To Eurogroup επιβεβαίωσε αυτό που όλοι περιμέναμε και η κυβέρνηση φοβόταν: οι Θεσμοί απαιτούν τη νομοθέτηση μέτρων που θα ισχύουν μετά τη λήξη του προγράμματος και επιμένουν στην παραμονή του ΔΝΤ, ενώ το Ταμείο εκτιμά ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Αν η Αθήνα πάρει μέτρα, η αξιολόγηση θα κλείσει στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου. Μετά δεν θα υπάρχει χρόνος, ούτε και διάθεση. Η Ευρώπη θα έχει εκλογές. Ολο αυτό δεν είναι, απλώς, σταυρόλεξο για την κυβέρνηση: είναι γόρδιος δεσμός.

Ουσιαστικά ο Πρωθυπουργός έχει μπροστά του μόνο δύο δρόμους. Είτε θα πάει σε εκλογές τον Μάρτιο με σκληρή γλώσσα και ατζέντα προς δανειστές και αντιπάλους («με την κοινωνία κι εμένα, ή με τον Σόιμπλε», όπως το έχει περιγράψει εδώ και καιρό η «Αυγή»), είτε θα κάνει ακόμα ένα συμβιβασμό που θα του εξασφαλίσει την παραμονή στο Μαξίμου και δεν θα τον στείλει στην Κουμουνδούρου με τους περίεργους τύπους από τις συνιστώσες.

Οι χθεσινές δηλώσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος απέρριψε την προληπτική λήψη μέτρων, δείχνουν, σε πρώτη ανάγνωση, ότι η κυβέρνηση θα επιμείνει στις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει ενώπιον των δανειστών. Ο υπουργός Οικονομικών πρότεινε μεν υψηλά πλεονάσματα 3,5% για τρία χρόνια από το 2019, ή 3% για πέντε χρόνια, αλλά δεν θα προχωρήσει σε μείωση του αφορολόγητου, ούτε σε παρεμβάσεις δημοσιονομικού και ασφαλιστικού χαρακτήρα. Εντάξει, δεν σημαίνει ότι το εννοεί κιόλας. Εχει χρόνο μέχρι το επόμενο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου να παίξει όλο το δράμα και να καταλήξει σε έναν ακόμα συμβιβασμό. Αυτό δείχνει και ως το πιθανότερο σενάριο αφού ο Τσακαλώτος ήδη δεσμεύεται για υψηλά πλεονάσματα ως το 2023 που θα ζήλευε και ο Σόιμπλε. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι συμπαγής και η ηγεσία έχει πραγματική δίψα για να παραμείνει στην εξουσία. Η λογική λέει πως η συμφωνία θα έρθει και η αξιολόγηση θα κλείσει ως τις 20 Φεβρουαρίου έτσι ώστε να έχουμε ελπίδες για το QE και να κάνουμε όλοι ήσυχα κούλουμα.

Η άλλη επιλογή δείχνει εκλογές τον Μάρτιο. Δηλαδή απόδραση με ήττα ελεγχόμενης έκτασης και με τον ίδιο τον Τσίπρα να ελέγχει το πλαίσιο: εκλογές με φουστανέλα, τσαρούχια, υψηλούς τόνους, πιθανώς χωρίς τις εφημερίδες του ΔΟΛ, αλλά και εκλογές με λίστα –κάτι που δεν πρέπει να ενθουσιάζει και τον Κυριάκο Μητσοτάκη αφού δεν θα καταφέρει να ανανεώσει τα ψηφοδέλτια της ΝΔ στο εύρος που θα ήθελε. Κάλπες τον Μάρτιο δεν πρέπει να θέλουν ούτε στην Κεντροαριστερά που ψάχνονται για τη συγκρότηση νέων σχημάτων.

Αν ο Αλ. Τσίπρας πάει σε εκλογές τον Μάρτιο τότε θα έχει αντιστρέψει το παλιό σενάριο της παρένθεσης: αυτή τη φορά θα ακούμε για «δεξιά παρένθεση» (καθώς οι μεθεπόμενες εκλογές γίνονται με απλή αναλογική), αλλά με τη χώρα πλέον στα όρια του εκτροχιασμού και τα πονταρίσματα για Grexit να δίνουν όλο και πιο μικρή απόδοση.

Το πρόβλημα της Ελλάδας βρίσκεται ακριβώς εδώ: στη τζογαδόρικη διάσταση που λαμβάνουν σημαντικές παράμετροι για το μέλλον της. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στον δυτικό κόσμο όπου οι πρόωρες εκλογές να στέκονται σαν κλειστό χαρτί στο τραπέζι. Είναι κάτι που επιβεβαιώνει τον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό στην άσκηση της εξουσίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News