνεται ότι το νικητήριο γκολ δεν έτυχε. Πέτυχε. Ηταν το αποτέλεσμα μιας καθημερινής, μεθοδικής δουλειάς – όπως και η αξιοθαύμαστη ψυχραιμία με την οποία οι νικητές το υπερασπίστηκαν μέχρι το τέλος του αγώνα. Βεβαίως, για να νικήσει τον Ολυμπιακό μέσα στο «σπίτι» του, έπρεπε να συμβούν -ταυτοχρόνως- και κάποια άλλα πράγματα: Ο Βαγγέλης Οικονόμου έκανε «το παιχνίδι της ζωής του» στην άμυνα, ο Μανώλης Σιώπης (που είναι μια κλάση καλύτερος από τον Ρομαό) έτρεχε ακόμα, όταν όλοι οι άλλοι περπατούσαν από την κούραση, ο Σαββίδης, ο Τασουλής και ο Φούντας έδωσαν τρομερή παράσταση, ο Παναγιώτης Κόρμπος απέδειξε -για άλλη μια φορά- πως η συνέπεια μπορεί να κατατροπώσει το ταλέντο.

Το γρήγορο γκολ του Γιώργου Μασούρα -προτού, καν, συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό του ματς- ήταν «όλα τα λεφτά». Ο Πανιώνιος, που διαθέτει μια από τις πιο αποτελεσματικές άμυνες της λίγκας, μπορούσε πλέον να κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα: να παίξει πίσω από την μπάλα. Ο Ολυμπιακός, που εφέτος ζορίζεται απίστευτα απέναντι σε κλειστές άμυνες, ήταν ανήμπορος να βρει διαδρόμους προς την αντίπαλη εστία, να κάνει -έστω- μερικές σπουδαίες φάσεις. Τέλειωσε το παιχνίδι με… 53 «γεμίσματα» και 15 κόρνερ, από τα οποία ποτέ δεν κατάφερε να απειλήσει. Προ ημερών, στην Αγκυρα, ευτύχησε να μη δεχθεί πρώτος γκολ. Η Οσμάνλισπορ ήταν αναγκασμένη να επιτεθεί – και ο Ολυμπιακός στο «ξέφωτο» είναι πολύ πιο επικίνδυνος. Η έμπνευση του Μπέντο να εμπιστευθεί, χθες, πάλι τον Καρντόσο -και όχι τον Ανσαριφάρντ- μπορεί να έπαιξε τον ρόλο της. Αλλά, ο πορτογάλος προπονητής δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ιδέες.
Ετσι θα πορευτεί μέχρι το τέλος.

Αν αφήσουμε στην άκρη την περιπτωσιολογία, ο Πανιώνιος είναι -και το δείχνει- μια υπέροχη ομάδα που παίζει, πάνω απ’ όλα, για να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο. Κάθε του θρίαμβος είναι καλοδεχούμενος, όμως η νίκη δεν είναι ψυχαναγκασμός. Οχι μόνο δεν τον φθείρει το άγχος για βαθμούς, αλλά έχει, ήδη, πετύχει τα «ακατόρθωτα». Οι παίκτες του δεν παίρνουν εκατομμύρια που πρέπει να δικαιολογούν κάθε στιγμή. Οι οπαδοί του δεν θα τον «κράξουν» στην ήττα, όπως έκαναν οι ολυμπιακοί με τη δική τους ομάδα. Αν γκρινιάξουν για κάτι, στο τέλος η «οικογένεια» θα τα βρει. Επιπλέον, δεν στηρίζεται σε πρόσωπα. Ο προπονητής αλλάζει, οι ποδοσφαιριστές έρχονται και παρέρχονται, όμως η ομάδα προχωράει μπροστά.

Ο Πανιώνιος είναι καλύτερος από πέρυσι. Αυτό φαίνεται και στη βαθμολογία. Σε 22 παιχνίδια έχει συγκεντρώσει ακριβώς τους ίδιους πόντους (44) που μάζεψε πέρυσι σε 30 αγωνιστικές. Είναι, πραγματικά, πρωτοφανές, μια ομάδα που χάνει τον πολυτιμότερο παίκτη της (Ανσαριφάρντ), να εμφανίζεται στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος πιο ανταγωνιστική από ό,τι στον πρώτο. Και οι ποδοσφαιριστές της που έχουν, ήδη, βρει τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους (Σιώπης, Ρισβάνης), να «σκοτώνονται» στο γήπεδο για έναν σύλλογο που σε λίγους μήνες θα αποτελεί απλή αναφορά στο βιογραφικό τους.

Πλέον, ο Πανιώνιος απέχει επτά βαθμούς από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό, οκτώ αγωνιστικές πριν από το φινάλε του Πρωταθλήματος, και -με την αγωνιστική του σταθερότητα- δείχνει ως ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος των «ερυθρολεύκων» για τον τίτλο. Ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε η ΑΕΚ. Επιπλέον, ο Ολυμπιακός θα εξακολουθήσει να αγωνίζεται σε τρεις διοργανώσεις -Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Europa League- ενώ ο Πανιώνιος θα έχει την πολυτέλεια να κάνει focus στο πρωτάθλημα. Δηλαδή, τι; Θα μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο;

Θα μπορούσε, αλλά σε κάποια άλλη χώρα. Σε μια χώρα όπου οι οπαδοί της πρωτοπόρου ομάδας δεν θα «γιούχαραν» τον προπονητή και τους παίκτες, επειδή έχασαν από τη δεύτερη του βαθμολογικού πίνακα. Σε μια χώρα όπου ο ιδιοκτήτης και πρόεδρος της «μεγάλης» ομάδας δεν θα ένιωθε την ανάγκη να απευθυνθεί στον κόσμο της με τηλεοπτικό διάγγελμα, για να πει ότι σύντομα τα πράγματα θα επιστρέψουν στην… κανονικότητά τους. Παραδεχόμενος, παρεμπιπτόντως, ότι είναι… φοβερό, κοτζάμ Ολυμπιακός να χάνει – και, μάλιστα, στο γήπεδό του. Σε μια χώρα όπου η δεύτερη «κολλητή» ήττα του μόνιμου πρωταθλητή δεν θα απασχολούσε τον αθλητικό Τύπο περισσότερο από τη μεγαλύτερη νίκη της «ευχάριστης έκπληξης» του πρωταθλήματος, επειδή αυτό είχε 1.085 μέρες να συμβεί. Σε μια χώρα όπου το «Σύστημα» θα μπορούσε ν’ αντέξει μια εγχώρια Λέστερ, και η «δική μας» Λέστερ δεν θα… λιποθυμούσε καθώς θα πλησίαζε το «ακατόρθωτο».

Με τίτλο ή χωρίς, οι οπαδοί του Πανιωνίου έχουν κάθε λόγο να περηφανεύονται γι’ αυτή την ομάδα – και όλοι οι πραγματικοί φίλαθλοι να τη ζηλεύουν. Αφού, προηγουμένως, ζητήσουν μια μεγάλη συγγνώμη από τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς, τον προπονητή, όσοι στάθηκαν καχύποπτοι απέναντί του. Ολη την περασμένη εβδομάδα, ο σέρβος τεχνικός άκουγε ότι άφησε εκτός βασικούς παίκτες του, για να… διευκολύνει τη νίκη του Ολυμπιακού. Τον κατηγόρησαν, περίπου, ότι θα «έστηνε» τον αγώνα. Ενώ, το μόνο πράγμα που έστησε ο άνθρωπος, είναι ένα εξαιρετικό σύνολο «συνηθισμένων» παικτών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News