Το πρώτο ντέρμπι της σεζόν στην Basket League ήταν από τα παιχνίδια που δεν χρειάζεται να δεις. Αρκεί να διαβάσεις τα στατιστικά του, και ξέρεις τι συνέβη: η μια ομάδα έτρεχε και πηδούσε, ενώ η άλλη, όχι. Λες και δεν έπαιζαν ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, αλλά οι ψηλοί με τους κοντούς.

Δεν είναι η διαφορά των 25 πόντων (88-63), που εντυπωσιάζει. Στους τελικούς του 2014, πάλι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα -τότε- είχε νικήσει με παρόμοιο σκορ (89-64). Και πριν από 20 χρόνια, το 1996, ο Παναθηναϊκός είχε χάσει με -35 (73-38). Ο βασικός μάρτυς του χθεσινού… φόνου είναι ο αριθμός των ριμπάουντ: 48 στο σύνολο για τους νικητές, με τα 20 να είναι επιθετικά. Χάρη σε αυτά -και στις δεύτερες επιθέσεις- ο Ολυμπιακός πέτυχε 28 πόντους. Αλλους 17 στον αιφνιδιασμό, και 19 από λάθη του αντιπάλου.

Σε τέτοια ματς, οι τεχνικές αναλύσεις περιττεύουν. Ενα γρήγορο κόκκινο αυτοκίνητο κέρδισε στην κόντρα έναν πράσινο αραμπά. Τόσο απλά. Δεν έχει να κάνει με τον οδηγό, αλλά με το όχημα. Το δικό του αγωνιστικό, ο Παναθηναϊκός το έχει -ακόμα- στο συνεργείο.

Θα πάρει καιρό, μέχρι τα ανταλλακτικά να γίνουν αυτοκίνητο. Οι πολλοί, καλοί παίκτες που ο Παναθηναϊκός απέκτησε το καλοκαίρι, δεν έχουν συναρμολογηθεί σε ομάδα. Κανείς δεν κατάλαβε, τι προσπαθούσαν να κάνουν -χθες- επί 40 ολόκληρα λεπτά. Η έλλειψη προσανατολισμού που είχε διαφανεί στον αγώνα με τη Ζαλγκίρις, στο ντέρμπι ήταν ο ορισμός του άναρχου μπάσκετ. Τα 21 λιγότερα ριμπάουντ έναντι των αντιπάλων τους ερμηνεύτηκαν από τον ίδιο τον Αργύρη Πεδουλάκη ως έλλειμμα θέλησης των παικτών του να αγωνιστούν και να νικήσουν, όμως τέτοιου είδους αφορισμοί ταιριάζουν περισσότερο σε οπαδούς, όχι σε προπονητές.

Είναι φανερό, ότι το εφετινό οικοδόμημα του Παναθηναϊκού θεμελιώθηκε πάνω στον Τζέιμς, τον πιο βασικό από τους εκφραστές του νέου δόγματος περί ταχύτητας και αθλητικότητας. Επειτα από τον βλακώδη αυτοτραυματισμό του, η ομάδα του κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Πλέον, η… φαιά ουσία της είναι μόνον ο Καλάθης. Μετά, το χάος. Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται μόνον έναν ποιοτικό γκαρντ, αλλά δύο. Αν σε αυτό προσθέσουμε οτι οι «Πράσινοι» έπαιζαν χωρίς τους δύο ξένους τους και χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη -για πρώτη φορά ύστερα από 12 χρόνια και 71 τέτοια ντέρμπι- το παζλ της «καταστροφής» ολοκληρώνεται.

Ο Παναθηναϊκός είχε και παλαιότερα μεγάλο θέμα στο οργανωμένο παιχνίδι. Αλλά, τότε, υπήρχε ο αρχηγός που έσωζε την κατάσταση. Τώρα, που ο Διαμαντίδης συνταξιοδοτήθηκε, αυτή η διόρθωση έγινε υπόθεση ομαδική – και η ομάδα, προς το παρόν, δεν λειτουργεί. Το παραδέχτηκε και ο κόουτς, όταν είπε ότι «επί δύο μήνες δουλεύαμε με τον Τζέιμς να είναι ο κινητήριος μοχλός». Με τα νέα δεδομένα, το σχέδιο αναπροσαρμόζεται. Αλλά θέλει χρόνο.

Οι παίκτες του βγήκαν στο παρκέ του ΣΕΦ ως πρόβατα επί σφαγήν, και ο Πεδουλάκης γνωρίζει αυτή την αλήθεια καλύτερα από τον καθέναν. Τη δήλωση ότι «η ομάδα μας θα γίνει πιο σκληρή, αλλιώς δεν θα είμαι εγώ προπονητής της», την έκανε διότι κάθε προπονητής που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να δείχνει τα δόντια του σε μια τέτοια ήττα. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν υπερβολικά «soft» επειδή δεν ήθελε να νικήσει, αλλά γιατί δεν ήξερε πώς να το κάνει.

Για τον Ολυμπιακό, αυτή η μεγάλη νίκη ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή. Πάνω που είχαν αρχίσει οι μουρμούρες για τον Γκριν, που «δεν μπορεί να παίξει με τον Σπανούλη», αλλά και για τον ίδιο τον Σφαιρόπουλο, που «το είδαμε και πέρυσι, ότι δεν κάνει». Ο Αμερικανός είχε βγει άχρηστος από ένα και μοναδικό παιχνίδι (με τη Ρεάλ). Και ο προπονητής -με δύο Πρωταθλήματα και έναν τελικό Ευρωλίγκας σε δυο χρόνια- ήταν για να φεύγει. Ετσι δεν γίνεται στην Ελλάδα;

Με αυτό το +25, οι πρωταθλητές απέκτησαν σημαντικό προβάδισμα για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη κανονική περίοδο της Α1. Και -το κυριότερο- αγόρασαν χρόνο, ώστε να διορθώσουν τις αδυναμίες τους. Για παράδειγμα, το πρόβλημα που (φαίνεται πως) θα αντιμετωπίζουν απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Δεν φάνηκε χθες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Η γκρίνια μετακόμισε στο σπίτι των ηττημένων. Σήμερα το πρωί συναντούσες τριών ειδών παναθηναϊκούς: αυτούς που πιστεύουν ότι για όλα φταίει ο Καλάθης, εκείνους που τα φορτώνουν όλα στον Πεδουλάκη, και τους λιγότερους που αναγνωρίζουν τις δυσκολίες κάθε νέας αρχής. Το κακό, για τον Παναθηναϊκό, είναι πως το επόμενο παιχνίδι του -με την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα- δεν προσφέρεται για τόνωση ηθικού. Το αντίθετο, μάλιστα.

Ο Πεδουλάκης έχει μεγάλους μπελάδες να αντιμετωπίσει, στο τέλος του μήνα έρχονται δυο καθοριστικοί αγώνες για την Ευρωλίγκα (στις 26 με την Μπάμπεργκ στη Γερμανία και στις 28 με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ), και η συντριβή στο ΣΕΦ θα δυσκολέψει την -έτσι κι αλλιώς- πιεστική δουλειά του.

Αλλά, το πόσο βιαστικό είναι να βγάλουμε τελεσίδικα συμπεράσματα από το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς, το δείχνει μια απλή πρόσθεση. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μπορεί να ξαναβρεθούν αντίπαλοι -εφέτος- άλλες… εννέα φορές: στη ρεβάνς της κανονικής περιόδου της Α1, στους πέντε τελικούς του Πρωταθλήματος, στον τελικό (ή στον ημιτελικό) του Κυπέλλου Ελλάδος, και στα δυο ματς της Ευρωλίγκας. Αν τύχει να αναμετρηθούν και στα play-offs της διοργάνωσης, η σούμα μπορεί να φτάσει τις 14.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News