Πρώτα ήταν ο πρώην «Γαλαξιάρχης», φιλοκυβερνητικό και υβριστικό τρολ του διαδικτύου, μάστορας στη ρητορική του μίσους, που ο αιφνίδιος θάνατός του έγινε αφορμή η προς στιγμήν αφηρημένη κυρία Γεροβασίλη, να δηλώσει δημόσια ότι ο περί ου ο λόγος δούλευε, επί πληρωμή, για το Μαξίμου. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, δεν είμαι και τόσο σίγουρη αν ήταν αφηρημένη ή αν το πλεονέκτημα θράσους της κυβέρνησης θεωρεί κοινωνικό (γιατί όχι και θεάρεστο) έργο αυτό που, αν το έκανε η αντιπολίτευση, θα τής το είχε προσάψει ως προπαγάνδα.

Προχθές ήταν ο δημοσιογράφος και κατά μία έννοια συγγραφέας Αρης Δαβαράκης που δήλωσε σε συνέντευξή του ότι, ύστερα από μία φαεινή έμπνευση του Χριστόφορου Βερναρδάκη, ο Νίκος Παππάς, επί τρία σχεδόν χρόνια τον πλήρωνε με 1.500 ευρώ τον μήνα (τα 500 πήγαιναν σε συνεργάτη του) για να διατηρεί σάιτ με αποκλειστική στόχευση το ξέπλυμα του επερχόμενου, τότε, ΣΥΡΙΖΑ στην αστική κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Διότι άλλο να σε βρίζει γερμανοτσολιά, διαπλεκόμενο και συστηματικό ο Πολάκης ή κάποιος δασύτριχος εργατοπατέρας, ακόμη και ο πληθωρικός, εκρηκτικός, συνήθως αθυρόστομος και με δηλωμένη την πολιτική του θέση Σταμάτης Κραουνάκης και άλλο ένας ευγενής, φιλοδεξιός δανδής με αλεξανδρινή καταγωγή, «ορφανό» του Χατζιδάκι και φίλος της Αλίκη Βουγιουκλάκη. Σε αυτήν την περίπτωση αρχίζεις και αναρωτιέσαι πόσο ξεπουλημένος είσαι, μη σου πω ότι, ασυναίσθητα, στρώνεις τις πιέτες στη φουστανέλα του γερμανοτσολιά.

Βέβαια, για τους διαχειριστές της προπαγάνδας, αυτά είναι αναμενόμενα στο δρόμο προς τη συμφιλίωση του αστικού κόσμου με την Αριστερά σε κυβερνητικό ρόλο και παράλληλα την καλλιέργεια ενοχών ότι εκείνος αποκλειστικά φταίει για την κατάντια της χώρας. Και κυρίως την διαπίστευση του Αλέξη Τσίπρα ως το καλό, προσηνές παιδί που συνδύαζε αριστερό όραμα και αστικές καταβολές. Στην επιστήμη του Γκέμπελς, ο ένας σμπάρος πρέπει να χτυπάει τουλάχιστον δύο τρυγόνια. Αλλα είναι λοιπόν αυτά που μου κάνουν εντύπωση.

Κατ΄αρχάς το πόσο απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα επιδιδόταν σε αυτήν την τακτική ο ΣΥΡΙΖΑ στρατολογώντας από εδώ και από εκεί ανθρώπους που δεν ήταν σαρξ εκ της σαρκός του αλλά είχαν μαγευτεί προφανώς από την τσαχπινιά του υπό κατασκευή, τότε, πρωθυπουργού. Με στελέχη αυτοεγκλωβισμένα σε ένα φαντασιακό σοβιετικό καθεστώς που δεν αναλογίζονται ότι μπορεί να έρθει στιγμή να λογοδοτήσουν. Oχι σε θεσμούς αλλά στη στοιχειώδη δεοντολογία. Στις αρχές του αστικού πολιτισμού. Ή, έστω, και στην Εφορία. Που δεν φρόντισαν να είναι καλυμμένοι όταν τα πουλάκια θα άρχιζαν να κελαηδάνε. Τόσο ξεδιάντροπη εμπιστοσύνη στη δύναμη του δόγματος; Τόση αυταρέσκεια; Τόση σιγουριά;… Τι κάθομαι και αναρωτιέμαι; Ενα ακόμη κεφάλαιο στην πεποίθηση ότι ο καλός ο συριζαίος δίνει λόγο μόνο στο πνεύμα του Στάλιν.

Από την άλλη, μου κάνει εντύπωση πώς ένας άνθρωπος σαν τον Δαβαράκη κοστολόγησε τόσο φτηνά τον αστικό του πολιτισμό εκχωρώντάς τον στα σαγόνια του Τσίπρα και του Παππά. Μα για ένα χιλιάρικο τον μήνα; Το 2012 υπήρχαν ακόμη δουλειές. Πολύ πιο αξιοπρεπείς από το να είναι μισθωμένος γραμμιτζής ενός κόμματος με το οποίο ουδέποτε είχε ιδεολογική συγγένεια, και παριστάνοντας την ανεξάρτητη πένα, να προπηλακίζει, να βρίζει, να φτύνει την κουλτούρα μέσα από την οποία καταξιώθηκε ως επαγγελματίας. Να απαξιώνει δημόσια ανθρώπους οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν στα δύσκολα και του έδωσαν το δικαίωμα να θεωρεί, στα 63 του πλέον, προσόν και εύσημο ευαισθησίας το ότι δεν μπόρεσε να κουλαντρίσει τη ζωή του. Θα το επαναλάβω. Μα για ένα χιλιάρικο τον μήνα; Ποσόν διόλου ευκαταφρόνητο στις ημέρες μας αλλά εξαιρετικά χαμηλό για να κάνεις τη συνείδησή σου λάστιχο και φαλτσέτα κατά πάντων. Αν το είχε τόσο ανάγκη και δεν μπορούσε να το βρει αλλού, ας το ζητούσε από τους φίλους του. Θα τσόνταραν και θα του το έδιναν. Είναι πιο αξιοπρεπές να ζεις με δανεικά λεφτά παρά με δανεική συνείδηση.

Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να πίστεψε στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ή στη γοητεία του Τσίπρα (γιατί όπως φαίνεται ακόμη και τώρα τον εξαιρεί από τον εσμό). Και μετά να διαπίστωσε το λάθος του. Ε, τότε φίλε ο αστικός πολιτισμός λέει ότι το κάνεις γαργάρα. Αν είναι μια φορά ντροπή να τα παίρνεις είναι δυό φορές ντροπή, όταν σταματήσουν να σού τα χώνουν, να αρχίζεις να βρίζεις και να καρφώνεις. Να καταλογίζεις στον Τσακνή ότι, αν και σε πρότεινε ο Τσίπρας, δεν σε ήθελε για διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος (βέβαια είναι πολύ αφελής αυτός που πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας θέλει να επιβάλει κάποιον σε μια δημόσια θέση και δεν μπορεί).

Υπάρχει όμως μία ακόμη περίπτωση. Ο Δαβαράκης έγραψε προσφάτως ένα μυθιστόρημα και έχει ανάγκη προβολής. Οπότε, πολύ καλά κάνει τη δουλειά του. Και πολύ κακά εμείς τη δική μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News