Το πρωινό ήταν ελεύθερο. Άλλωστε είχα κουραστεί. Ήμουν εκεί μόλις τέσσερις μέρες και ένιωθα ότι βρισκόμουν βδομάδες. Πήρα την φωτογραφική και βγήκα στο δρόμο.

Εδώ το μελλοντικό υπερλούξ ξενοδοχείο Manzana. Πανέμορφο κτίριο του 1918 που ανακαινίζεται πυρετωδώς και σύντομα θα παραδοθεί προς διαχείριση στον Ελβετικό κολοσσό Kempinski S.A.

Δεν είναι μόνο αυτό. Η Starwood Hotel Resorts είναι η πρώτη αμερικάνικη πολυεθνική εταιρία που υπέγραψε συμφωνία με την Κούβα μετά την Επανάσταση. Ήδη ανακαίνισε το Quinta Avenida το οποίο έχει μετονομαστεί σε Sheraton και λειτουργεί. Ετοιμάζει άλλα δύο: Το γνωστό Inglaterra και το Santa Isabel. Όλα πεντάστερα. Βέβαια, οι συμφωνίες αυτές κανονικά απαγορεύονται βάσει του εμπάργκο που έχει επιβληθεί στην Κούβα, όμως η Starwood έλαβε λέει «ειδική άδεια» από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών. Τρέχα γύρευε… Η τουριστική βιομηχανία της Κούβας καλπάζει, ως επί το πλείστον με ξένα κεφάλαια. Και δεν πέφτει ούτε μια πιστολιά αντίστασης. Περίεργο.

Τώρα εάν οι τουρίστες του Manzana θα βλέπουν αυτό απέναντι, είναι μια άλλη ιστορία. Ίσως και να ‘ρχονται και γι αυτό. Να χαζεύουν από ψηλά τον μπόμπιρα που παίζει.

Από χαμηλά θα βλέπουν αυτό.

Για να προχωρήσουμε πιο κάτω. Ένα πράγμα που προκαλεί εντύπωση στα (κρατικά) μαγαζιά είναι οι βιτρίνες τους. Μια βιτρίνα με έξι σαμπουάν και μια ξυριστική μηχανή στη μέση. Και πιο δίπλα άλλα 2-3.

Αλλά αυτή η εσωτερική βιτρίνα δεν υπάρχει. Κολόνιες μαζί με απορρυπαντικά. Ό,τι να ‘ναι.

Αριστερά κατάστημα επισκευής κινητών. Δεξιά καφετέρια. Ιδιωτικά αυτά.

Μπροστά μου κτίριο “δημοτική βιβλιοθήκη”. Για να μπούμε μέσα. Κάμποσα βιβλία και ένας υπολογιστής. Μπράβο! Ένα λεπτό… πού είναι το πληκτρολόγιο;

Ούτε πληκτρολόγιο, ούτε κουτί. Έτσι απλά μια οθόνη με φόντο την πλατεία.

Πιο κάτω μια μάντρα με Lada. Όλα πάνω από 8-9 χιλιάδες ευρώ. Τα καλά πάνω από 15. Απλησίαστες τιμές για έναν μέσο Κουβανό. Κλειστή αγορά.

Εδώ το κτίριο Bacardi, ένα θαυμάσιο δείγμα αρχιτεκτονικής Art Deco (1930). Η φίρμα ήταν κουβανέζικη. Το κτίριο απαλλοτριώθηκε χωρίς αποζημίωση (εννοείται) το 1960 από την Επανάσταση. Η οικογένεια Bacardi έφυγε από το νησί καθώς κατασχέθηκαν όλα τα περιουσιακά της στοιχεία. Το συγκεκριμένο ρούμι δεν υπάρχει στην Κούβα.

Δυο βήματα από το κτίριο είδα αυτό. Εννοείται ότι υπάρχουν επαίτες. Πολλοί.

Η παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους της Αβάνας είναι έντονη. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Κούβα θεωρείται σχετικά ασφαλής χώρα για τον τουρίστα. Ευκαιρία να τους φωτογραφίσω τώρα που δεν είναι ο Μανόλο δίπλα μου. Θα έβαζε τις φωνές.

Η ώρα πέρασε. Ανηφορίζω προς το Μουσείο της Επανάστασης όπου με περιμένει ο Μανόλο. Πληρώνω 8 ευρώ εισιτήριο (για τους Κουβανούς είναι πολύ πιο φθηνό) και ανεβαίνουμε με τις σκάλες σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο κτίριο. Μα είναι δυνατόν το κτίριο που στεγάζει την ιστορία αυτού για το οποίο αισθάνονται περήφανοι (Επανάσταση) να είναι σε αυτή την κατάσταση;

Ναι, αλλά κρατικοποιήσαμε την αμερικάνικη ESSO.

Ωραίο μπρούτζινο γλυπτό της “αγίας τριάδας” της Επανάστασης: Τσε, Φιντέλ, Καμίλο.

Καμίλο, Τσε. Εντυπωσιακό από μακριά, αλλά μέτριο το αποτέλεσμα από κοντά (πολλές φθορές, σχεδόν παρατημένο).

Γενική εικόνα με δυο λόγια. Έχουν ενδιαφέροντα εκθέματα, αλλά η παρουσίασή τους είναι πρόχειρη και ερασιτεχνική. Για την αμεροληψία των ιστορικών αναφορών ούτε λόγος. Πρόκειται για ένα σχετικά μεγάλο (σε έκταση) “κατηχητικό” που αν κακοτυχίσεις να σε ξεναγήσει κρατικός ξεναγός αρχίζεις να πιστεύεις πως… “Εν αρχή ην η Επανάσταση, και η Επανάσταση ην προς τον Θεόν, και Θεός ην η Επανάσταση”.

Τέλος για σήμερα. Αναχωρούμε με κατεύθυνση το ξενοδοχείο κάνοντας έναν μικρό κύκλο. Στο δρόμο είδα αυτές τις δυο μαθήτριες να βγαίνουν από ένα συγκρότημα κατοικιών.

---

Ημέρα 6 →

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News