Με το που αποκτάς παιδί μπαίνουν μπροστά οι φόβοι. Λες και το πρώτο κλάμα του, σου στοιχειώνει την ψυχή σου να το προστατεύσεις. Φοβάσαι στο αυτοκίνητο, φοβάσαι στο αεροπλάνο, φοβάσαι ένα επαγγελματικό ταξίδι που πρέπει να κάνεις, φοβάσαι, φοβάσαι. Παντού το ρουθούνι σου μυρίζει κίνδυνο. Πίσω από τον φόβο σου βέβαια, είναι η αίσθηση της τερατώδους ευθύνης απέναντι σε ένα παιδί και στη ζωτική σημασία που έχει η παρουσία σου στη ζωή του. Φαντάσου την Πόλα Ρούπα, που οι επιλογές της για αντιεξουσιαστικό αγώνα, την έβαζαν και βάζουν σε άμεση μάχη με τον θάνατο σε καθημερινή βάση. Σε μια ληστεία τράπεζας, σ’ ένα ελικόπτερο με το πιστόλι στο χέρι… Στο κυνηγητό με τις αρχές…

Από την άλλη, αν πρέπει να παίξεις δυο ρόλους στη ζωή του παιδιού σου, δηλαδή να είσαι μάνα και πατέρας – για οποιονδήποτε λόγο- τότε η ευθύνη σου να είσαι ο σταθερός του πόλος, η γη του, είναι πιο σημαντική από σημαντική. Και γι’ αυτό, πρέπει να περνάς με άριστα στις συνεχείς «εξετάσεις» της καχύποπτης ανήσυχης ψυχής του, σε καθημερινή βάση, κι ωστόσο πάλι να νοιώθεις ότι τρέμει, μην και σου συμβεί κάτι κακό και σε χάσει… Φαντάσου την Πόλα Ρούπα, που ο σύντροφός της είναι στις φυλακές και η ίδια σε συνεχή αντιεξουσιαστικό αγώνα.

Αν ο σύντροφός σου είναι στις φυλακές κι εσύ παίζεις με τη φωτιά της αντιεξουσιαστικής σου κατεύθυνσης- πορείας, τότε νοιώθεις, ότι πρέπει το παιδί να έχει γύρω του έναν προστατευτικό ιστό οικογένειας με κλαδιά και παρακλάδια. Γιαγιάδες, παππούδες, θείες… Σωτήρια σόγια. Αλλά αν σκεφτούμε, ότι η Πόλα Ρούπα ήταν καταζητούμενη, για κοντά τρία χρόνια και πριν απ’ αυτό φυλακισμένη, αποκλείει κανείς ότι είχε τη δυνατότητα να καλλιεργήσει τέτοιες σχέσεις. Ούτε καν τηλεφωνικής επαφής. Γιατί φαντάζομαι, ότι και αυτή η επαφή οφείλει να παρακολουθείτε από τις αρχές. Άρα;

Αν λοιπόν έχεις επιλέξει, αυτές τις συνθήκες ανατροφής ενός παιδιού, τότε, κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή, πρέπει να εμπιστευτείς το πιο πολύτιμο που έχεις, δηλαδή το παιδί σου, στα χέρια των δημοκρατικών δομών μιας κοινωνίας. Ασχέτως αν εσύ, την έχεις σκοτώσει μέσα σου. Ευτυχώς ναι, είναι ζωντανή. Λειτουργεί, ενεργεί.

Παρακολουθώντας τις ενέργειες της δημοκρατικής μας κοινωνίας. Την αυτόματη παρουσία αναγκαιότητα ψυχιατρικής κάλυψης. Τις μεθοδικές ενέργειες μιας Εισαγγελέως, που ταξίδεψε -ως όφειλε- και στον τόπο κατοικίας της γιαγιάς του παιδιού, για αυτοψία. Αλλά και όσους, κι ήταν αρκετοί, είχαν στα χέρια τους μια δύσκολη υπόθεση και ενήργησαν κλείνοντας τ’ αφτιά τους σε επιπόλαιους, που παρουσίαζαν, τουλάχιστον ως κινήσεις Μήδειας, κάθε ενέργειά τους… Τότε, έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχομαι, να τύχουν όλα τα παιδιά που ζούνε αντίστοιχους Γολγοθάδες, αντίστοιχες άμεσες κρατικές ενέργειες φροντίδες. Να έχουμε τις ίδιες ευαίσθητες κεραίες και αντανακλαστικά για κάθε παιδί που το χρειάζεται. Είναι άραγε κακό να δούμε ένα καλό;

Η Πόλα Ρούπα και ο σύντροφός της Μαζιώτης μπορούν να είναι ήσυχοι (όσο βέβαια το αντέχουν), ότι η δημοκρατική μας κοινωνία, με τις όποιες «κουτσουρεμένες» δομές της, έκανε σωστά βήματα. Βλέπεις, πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή!… Πρέπει να στηριχτείς εκεί, που δεν το είχες φανταστεί. Για ξεπουλημένη, ξεσκισμένη, άτιμη κοινωνία… Δεν τα πήγε κι άσχημα…

Υ.Γ. 1: Κατά τα λοιπά, τα παιδιά και η ψυχή τους. Εμείς και η ψυχή μας.
Υ.Γ. 2: Δύναμη και κουράγιο στη γιαγιά.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News