«Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη», Σταμάτης Σπανουδάκης

Οι Αιγύπτιοι λέγανε ότι όταν θα αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο, στις πόρτες του παραδείσου, θα σου υποβάλουν δύο ερωτήσεις: «Χάρηκες ποτέ στη ζωή σου;» και «Πόσους άφησες πίσω σου χαρούμενους με αυτά που έκανες;». Ανάλογα με τις απαντήσεις οι πύλες θα ανοίξουν ή θα μείνουν ερμητικά κλειστές. Για σένα.

Ο Σπανουδάκης, με τον λιτό τρόπο του, τονίζει «μοιράστηκες τη ζωή σου με κάποιον ή έμεινες μέσα στον κόσμο σου μακριά από τον πόνο ή την αγάπη των άλλων;». Πόσο αλλιώτικα θα ήταν αν λίγο αγαπούσες τον διπλανό σου; Πόση αξία θα έπαιρνε μια μίζερη και άχαρη ζωή όταν θυσιάζεσαι λιγουλάκι για τον αβοήθητο και ανήμπορο γείτονά σου;

Ο Ν. Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του λέει «Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή. Ζούμε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι». Η μοίρα μας είναι άγνωστη. Στη ζωή το μόνο σίγουρο είναι ότι τόσο για τους επώνυμους και διάσημους όσο και για τους ανώνυμους και απλούς θνητούς, υπάρχουν δύο πόρτες. Εισόδου και εξόδου. Διαφέρουμε ανάλογα με τον χρόνο, τον τρόπο και το πώς θα διαβούμε την απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο σημαντικά σημεία της ζωής μας. Ο καθένας μας θα λύσει διαφορετικά τον γρίφο της ζωής.

Πάντα στο τέλος της χρονιάς κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση των σημαντικότερων στιγμών στη χρονιά που πέρασε. Κρατάμε και μια μικρή ζυγαριά στην οποία βάζουμε τις πράξεις μας και τον αντίκτυπο που είχανε στην ποιότητα ζωής μας. Λίγα κάναμε, πολλά δεν… αλλά δεν είχαμε άλλη λύση και πάει λέγοντας. Η Ευρώπη (που δεν είναι τόσο δημοκρατική όσο την θέλαμε) σείεται και δεν ήμαστε οι μόνοι που σέρνονται κάτω από την καταστροφική δημοσιονομική πειθαρχία του κυρίου Σόιμπλε. Βιώνουμε την ψυχολογία του φόβου. Βλέπουμε δολοφονίες on air και δεν μας παραξενεύουν οι στατιστικές οικονομικής κατάρρευσης. Συνηθίσαμε τις καταστροφολογίες πάσης φύσεως και δεν μας τρομάζει παρά η ιδέα ενός πολέμου μέσα στα δικά μας γεωγραφικά σύνορα.

Αναλογιζόμαστε τι πραγματικά ωφέλησε εμάς και τους αγαπημένους μας. Προσπαθούμε, τις τελευταίες ημέρες του 2016 να θυμηθούμε αν χαρήκαμε καθόλου και πόσους κάναμε χαρούμενους με τις πράξεις μας. Αν στην πρώτη ερώτηση από την απάντηση κάτι λείπει (δεν έχουμε μάθει ακόμα πώς να διαχειριστούμε τις ήττες μας) στη δεύτερη ήμαστε έκθετοι επειδή ήμαστε υποκριτές. Ζούμε άκρως εγωιστικά. Περιορίζουμε τα ενδιαφέροντά μας στα άψυχα και στα υλικά αγαθά. Θα γίνεις άλλος άνθρωπος επειδή για λίγες ημέρες αφήνεις λεφτά στα χέρια των ζητιάνων; Δίνοντας κάτι δεν σημαίνει ότι ενδιαφέρεσαι πράγματι για αυτούς που χρειάζονται τη βοήθεια σου. Κάνε την ανατροπή! Προσπάθησε να αλλάξεις. Αντε και καλές γιορτές με πραγματικές αλλαγές!

*Η Ευγενία Ηλιοπούλου είναι συγγραφέας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News