Τα Σούπερ Κύπελλα στο ποδόσφαιρο είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που οι καλλιτέχνες συνηθίζουν να αποκαλούν «αρπαχτή». Οι δυο κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες -μιας χώρας, μιας ηπείρου ή δυο ηπείρων- παίζουν για τις εισπράξεις και την προώθηση του brand name τους. Αλλά, για τη Μίλαν, το ιταλικό Supercoppa που κατέκτησε χθες (Παρασκευή) στην Ντόχα του Κατάρ, έχει ιδιαίτερη σημασία.

Πέντε χρόνια μακριά από οποιονδήποτε τίτλο ήταν πάρα πολλά για έναν σύλλογο του δικού της μεγέθους. Επιπλέον, αντίπαλός της ήταν η Γιουβέντους, η απόλυτη κυρίαρχος των γηπέδων στην Ιταλία. Οποια ομάδα ονειρεύεται να ανέβει στην κορυφή, θα πρέπει πρώτα να καταφέρει να νικά τη «Γηραιά Κυρία». Η Μίλαν τη νίκησε -έστω στα πέναλτι (4-3), μετά το 1-1 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης- και η αξία του ηττημένου κάνει αυτό το (κατά τα άλλα ασήμαντο) Κύπελλο να φαντάζει σπουδαίο.

Είναι και ιστορικό: το τελευταίο τρόπαιο της εποχής Μπερλουσκόνι. Μέσα στους πρώτους μήνες του 2017, ο ιταλός μεγιστάνας θα παραδώσει τα ηνία του φημισμένου κλαμπ στους κινέζους αγοραστές, οι οποίοι έχουν ήδη πληρώσει 200 εκατομμύρια ευρώ ως προκαταβολή. Γι’ αυτό και όλοι του το αφιέρωσαν μετά το τέλος του αγώνα: από τον CEO Γκαλιάνι και τον προπονητή Μοντέλα, μέχρι τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που -εκτός από πέντε έξι- ήταν αγέννητοι όταν η Μίλαν πέρασε στα χέρια του.

Για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος -πιθανότατα- θα προλάβει να συμπληρώσει 30 χρόνια στην ηγεσία του συλλόγου τον προσεχή Φεβρουάριο, είναι το τρόπαιο υπ’ αριθμόν 29. Σε αυτές τις τρεις δεκαετίες ο «Καβαλιέρε» έχει πανηγυρίσει, μεταξύ άλλων, πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης – Champions League (1989, 1990, 1994, 2003, 2007), οκτώ Πρωταθλήματα (1988, 1992, 1993, 1994, 1996, 1999, 2004, 2011) και ένα Κύπελλο Ιταλίας, πέντε Super Cup Ευρώπης, δυο Διηπειρωτικά, ένα Παγκόσμιο Κύπελο Συλλόγων και επτά Supercoppa, μαζί με το χθεσινό. Αν υπήρχε «Χρυσή Μπάλα» για παράγοντες, θα την κέρδιζε άνευ αντιπάλου.

Ο Μπερλουσκόνι έσωσε τη ζωή της Μίλαν το βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου 1986, όταν υπέγραψε -για την ακρίβεια ο αδελφός του, Πάολο- την εξαγορά του 52% των μετοχών της, λίγο πριν διοριστεί δικαστικός διαχειριστής που θα την οδηγούσε σε πτώχευση. Μέσω θυγατρικής της κατασκευαστικής εταιρείας κατέβαλε έξι δισεκατομμύρια λιρέτες, και υποσχέθηκε να δαπανήσει άλλα 25 δισεκατομμύρια για την ενίσχυσή της. Το έκανε και με το παραπάνω. Σύμφωνα με έρευνα της ιταλικής ιστοσελίδας Calcioefinanza.it, που ειδικεύεται στην οικονομία του ποδοσφαίρου, από την εξέταση των ισολογισμών της Μίλαν -από το 1986 μέχρι το 2014- προκύπτει οτι η «Fininvest» έβαλε στα ταμεία του συλλόγου 715.470.000 ευρώ.

Ο Μπερλουσκόνι προσέλαβε ως προπονητή τον Αρίγκο Σάκι και αγόρασε τον Μάρκο φαν Μπάστεν. Ακολούθησαν οι μετεγγραφές του Ρούουντ Γκούλιτ και του Φρανκ Ράικαρντ, οι οποίοι μαζί τους Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι και Ρομπέρτο Ντοναντόνι έφτιαξαν μια από τις σπουδαιότερες ποδοσφαιρικές ομάδες όλων των εποχών. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Μίλαν είχε κατακτήσει, μεταξύ άλλων, επτά πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Επτά από τους «παιχταράδες» που ο πρόεδρος έφερε στο Μιλάνο (Ιντζάγκι, Πίρλο, Γκατούζο, Σεβτσένκο, Ζέεντορφ, Κακά, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο -το Φαινόμενο-, Μπέκαμ, Γουεά, Μπίρχοφ, Ντίντα, Ιμπραΐμοβιτς…), κέρδισαν τη «Χρυσή Μπάλα». Γι’ αυτό και το παράπονό του: «Ολοι μιλούν για τη Μίλαν του Σάκι, και όχι για τη Μίλαν του Μπερλουσκόνι. Λες και εγώ δεν αγοράζω παίκτες, δεν θέτω κανόνες… Λες και δεν υπάρχω».

Το 2006 η Μίλαν μπλέχτηκε στο σκάνδαλο «Καλτσιόπολις», της αφαιρέθηκαν 15 βαθμοί και έχασε την έξοδό της στο Champions League. Το 2007 επέστρεψε – και το κατέκτησε. Ηταν η (προ)τελευταία της αναλαμπή πριν από το Πρωτάθλημα του 2011. Στα 80 του, πλέον, ο Μπερλουσκόνι το πήρε απόφαση: δεν είχε τη δύναμη να ξανακάνει την ομάδα του πρωταγωνίστρια. «Οι κινέζοι κομμουνιστές έτρωγαν μικρά παιδιά, σιγά μην τους δώσω την Μίλαν», έλεγε πριν από λίγο καιρό, όμως -τελικώς- τους την έδωσε.

Ο ίδιος εξήγησε το «γιατί», τον περασμένο Αύγουστο, στο facebook: «Τριάντα χρόνια πριν, αγόρασα την Μίλαν ως μια πράξη αγάπης. Την πουλάω ως ένδειξη μιας ακόμη μεγαλύτερης αγάπης. Εμπιστεύομαι τον σύλλογο σε μια ομάδα ανθρώπων που διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους και τη θέληση να επενδύσουν, ώστε η Μίλαν να ανταγωνιστεί και πάλι τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους».

Οι υπογραφές έπεσαν στην περίφημη Βίλλα Τσερτόζα, την παραθεριστική κατοικία του Μπερλουσκόνι, εκεί όπου συνήθιζε να προσκαλεί καλλονές για τα οργιώδη «μπούνγκα – μπούνγκα» πάρτι του. Στις 13 Δεκεμβρίου ο κινεζικός όμιλος είχε, ήδη, καταθέσει 200.000.000 ευρώ για την εξαγορά, και μέχρι τις 3 Μαρτίου πρέπει να καταβάλει τα υπόλοιπα 320.000.000 ευρώ. Μαζί με τα χρέη των 220 εκατ. ευρώ που ανέλαβε να εξοφλήσει, η συνολική αξία της αγοραπωλησίας ανέρχεται στα 740 εκατ. ευρώ. Επιπλέον, οι Κινέζοι δεσμεύτηκαν για αυξήσεις κεφαλαίου ύψους 350 εκατ. ευρώ μέσα στην επόμενη τριετία, χρήματα που θα δαπανηθούν για την ενίσχυση της ομάδας.

Αν και χωρίς μεγάλους «αστέρες» στις τάξεις τους, οι «Ροσονέρι» βρίσκονται, ήδη, σε πολύ καλό δρόμο, χάρη στους νεαρούς εξαιρετικά ταλαντούχους παίκτες με τους οποίους δουλεύει ο Βιτσέντζο Μοντέλα, ο οποίος ανέλαβε στις αρχές του καλοκαιριού. Με μόλις έξι ποδοσφαιριστές που της ανήκουν να είναι πάνω από 30 ετών, η Μίλαν είναι πιο νέα από ποτέ. Πλέον, περιμένοντας το χρήμα από την Ανατολή, είναι (και πάλι) πολύ φιλόδοξη.

Αν όλα πάνε καλά, στις αρχές του 2017 η Μίλαν του Μπερλουσκόνι -του ανθρώπου που την εκτόξευσε αλλά και την οδήγησε στην παρακμή- θα ανήκει στην Ιστορία. Οι οπαδοί της ελπίζουν πως, στην κινεζική της έκδοση, η ομάδα τους θα ξαναγίνει αυτό που ο «Καβαλιέρε» περηφανευόταν πως ήταν στα μέσα των ’90s: «το πιο γνωστό ιταλικό προϊόν μετά τη μαφία και την πίτσα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News