«Τραμπ φίλε, μόνο Τραμπ. Γροθιά στο κατεστημένο», είπε ο πατριώτης και, μαζί με τις λέξεις, έβγαλε καπνό από το στόμα και τη μύτη. «Τραμπ, ούτε κουβέντα. Τραμπ δαγκωτό» συμπλήρωσαν οι άλλοι δύο.

Ηταν τρεις Ελληνες σε ένα πεζούλι. Θα μπορούσε έτσι να ξεκινάει ανέκδοτο, αλλά είναι κυριακάτικη εικόνα στην Αστόρια. Με φραπέ, τσιγάρο και εκείνο το βλέμμα που συνήθως θέλεις θερμοκρασία άνω των 36 βαθμών για να το πετύχεις. «Τραμπ και να πάνε να γαμηθούν όλα φιλαράκι». Είχα ακούσει ότι η Αστόρια ψηφίζει Τραμπ. Τώρα το μικρό μου δείγμα έτεινε να το επιβεβαιώσει. Και μία κυρία που δεν την έκανες για Ελληνίδα, κομψότατη με τα κυριακάτικά της, γύρισε από την εκκλησία έχοντας ενισχύσει την πίστη της στον Ντόναλντ. «Σιγά μη ψηφίσω την άλλη τη διεφθαρμένη. Και τι έκαναν οι Κλίντον για την Ελλάδα και τους Ελληνοαμερικανούς; Τίποτα!»

Βέβαια η Αστόρια δεν αντιπροσωπεύει τον ελληνισμό της Αμερικής. Είναι, αν θέλετε, το πιο γραφικό κομμάτι του. Δεν αντιπροσωπεύει, για παράδειγμα, τους Ελληνες ή τους ελληνικής καταγωγής Αμερικανούς του ακαδημαϊκού χώρου. Οι Ελληνοαμερικανοί ψηφίζουν παραδοσιακά Δημοκρατικούς. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), οι Ελληνοαμερικανοί ψηφοφόροι εξέφρασαν με μεγάλη διαφορά την προτίμησή τους προς τη Χίλαρι Κλίντον με 49,36% έναντι 35,53% προς τον Τραμπ. Απλώς για τους τύπους στο πεζούλι, ο Τραμπ εκφράζει την ύβρι και τον φθόνο προς το σύστημα. Σαν να σβήνουν το τσιγάρο τους στην αυλή του Λευκού Οίκου.

Την ώρα, λοιπόν, που οι πατριώτες έστελναν υπέρ του Τραμπ, σήματα καπνού με σταγονίδια ελληνικού φραπέ, το πρωινό που ο ελληνισμός της Αστόρια γέμιζε τα diner για το παραδοσιακό κυριακάτικο brunch, όλο το Μανχάταν ήταν στους δρόμους για να αποθεώσει μαραθωνοδρόμους. Μιλάμε για τον μεγαλύτερο Μαραθώνιο στον κόσμο με 50.000 συμμετοχές.

Στάθηκα στο 25ο χιλιόμετρο και έβλεπα ένα ποτάμι να κυλάει μπροστά μου. Χιλιάδες άνθρωποι προς τον τερματισμό. Και ακόμα περισσότεροι στις όχθες του δρόμου. Να φωνάζουν, να χειροκροτούν, να χορεύουν με τη μουσική από τις μπάντες. Ναι, είχε Αστυνομία παντού. Και ειδικές δυνάμεις με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Για να είμαι ειλικρινής και εγώ ξέχασα τον παράγοντα της ανησυχίας. Αυτές οι πόλεις ξορκίζουν τον φόβο ή βιδώνουν γερά τα καπάκια των υπονόμων τους, για να μη βγει.

Oμως στο δρόμο βγήκα και εγώ. Για την ακρίβεια στο πεζοδρόμιο -όχι με τον τρόπο που νομίζετε, άλλωστε δεν είχα την παραμικρή ελπίδα. «Συμμετείχα» στη διαμαρτυρία των Πρασίνων της Τζιλ Στάιν έξω από τα κεντρικά της καμπάνιας Κλίντον. Τα γραφεία της Χίλαρι είναι σε ένα ωραίο σημείο στο Μπρούκλιν και καταλαμβάνουν όροφο επιβλητικού κτιρίου. Δέκα αστυνομικοί και δύο της Μυστικής Υπηρεσίας από κάτω. Πού είναι οι δικές μας οι κλούβες, ε; Οι καημένοι Πράσινοι μαζεύτηκαν όλοι και όλοι πενήντα άτομα. Αντε και εγώ 51.

Στην Ελλάδα θα κλείναμε τον δρόμο. Στην Αμερική μας έκλεισαν μέσα σε κάτι κάγκελα, από αυτά που χρησιμοποιεί η Αστυνομία. Φωνάξαμε συνθήματα κατά της Killary, είπαμε δύο τραγούδια και μοιράσαμε φυλλάδια με το πρόγραμμα της Τζιλ Στάιν που, μεταξύ μας, μαζεύει ψηφοφόρους Σάντερς, κοινώς κόβει κάτι από Χίλαρι. Οι δημοσκοπήσεις της δίνουν 2%. Τι λέει το πρόγραμμα μας; Διαγράφονται τα φοιτητικά χρέη, νομιμοποιείται παντού η μαριχουάνα, υγεία για όλους, υπηκοότητα στους μετανάστες και δουλειά για όλους στην πράσινη ενέργεια και στη βιολογική γεωργία. Μια χαρά. «Η κυβέρνηση της Ελλάδας κάνει βήματα για να αλλάξει την Ευρώπη και τον κόσμο» μου είπε ένας κύριος που είχε χάσει συνέχειες. Δεν ήθελα να του πω κάτι με spoilers. Ας δει όλο το έργο.

Ε, μετά από αυτό, αισθάνθηκα την ανάγκη να βρω και κάποιους που αγαπούν τη Χίλαρι. Τους αναζήτησα στα γραφεία του Μανχάταν. Πρώην παίκτες του Survivor καλούσαν κόσμο να κάνει τηλεφωνήματα για τη Χίλαρι. Αν μη τι άλλο, η επιλογή του ριάλιτι στέλνει και μήνυμα. Πήγαν γύρω στα εκατό άτομα. Στήθηκα στην ουρά μαζί τους. Μίλησα με μερικούς. Είπαν ότι αυτό που τους κινητοποιεί είναι κυρίως ο φόβος για τον Τραμπ. Ούτε ένας δεν επανέλαβε αυτά που λέει ο Ομπάμα για τη Χίλαρι. Αλλά για να ψηφίσεις κάποιον, δεν χρειάζεται να τον αγαπάς. Μπορείς, απλώς, να μοιράζεσαι τον ίδιο εχθρό μαζί του ή, όπως συμβαίνει συνήθως, να αντιπροσωπεύει το μικρότερο κακό σε ένα δίλημμα που δεν έχει καλά νέα να δώσει.

Και μετά πέρασαν οι Anonymous (φωτογραφία επάνω) και είπαν τα χειρότερα. Μέσα από τον δρόμο παρακαλώ. Μπορεί να ήταν οι πρωινοί της Στάιν με μάσκες, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Η Χίλαρι ολοκληρώνει σήμερα την προεκλογική της καμπάνια στη Φιλαδέλφεια με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Απαλλαγμένη από το άγχος του FBI, με το ζεύγος Ομπάμα, τον Σπρίνγκστιν και τον Τζον Μπον Τζόβι. Σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις της αναγνωρίζουν καθαρό προβάδισμα έναντι του Τραμπ, στο τέλος της πιο περίεργης, της πιο αμήχανης εκλογής που έζησαν οι ΗΠΑ. Η Χίλαρι δείχνει η αυτονόητη, η λογική επιλογή. Ομως τελικά, σε αυτόν τον ταραγμένο κόσμο, σε τούτη την περίεργη εποχή, το μεγαλύτερο πρόβλημα μας είναι ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια άποψη και αίσθηση για τη λογική. Αλλά αν την είχαμε, θα ήταν ένας βαρετός κόσμος, έτσι δεν είναι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News