Στην «Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» ο ήρωας γεννιέται υπέργηρος. Οσο συνεχίζει το ταξίδι επιστροφής στην ανυπαρξία, γίνεται όλο και πιο νέος. Και στα πρώτα χρόνια της ζωής του, είναι παιδί στο σώμα ενός ηλικιωμένου. Δεν είναι ηλικιωμένος με μυαλό παιδιού, αυτό είναι κάτι που το βλέπεις συνέχεια γύρω σου. Και παιδιά με μυαλό γέρου μπορείς να δεις μόνο στις προθέσεις του υπουργείου Παιδείας για την αναζωογόνηση των μαθητικών κοινοτήτων.

Είπε ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου στην «Καθημερινή» και στον Απόστολο Λακασά: «θα ανανεώσουμε το πλαίσιο λειτουργίας των μαθητικών κοινοτήτων, ώστε ο θεσμός να ζωντανέψει και να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη σχολική ζωή. Επιδίωξή μας η θεσμοθέτηση διαδικασιών όπου θα συμμετέχουν οι μαθητές ακόμα και του Δημοτικού, στο μέτρο βέβαια που αναλογεί σε κάθε ηλικία, ώστε οι κανόνες συνύπαρξης στο σχολείο να μην έρχονται ως αποφάσεις που επιβάλλονται άνωθεν, αλλά ως ένα “κοινωνικό συμβόλαιο” που συζητείται, αναγνωρίζεται ως απαραίτητο για την ομαλή συμβίωση και λειτουργία του σχολείου και καταλήγει ως συμφωνία μεταξύ των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας» Βλέπετε τον μικρούλη Μπέντζαμιν να τρέχει ψάχνοντας τη μασέλα του ανάμεσα στα θρανία;

Ο Απόστολος Λακασάς, ο δημοσιογράφος που ξέρει το ρεπορτάζ της Παιδείας όσο λίγοι, γράφει ότι πρόθεση του υπουργείου είναι να επαναφέρει ισχυρά τα μαθητικά συμβούλια, να τους δώσει λόγο και ρόλο στη λειτουργία του σχολείου, ενώ παράλληλα, με ενίσχυση των συλλόγων γονέων και διδασκόντων, να υποβαθμίσει τον ρόλο του διευθυντή. Είναι σε μικρότερη κλίμακα το αντίστοιχο της πρωτοβουλίας Φίλη για ενίσχυση των φοιτητικών συλλόγων και ανάκτηση του ρόλου τους στη διοίκηση της σχολής.

Και εσείς θα πείτε ότι είναι στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς το «βάθεμα και πλάτεμα» των δημοκρατικών διαδικασιών. Και ίσως συμπληρώσετε ότι αν οι μαθητές αποτελούν  την βασική ύλη, τον κορμό και την ουσία της σχολικής ζωής, τότε η λειτουργική ενίσχυση του λόγου και της άποψής τους, είναι καλοδεχούμενη. Μα, ελάτε τώρα! Λες και δεν έχετε πάει σχολείο! Ολοι μας ξέρουμε πως το «κοινωνικό συμβόλαιο ως συμφωνία των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας» δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εισαγωγή ηθών της πολιτικής ζωής στη μικρογραφία του σχολείου. Ποια στοιχεία νομίζετε ότι θα υιοθετήσουν τα παιδιά; Μα, αυτά που χρησιμοποιούν και σήμερα. Συνδικαλιστικό τσαμπουκά με αιτήματα για «όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά», «απενοχοποίηση» του αγωνιστικού χαβαλέ των καταλήψεων και στήσιμο κομματικών μικρομάγαζων, ειδικά στα σχολεία με ειδικό βάρος. Δηλαδή πώς θα είναι η Γκράβα με ψήφο στα 17, ενισχυμένα μαθητικά συμβούλια και ισχυρότερους συλλόγους γονέων και διδασκόντων; Ποιος διευθυντής θα τολμήσει να δείξει πυγμή και δόντια όταν ξέρει ότι είναι και το κόμμα έξω από την πόρτα του; Τα περί συμμετοχής και των μαθητών του Δημοτικού, δεν μπορείς να τα πάρεις στα σοβαρά και οφείλεις να τα αντιμετωπίσεις χαριτωμένα. Να γυρίζει το παιδάκι και να λέει στη μαμά του ότι μαζεύει υπογραφές για πρόταση μομφής κατά της δασκάλας.

Ακόμα και η συμμετοχή στη διαμόρφωση του εσωτερικού κανονισμού, προσχηματική δείχνει. Τα ελληνικά σχολεία δεν έχουν το βαθμό αυτονομίας που απολαμβάνουν εκπαιδευτικές μονάδες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου ουσιαστικά οι γονείς και οι μαθητές έχουν σοβαρό λόγο στην κατάρτιση ως και του κορμού των μαθημάτων. Ε, και όταν ο υπουργός σου λέει ότι «οι κανόνες συνύπαρξης στο σχολείο να μην έρχονται ως αποφάσεις που επιβάλλονται άνωθεν», θυμάσαι τον νεαρό Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στην Αννα Παναγιωταρέα ότι είναι δικαίωμα του μαθητή να αποφασίσει αν δεν θέλει να πάει σχολείο.

Οι προθέσεις δεν κρύβονται πίσω από τα λόγια. Οι πρωτοβουλίες του υπουργού προτρέπουν πολίτες και ομάδες με ροπή προς τις «συμμετοχικές διαδικασίες» να αναλάβουν δράση στο σχολείο. Κοινώς, διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που είναι φιλικό προς το βασικό πολιτικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα απευθύνεται καταλλήλως στους νέους πολίτες.

Τα παιδιά θα συμπεριφερθούν ως συνδικαλιστές των ‘80ς. Και δικαίως. Το ελληνικό σχολείο δεν μπορεί να διεγείρει τη δημιουργικότητά τους, συνεγείρει κυρίως τη διάθεση απόρριψης και αντίστασης. Αναπόφευκτα θα ξεσηκώσουν πολιτική συμπεριφορά από φιγούρες της κεντρικής σκηνής. Ρεπλίκες του Τσίπρα θα συγκρούονται με αντίγραφα του Μητσοτάκη. Και σαν τον Μπέντζαμιν, θα γερνάνε πριν από τη νιότη τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News