Πριν από λίγα χρόνια ένας δημοσιογράφος από τα Σκόπια έκανε τρεις φόνους μόνο και μόνο για να έχει την αποκλειστικότητα του ρεπορτάζ. Τον σκεφτόμουν στο μετρό, ανεβαίνοντας προς το Χάρλεμ, ψάχνοντας για ένα θέμα. Το βράδυ της Τρίτης όλοι θα βλέπουν προς τη Νέα Υόρκη, αφού η Χίλαρι και ο Τραμπ θα είναι εδώ, στην έδρα τους. Ομως τώρα η πόλη δεν έχει καμία εκλογική ιστορία να διηγηθεί. Ανεβαίνουν παραστάσεις, ανοίγουν μπαρ, έχει Φεστιβάλ Κωμωδίας και την Κυριακή μαραθώνιο. Ποιος να ασχοληθεί με τις εκλογές; Και γιατί να το κάνει;

Αν ο Δαρβίνος έχει δίκαιο, το είδος μας θα εξελιχθεί με σκολίωση. Το βλέπεις και στην Αθήνα, αλλά όχι στο βαθμό της Νέας Υόρκης: όλοι, μα όλοι, είναι με ακουστικά και το smart phone στο χέρι. Και αν οι σκέψεις μας είναι γραμμένες σε συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μας, πρέπει να ήμουν ο μόνος στο βαγόνι που τον απασχολούσε ο Τραμπ και η Χίλαρι. Και να φανταστείτε ότι πρέπει να ήμουν και ο μόνος που δεν έχει δικαίωμα να τους ψηφίσει. Οχι βέβαια πώς θα το κάνουν και αυτοί που έχουν το δικαίωμα. Αλλά αυτή είναι η μισή εκλογική ιστορία της Αμερικής. Η άλλη μισή είναι στα αποτελέσματα των εκλογών.

Χάρλεμ. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι έκαναν καταστήματα, μικρές επιχειρήσεις, θέλουν πια να είναι ασφαλείς. Το Χάρλεμ, φυσικά, παραμένει πολύβουο, με συνωστισμό, φασαρία και φιγούρες που, μέχρι να συνηθίσεις, μπορεί και να σε τρομάξουν. Δέκα έφηβοι με κορμί γίγαντα κάθονται γύρω από ένα κασετόφωνο. Και εσύ περνάς από δίπλα. Ο σταθμός της 125ης οδού είναι επάνω στη Λεωφόρο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκεί που διασταυρώνεται με την Malcom X. Μετά πέφτεις πάνω στην Park, στη Madison και στην Πέμπτη που, εκεί πάνω έχουν γίνει πια ταπεινές. Ειδικά η Park είναι λες και έχει όλο τον κόσμο στη ράχη της. Ξεκινάει από το πλουσιότερο σημείο του Μανχάταν και πάει και σβήνει στο Μπρονξ. Οδήγησες την Park, έχεις δει τη ζωή ολόκληρη.

Πήγα, λοιπόν, στο Χάρλεμ, περιμένοντας να δω κάτι ενδιαφέρον. Γυναίκες, λέει, θα έφτιαχναν πλακάτ και πόστερ για τη Χίλαρι. Αυτά, θα τα έβαζαν στην άκρη για να τα σηκώσουν στον Μαραθώνιο της Κυριακής. Παράλληλα, όσοι δεν είναι καλοί στη χαρτοκοπτική, θα έκαναν τηλεφωνήματα. Ολα αυτά στη διασταύρωση της Μάρτιν Λούθερ Κινγκ με την Πέμπτη Λεωφόρο. Ηταν μία εικόνα που δεν θα ενθουσίαζε τον δόκτορα Κινγκ.

Το μαγαζί, γύρω στα 100 τετραγωνικά, στεγάζει αυτό που στην Ελλάδα θα αποκαλούσαμε «την τοπική της Χίλαρι στο Χάρλεμ». Μέσα είχε εννιά άτομα. Οι μαύροι ήταν τρεις, μαζί με την υπεύθυνη. Η εικόνα ήταν σουρεαλιστική. Ισως και ψυχεδελική. Ενας άνδρας, φτυστός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, χρωμάτιζε αργά, μα πολύ αργά, ένα χαρτόνι. Δίπλα του, μία ξανθιά, μάλλον η γυναίκα του, έκοβε κομμάτια από χαρτί. Και στο πάτωμα, ένα ξανθό παιδάκι, προφανώς η κόρη τους, ζωγράφιζε κάτι που έμοιαζε με τη Χίλαρι. Ενα ακόμα ζευγάρι, λευκών, τύπου Μάρτυρες του Ιεχωβά, κάθισαν σε ένα τραπέζι για να κάνουν τηλεφωνήματα. Δίπλα τους ήταν άλλη μία ξανθιά. Και δύο μαύρες. Μιλάμε τώρα για event που προβάλλεται εδώ και εβδομάδες από το site της καμπάνιας.

Η υπεύθυνη του χώρου, μία κυρία γύρω στα πενήντα και κάτι, ντυμένη στα μαύρα, με πλησίασε με το χέρι απλωμένο. Με είχε για υποψήφιο τηλεφωνητή, αλλά της το χάλασα.
«Λυπάμαι, θέλω έγκριση από τα κεντρικά της καμπάνιας για να αφήσω δημοσιογράφο εδώ μέσα» είπε.
«Πιστεύετε ότι η καμπάνια θα ασχοληθεί με το αίτημα μου;» αντιγύρισα.
«Αυτή είναι η διαδικασία. Τώρα χρειάζεστε έγκριση από τα κεντρικά προκειμένου να υπάρχει και η διαβεβαίωση προς τους ανθρώπους που θα φωτογραφηθούν ότι…»
Γεια σας και καλά αποτελέσματα.

Κοιτάζοντας τη βιτρίνα αυτού του απίστευτου επιπλάδικου, σκεφτόμουν ότι αν ήμουν μαύρος, η αποχή μπορεί και να ήταν η πρώτη μου επιλογή. Ο Ομπάμα θα με είχε απογοητεύσει. Α, ναι, δεν σηκώνω κουβέντα. Ο τύπος αποδείχθηκε πιο λευκός και από τη Χίλαρι ή, τέλος πάντων, τόσο μαύρος, όσο και ο Μάικλ Τζάκσον. Ναι, αν ήταν bro δεν θα έμενε οκτώ χρόνια στο οβάλ γραφείο. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πάντα λευκός. Επί Ομπάμα η ανεργία των μαύρων μειώθηκε. Ελαφρώς. Ολοι οι άλλοι δείκτες επιδεινώθηκαν. Το 28% των μαύρων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Οι μαύροι βγάζουν λιγότερα χρήματα και οι μισθοί τους είναι σαφώς μικρότεροι των λευκών. Επίσης στα χρόνια του Ομπάμα μειώθηκε ο αριθμός των μαύρων με περιουσία. Εννοείται πως παραμένουν η φυλετική ομάδα που αντιμετωπίζει τα περισσότερα προβλήματα με το νόμο και την Αστυνομία. Είναι, άλλωστε, μόνιμα θύματα κρατικής βίας. Για ποιο λόγο, λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί να κινητοποιηθούν και να ψηφίσουν Χίλαρι; Ο Ομπάμα ήταν, τότε τουλάχιστον, μαύρος ή έμοιαζε με μαύρο. Την Παρασκευή είπε ότι ο Τραμπ θα καταστρέψει τη δημοκρατία στη χώρα. So what? Ακόμα και αν σιχαίνονται τον Τραμπ, εκείνος τους σερβίρισε την αλήθεια όπως τα steak του, σενιάν, μέσα στο αίμα της: τους είπε ότι ο Ομπάμα δεν έκανε τίποτα για αυτούς. Οχι, δεν θα ψηφίσουν Τραμπ. Αλλά τι έχει να τους πει η Χίλαρι;

Φεύγοντας από το Χάρλεμ φωτογράφισα το βαγόνι. Δεν ξέρω γιατί. Η φωτογραφία δεν σας λέει τίποτα. Την έχετε δει τόσες φορές στο σινεμά και στην τηλεόραση. Η Αμερική σού είναι τόσο οικεία που νομίζεις ότι έχεις δει τα πάντα. Μέχρι που συμβαίνει κάτι και καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις δει τίποτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News