Όταν η Μαρία Μπουτζέτη εμφανίστηκε στο protagon ήταν μία νεαρή κοπέλα που έκανε το διδακτορικό της και έβγαζε μεροκάματο στο χώρο της επικοινωνίας. Και τώρα νεαρή είναι, απλώς τότε, σχεδόν προ τετραετίας, είχε επάνω της το χνούδι της πρώτης νιότης, καθώς το πρόσωπο της κοκκίνιζε από την έξαψη του ενθουσιασμού.

Μόλις είδα τα κείμενα της, τη μάλωσα, όσο βέβαια μπορεί να έχει βαρύτητα η δική μου άποψη για το γραπτό ενός άλλου. Της είπα ότι δεν γράφει με τον τρόπο που ορίζει η ηλικία της. Το γραπτό της έδειχνε να ανήκει σε άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας. Ηταν πολύ ώριμο για μία κοπέλα 25-26 χρονών. Χωρίς εμφανείς τεχνικές ατέλειες, απόλυτο και ακριβές στην περιγραφή του. Ομοίως η ματιά της, δεν ήταν χαριτωμένα επιδερμική. Κάθε άλλο. Διεισδυτική που ξέρει να σταματάει στη σωστή λεπτομέρεια. Αυτό ξέρει να κάνει καλά. Να παρατηρεί εικόνες και μέσα από αυτές να περιγράφει τη συνθήκη, την κατάσταση που μας αφορά όλους. Κατά κάποιον τρόπο παίρνει την προσωπική υπαρξιακή σκέψη και τη μεταφέρει στο συλλογικό.

Η Μαρία, λοιπόν, συγκέντρωσε σε μία μικρή έκδοση τα κείμενα που έγραψε τα τελευταία χρόνια στο protagon και στην Athens Voice. Tίτλος: «Τι έχουν πάθει οι λέξεις;» Γράφει: «ότι οι λέξεις δεν διανύουν την πιο ένδοξη εποχή τους. Η είσοδος και επικράτηση νέων διαύλων επικοινωνίας, απελευθέρωσε βέβαια την έκφραση, αλλά την ίδια στιγμή δημιούργησε έναν νέο ανταγωνισμό, όπου η φωνή του ενός συχνά επικαλύπτει τη φωνή του άλλου. Έτσι, οι λέξεις επιλέγουν οξεία εκφορά, αναζητώντας νόημα στον εντυπωσιασμό∙ γίνονται συριγμός που αργοσβήνει, δίχως να καταφέρνει να γίνει ηχηρή κραυγή.»

Η θεματολογία της μόνο περιορισμένη δεν είναι. Γράφει για τις κοινωνικές μεταβολές της περιόδου, τη σχέση μας με την πολιτική, αλλά και τις μετακινήσεις στο πολιτικό φάσμα. Παρακολουθεί την εικόνα της Αθήνας ως μεγεθυντικό φακό, την αλληλεπίδραση μας με την πόλη και την παρουσία μας στην κοινωνική δικτύωση. Και από δίπλα οι πόθοι και τα όνειρα που μπορούν να μας οδηγήσουν στην επόμενη ημέρα. «Και στις πιο ιδιόρρυθμες εποχές, υπάρχουν ταξίδια, συμβολισμοί, αναμνήσεις, πόθοι, ακόμη και αμφιβολίες, που μπορούν να μας εμπνεύσουν και πάλι, παρακινώντας μας να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να συμμετάσχουμε στο παιχνίδι ασυμβίβαστοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι.»

Kυκλοφορεί από τις Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News