Ατιμο πράγμα παιδιά τα κενά αέρος, ένας ακόμα λόγος που δεν μου αρέσει να πετάω. Εκεί που κάθεσαι ήσυχος και παλεύεις με το μικροσκοπικό μαχαιράκι να αλείψεις το βουτυράκι στο μπαγιάτικο ψωμάκι που έχουν σερβίρει, τσουπ! κενό αέρος και φέρ’τα όλα κάτω…

Φαίνεται λοιπόν ότι εν έτη 2016 υπάρχει ένα συνεχές «κενό αέρος» ως προς τη σωστή και άρτια ενημέρωση του απλού κόσμου για έννοιες όπως μετανάστευση, προσφυγιά και τα κίνητρα αυτών.

Και μέσα σε όλα, να  βλέπουμε τους «σωτήρες» αυτού  του κόσμου να αναρωτιούνται για το πώς έχουμε άνοδο  της ακροδεξιάς και του λαϊκισμού. Είναι δε εντυπωσιακό, το πώς κάποιοι, έχουν την απαίτηση από τους απλούς ανθρώπους να κατανοήσουν τις πραγματικές και ουσιώδεις έννοιες των προαναφερθέντων όρων, όταν κανείς δεν φροντίζει να βάλει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και χειρίζονται το εν λόγω θέμα με τακτικές fast food.

Τι ακριβώς κάνει τους «φωτισμένους» αυτού του κόσμου να απορούν, σχετικά με την άνθηση της ακροδεξιάς και του λαϊκισμού, όπως αυτά εκφράζονται και εφαρμόζονται από διαφόρους ανά την Ευρώπη; Όταν εκμεταλλεύονται ένα σύστημα το οποίο συντηρείται από τις υγιείς δυνάμεις αυτού του κόσμου και που βλέπουν την εγκληματική αδράνεια τους στο να κάνουν κάτι, είναι κακό; Σαφώς και όχι. Όταν κάποιος θέλει να πετύχει πράγματα, τότε ως άλλος χαμαιλέοντας προσαρμόζεται στην εκάστοτε κατάσταση και παίζει τα χαρτιά που του μοιράζονται κάθε φορά πάνω στο τραπέζι. Όποιος νομίζει ότι δεν πρέπει να το κάνουν ή ότι είναι τόσο «αδαείς» ώστε να μην το κάνουν –σκεπτόμενοι όλοι μας, τα ποσοστά πια που έχουν– τότε ΝΑΙ ο Άγιος Βασίλης υπάρχει…

Μήπως όμως το γεγονός που στρεσάρει τους απανταχού δημοκρατικούς και σπουδαίους πολιτικάντιδες, είναι ότι οι προαναφερθέντες έχουν δίκιο;! Γιατί δυστυχώς η αποτυχία όλων είναι ακριβώς αυτό! Ότι όλοι αυτοί που «βομβαρδίζουν» επί καθημερινής βάσεως το κοινό με τις ακραίες απόψεις τους, έχουν καταφέρει και αποδεικνύονται συνεχώς σωστοί με το να εκμεταλλεύονται το «κενό αέρος» που υπάρχει στην ύπαρξη μιας σωστά δομημένης και άρτιας ενημέρωσης του απλού πολίτη.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες και να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι

1.Δεν είναι όλοι οι ξένοι κακοί και τρομοκράτες και
2.Οταν κάποιος πηγαίνει κάπου, δεν θέλει να «κλέψει» τη δουλειά, το σπίτι και το ψωμί κανενός, αλλά όπως όλοι έτσι και εκείνος αναζητά κάτι καλύτερο για τη ζωή του.

Έχει επίσης κάτσει κανείς να σκεφτεί ότι όλος αυτός ο κόσμος που ταλαιπωρείται επί καθημερινής βάσεως από έναν καταιγισμό πληροφοριών και ειδήσεων –πολτοποιημένες όλες υπό μορφή παγωτού μηχανής– έχει τα δικά του προβλήματα;

Πώς μπορούμε αλήθεια, να απαιτήσουμε από κάποιον να παραμερίσει τα προβλήματα του και να σκεφτεί τα προβλήματα κάποιου τρίτου; Το να νιώθει κάποιος συμπόνια για τον συνάνθρωπο του είναι τελείως διαφορετικό από το να του ζητείται να οικειοποιηθεί τα προβλήματα του.

Όλοι αναζητάμε μια καλύτερη ζωή, η διαφορά μας απλά με τους άλλους είναι ότι κάποιοι για να βρούμε την τύχη μας παίρνουμε ένα αεροπλάνο, άλλοι ένα αμάξι, άλλοι πηδάνε έναν φράχτη και άλλοι παίρνουν μία βάρκα…

Μήπως τελικά το πρόβλημα  δεν είναι ο άνθρωπος αλλά το πώς πάει αυτός κάπου;

ΥΓ 1. Το σημαντικότερο είναι ότι όλοι πρέπει να σέβονται τον τρόπο ζωής και τους κανόνες της εκάστοτε χώρας που έχουν επιλέξει να ζήσουν και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
ΥΓ 2.  Είναι θλιβερό ότι στις μέρες μας, η ελπίδα, είναι πολύ πιο επικίνδυνη βάρκα πια από την πραγματική…

*Ο Αντώνης Γκαμήλης εργάζεται στον ναυτιλιακό κλάδο στο Λονδίνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News