Τόσα διάβασα για τον Φιντέλ Κάστρο. Της Aννας με άγγιξε περισσότερο. «Φιντέλ Κάστρο… καλό ταξίδι και πάρε μαζί σου τις ψευδαισθήσεις και τα υπέροχα ψέματα της νιότης μας». Κοινοποίησή της Aννας Διαμαντοπούλου στο facebook. Oμορφα μεγαλώνει η Aννα, σκέφτηκα. Απέδωσε η αποτοξίνωσή της από την μεγάλη σκηνή της πολιτικής. Μέχρι ώρας. Σε ελάχιστες λέξεις, έσταξε γλύκα και σοφία.  Δύναμη κι επιείκεια. Ενσυναίσθηση κι όχι ξερολισμό. Μπορώ να διακρίνω τους ανθρώπους που αξιώθηκαν μακρύ, κοπιαστικό, με τσαγανό ταξίδι. Με «επέκεινα». Το να πας τη ζωή σου πιο πέρα.

Μα ακόμα κι αν μεταφράσεις το «επέκεινα», σε μεταθανάτια ζωή… Μην το αμφισβητήσεις, ότι μερικές φορές, μπορεί να ισοδυναμούν με «θάνατο» οι αποχαιρετισμοί μας στα «δοτά μας» στεγανά. Όπως για παράδειγμα, η διαδρομή μας πέρα από τα -δήθεν αθώα- σκουντήματα, που αποτυπώνουν τις ελλείψεις και τα απωθημένα των γονιών μας και εμείς σπεύδουμε να εκτελέσουμε σαν «τάμα». Κι αργότερα αυτά, που σχεδόν μας εξαναγκάζουν να ακολουθήσουμε, τα «οπωσδήποτε» κάθε γενιάς. Οι κωδικοί στις σκέψεις, στις ιδέες, στις συμπεριφορές μας και στο ντύσιμο ακόμα. Κι συμπλέουμε για να νοιώθουμε ασφαλείς σε μια ομάδα. Καλό ακούγεται για αρχή! Αλλά μπορείς έτσι να τη βγάλεις μια ζωή; Τι σόι δική σου ζωή, είναι αυτή η ζωή; Χαμογέλασα σε εκείνο το έντιμο, τολμηρό «ψευδαισθήσεις» όπως το έγραψε και το «υπέροχα ψέματα της νιότης» όπως με σεβασμό το αιτιολόγησε αλλά χωρίς να καταδεχτεί την εθελοτυφλία. Σκέψεις κάποιου ή κάποιας που περπάτησε.

Είδε, σκέφτηκε, ανέλυσε, ταξίδεψε, μελέτησε, πάλεψε, γκρέμισε, έκτισε, καθάρισε. Μπορεί και να χαμογέλασε πικρά στη γνώση πια, ότι οι άνθρωποι που θέλησαν «να αλλάξουμε τον κόσμο», τις περισσότερες φορές ξέχασαν τον εαυτό τους, έξω από την προσπάθεια. Όσο μεγαλώνω νοιώθω, ότι δεν υπάρχει πιο  χοντροκομμένος διαχωρισμός από το αλήθεια- ψέμα; Ξέρεις πόσες υποσημειώσεις, για μελέτη, έχει το κάθε ψέμα; Φτάνει μέχρι κι «ευλογία» για την ψυχή του ανθρώπου. Πώς το ομαδοποιείς σαν ένα ψέμα, το ψέμα; Πώς το ξεπετάς άστοργα, έτσι με τη μία; Και εκείνα τα «υπέροχα ψέματα της νιότης μας»; Εκείνα που τα πήρες από το χέρι και μαζί τους συνταξίδεψες σε όνειρα; Σε ιδέες; Τότε ήσουν αθώος. Ομορφα αθώος. Αλλά, μέχρι πόσα χρόνια ταξίδια μπορείς να σου δικαιολογήσεις;

Εδώ σε θέλω! Κάποτε πρέπει να αντέξεις να ξεσφίξεις την παλάμη σου. Να απαγκιστρωθείς. Να δεις. Μάλλον όχι να δεις… Να το δεις κι αλλιώς. Αυτό! Να το δεις κι αλλιώς. Ξέρεις τι διαδικασία είναι; Αναγκαστικά η διαδρομή περνάει από το μέσα σου. Το πιο βαθύ μέσα σου. Θέλει θάρρος να ξεμπροστιαστείς και στον εαυτό σου τον ίδιο. Μα μετά, τι ανακούφιση! Αναπνέεις αλλιώς. Ακούς την ίδια σου την σπονδυλική, να στήνει σπόνδυλο σπόνδυλο, ένα ώριμο μάτι «εγώ». Για να σε βγάλει διαδρομή σε ένα όμορφο μάτι «εμείς». Στον κόσμο των δυσεύρετων εφικτών.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα διαθέσει τέσσερις μέρες σε ένα προσκυνηματικό ταξίδι στην Κούβα, να κλάψει για τον Φιντέλ Κάστρο. Οσο τον έχω μελετήσει, και λίγες μέρες πάει! Κανονικά θα έπρεπε να μείνει ως τα σαράντα. Τι να μας λείψει, εμάς τους πατριώτες του; Ολα τα έχουμε, όλα μας τα έδωσε! Ας μείνει, όσο το έχει ανάγκη η ψυχή του. Δικαιούται να κλάψει τον δικό «του», Φιντέλ. Το θέμα που με απασχολεί είναι οι διαθέσεις του μετά την ταφή… Θα τον έχει αποχαιρετήσει τον δικό του Φιντέλ ή θα τον μουμιοποιήσει; Το δεύτερο σαφέστατα είναι πιο εύκολη δουλειά. Πιο ξεπέτα. Πιο βολική. Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι τα γηρατειά των νέων, με θλίβουν περισσότερα από τα γηρατειά των ηλικιωμένων. Φρικτή ανημπόρια! Θα μου πεις… Εξασφαλίζεις ένα «γούτσου γούτσου». Αλλά κάποτε, αξίζει να μεγαλώσεις. (Μακάρι χωρίς να γεράσεις)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News