O Μπαράκ Ομπάμα ύψωσε τη φωνή, άνοιξε την αγκαλιά του και υποδέχθηκε τη Χίλαρι Κλίντον που, έτσι όπως ήταν ντυμένη στα κόκκινα, την έβλεπα από μακριά σαν καύτρα τσιγάρου. Πρέπει να ήμουν ο μόνος, μέσα σε σαράντα χιλιάδες ανθρώπους, που δεν άφησε μία κραυγή ή έστω ένα επιφώνημα. Αν το πλήθος ήταν θάλασσα, θα είχε φουσκώσει από τον ενθουσιασμό. Και όμως, πριν η Χίλαρι ανοίξει το στόμα της, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν από το πάρκο.

Κατάλαβα γιατί το έκαναν. Ενστικτωδώς ήθελα να τους ακολουθήσω και εγώ. Κάποιοι δεν άντεχαν άλλο το κρύο και την ορθοστασία -όποιος βρέθηκε τη Δευτέρα στη Φιλαδέλφεια έπρεπε να στηθεί πέντε ώρες στην ουρά. Δεν έχω δει μεγαλύτερη ουρά στη ζωή μου, έφτασε τα τρία χιλιόμετρα! Αλλοι έφυγαν για να γλιτώσουν το μποτιλιάρισμα. Το κέντρο της πόλης ήταν κλειστό, με απορριμματοφόρα παρακαλώ -κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για τις κλούβες. Ολοι όσοι κατευθύνθηκαν προς την έξοδο το έκαναν σίγουρα και για έναν ακόμα λόγο: είχαν δει τους σταρ τις βραδιάς. Το καλύτερο δεν ήταν στο τέλος. Ηταν πριν. Στους Ομπάμα. Ηταν μία βραδιά για τη Χίλαρι. Και εκείνη φαινόταν σαν κερί δίπλα σε προβολείς. Ομως θέλω να σας τα πω από την αρχή.

«Πρέπει να είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε τα τελευταία πενήντα χρόνια στη Φιλαδέλφεια» μου είπε ένας ηλικιωμένος κύριος που συστήθηκε ως συνταξιούχος μαθηματικός. Τα βαν των καναλιών περνούσαν μπροστά από την ουρά παίρνοντας πλάνα. Για μερικές ώρες όλοι εμείς γίναμε πρώτη είδηση. Δύο μίλια ουρά. Τρία χιλιόμετρα και κάτι. Δεν πρόκειται να δεχθώ γκρίνια από κανέναν άλλη φορά έξω από θέατρο, σινεμά, ακόμα και στον ποδαρόδρομο για το πάρκινγκ του Terra Vibe στη Μαλακάσα. Οταν άρχισα να κατευθύνομαι προς το τέλος της, για να πάρω τη θέση μου, τα μάτια έτρεχαν πιο γρήγορα από τα πόδια και με γέμιζαν τρόμο. Θα έφτανα μπροστά στο Μέγαρο της Ανεξαρτησίας; Τέσσερις ώρες μετά ήμουν μέσα, αφού προηγήθηκε και ένα μικρό… ντου. Η Μυστική Υπηρεσία έκανε ελέγχους σε 40.000 ανθρώπους. Εφθανε η σειρά σου και αισθανόσουν ότι θα σου κάνουν κολονοσκόπηση και αξονική τομογραφία. Μπήκα την ώρα που ανέβαινε στη σκηνή ο Τζον Μπον Τζόβι. Και αισθάνθηκα την ίδια αύρα που με τύλιξε πριν από οκτώ χρόνια στο Σικάγο, το βράδυ που ο Μπαράκ Ομπάμα έγινε ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ηταν αυτό που περιγράφουμε ως «θετική ενέργεια», δεν μπορώ να βρω καλύτερη περιγραφή. Ηταν, πιο απλά, χαρά. Μπορεί να είναι και το Χόλιγουντ που μας διδάσκει τι είναι χαρά. Ναι, εντάξει, είναι διαφορετικοί από μας, τα έχουμε πει αυτά. Ομως κανένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που στήθηκε με τις ώρες στην ουρά, δεν το έκανε για να διοριστεί ή να πάρει μία δουλειά από το δημόσιο. Τους έβλεπα ώρες στην ουρά, να στέκονται όρθιοι γελώντας, συζητώντας δυνατά για πολιτική. Στην ράχη της ουράς έτρεχαν απίστευτες ανοησίες και πολύ σοβαρές αναλύσεις, όπως συμβαίνει παντού. Τους άκουσα να τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο και να μη δίνουν σημασία στους οπαδούς του Τραμπ που ζητούσαν τη φυλάκιση της Χίλαρι. Κοινός τόπος των περισσότερων είναι η απέχθεια και ο φόβος για τον Τραμπ. Μεγάλοι άνθρωποι και σου λένε ότι θα σπάσουν το κεφάλι τους στον τοίχο έτσι και δεν εκλεγεί η Χίλαρι. Οχι, ποτέ δεν ήταν έτσι. Και υπάρχει και κάτι ακόμα: και τα δύο κόμματα μπορούν να ισχυριστούν πως αν είχαν άλλο υποψήφιο θα κέρδιζαν με περίπατο την εκλογή.

Ηταν πάνω από όλα θέαμα. Με κανόνες και σχέδιο. Τίποτα πάνω στη σκηνή δεν ήταν αυθόρμητο. Πιθανότατα ούτε αληθινό. Ηταν, όμως, αυτό που πρέπει για να γίνει η δουλειά. Βρήκα γλυκό τον Τζον Μπον Τζόβι. Ναι, αλήθεια. Προσέφερε μία υπέροχη εκτέλεση του «Here comes the sun» και είπε στο πλήθος ότι ξημερώνει η πιο ιστορική μέρα της ζωής τους. Υπερβολή, αλλά τους άρεσε. Ο Springsteen μου φάνηκε ελαφρώς κουρασμένος, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή και στη γιγαντοοθόνη. Αλλά πώς να μη ριγήσεις όταν πιάνει την κιθάρα; Είπε τρία τραγούδια («Thunder Road», «Long Walk Home», «Dancing in the Dark»), δυο λόγια για τη Χίλαρι και έκανε στην άκρη ώστε να ετοιμαστεί το έδαφος για τους πραγματικούς ροκ σταρ της βραδιάς. Οχι, το πλήθος δεν τσίριξε για τον Μπιλ και την Τσέλσι Κλίντον που είπαν τα γνωστά και αναμενόμενα. Το πλήθος μπήκε, σχεδόν, σε παραλήρημα όταν ανέβηκε στη σκηνή η Μισέλ Ομπάμα. Και ήταν καλή. Με τα «ουάου» της και τις ματιές που, δήθεν, γεννούν έκπληξη όταν πέφτουν στο μεγάλο πλήθος. «Αισθάνομαι συγκινημένη, απόψε είναι η τελευταία φορά που, από τη θέση μου, κάνω κάτι σημαντικά για την πατρίδα μου… Ο αντίπαλος της Χίλαρι είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τη διαφορετικότητα ως απειλή, ενώ στην πραγματικότητα είναι ευλογία. Δεν θαυμάζω τον σύζυγο μου για αυτά που έκανε, αλλά για το πώς τα έκανε». Και μετά εμφανίστηκε ο σύζυγός. Αυτό ήταν.

Το τελευταίο επίσημο δείπνο που παρέθεσε ο Μπαράκ Ομπάμα ως πρόεδρος, ήταν προς τον πρωθυπουργό της Ιταλίας. Στην αντιφώνησή του ο Ματέο Ρέτντζι τον παρομοίασε με σοφό δάσκαλο της Αναγέννησης. Φυσιογνωμικά δεν έχει άδικο, όσο αν και δεν γινόταν να υπάρξει μαύρος δάσκαλος στην Αναγέννηση. Ομως, όποιος παρατηρεί τον Ομπάμα όλα αυτά τα χρόνια, θα έχει προσέξει πως εκτός από το χρώμα των μαλλιών του, άλλαξε η εκφορά του λόγου, η κίνηση του χεριού του. Το γκριζάρισμα και η εμπειρία έδωσαν στον Ομπάμα και την αίσθηση αυτού που πραγματικά είναι: ενός σπουδαίου ηγέτη με την αύρα και την ενέργεια του ροκ σταρ. Αυτό ήταν και στη σκηνή στη Φιλαδέλφεια. Ενας ηγέτης για πόστερ. Ενας performer για Οσκαρ. Λατρεύεται επειδή δείχνει τέλειος και συνάμα τόσο ανθρώπινος. Εντάξει, σε ψηφοφόρους του μιλούσε, αλλά οι αντιδράσεις από κάτω έδειχναν και ως ακραίες μετά από οκτώ χρόνια. Αλλά, θα μου πείτε, πρόεδρο τον είχαν, όχι σύζυγο.

Δεν είπε και κάτι το συγκλονιστικό. Ομως όσα λέει, καταφέρνει και τα κάνει να αισθάνονται σπουδαία. Λόγια μεγάλου ανδρός. Επανέλαβε όσα λέει τον τελευταίο μήνα, τα έχω αποστηθίσει πια: Η Χίλαρι έχει τα περισσότερα προσόντα από οποιονδήποτε άλλο για το οβάλ γραφείο και έχει απέναντι της έναν ανεπαρκή ως επικίνδυνο άνθρωπο. Η στιγμή είναι ιστορική, η χώρα θα αποκτήσει τον κατάλληλο πρόεδρο που θα είναι και γυναίκα. Και εκείνη ανέβηκε πάνω. Στα κόκκινα, με το αμερικανικό χαμόγελο να μην κρύβει την κούραση της -επτά μήνες στους δρόμους είναι. Είπε το όνειρο της για την Αμερική και για τα κορίτσια που δεν τους αξίζει ο Τραμπ. Επιασε κρύο. Οι αστυνομικοί άρχισαν να μετακινούν τα κάγκελα, να φύγει ο κόσμος.

Το λεωφορείο είναι κάπου μέσα στο Νιου Τζέρσεϊ. Εχει πρίζα για τον υπολογιστή και το κινητό. Και wifi. Το σκοτάδι κόβεται από τεράστια φορτηγά, μαγαζιά και μοτέλ που όλοι τα έχουμε δει. Ετσι όπως τα βλέπω, πίσω από το τζάμι, είναι σαν να έχω οθόνη και εγώ. Αναρωτιέμαι αν ήταν Ιστορία αυτό που είδα ή μία σκηνή που απλώς παίχτηκε όπως έπρεπε. Αλλά στους καιρούς μας και η Ιστορία βιάζεται και ας έχει όλο το χρόνο δικό της. Θα τα ξέρουμε όλα σε λίγες ώρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News