Από το τελευταίο συνέδριο πολιτικού κόμματος στην Ελλαδα που είχε καθηλώσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχουν περάσει 20 χρόνια. Ηταν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ του 1996, στο οποίο κρινόταν η πρωθυπουργία. Και, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων,  η χώρα απέφυγε τότε μεγάλο διεθνές κάζο με την ήττα του Ακη Τσοχαζόπουλου.

Εκτοτε τα συνέδρια των κομμάτων έχασαν σταδιακά κάθε σημασία. Ιδιαίτερα από τότε που οι αρχηγοί άρχισαν να εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία των μελών. Ετσι εξελέγη ο Γιώργος Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ (2004), ο Αντώνης Σαμαράς στη ΝΔ (2009) και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (2016).

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν διακυβεύεται τίποτα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αντίπαλο. Και είναι πολύ αστείο να παρουσιάζεται ως εσωκομματική αντιπολίτευση η ομάδα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, του πιστού εφαρμοστή του τρίτου Μνημονίου. Οι  «μάχες» των ομαδαρχών αφορούν τους εσωκομματικούς συσχετισμούς, καθόλου την κοινωνία. Ποιον ενδιαφέρει, για παράδειγμα, αν θα έρθει πρώτος σε σταυρούς ο Νίκος Παππάς ή η Ρένα Δούρου;

Ομως, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που ενδιαφέρονται για το συνέδριο:
1.   Είναι οι σύνεδροι που δεν έχουν ακόμα διοριστεί στο κράτος. Μάλλον θα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών, αλλά υπάρχουν και τέτοιοι.
2.   Οσοι, εκτός ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είναι πρόθυμοι να ενταχθούν, μη αντέχοντας να μείνουν στη ζωή τους χωρίς ρόλο. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτής της κατηγορίας είναι ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος στην πολιτική του διαδρομή έχει διατελέσει υπουργός, αρχηγός κόμματος, συγκυβερνήτης στην κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου και παραλίγο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σήμερα επιζητεί έναν κάποιο ρόλο στον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο πριν από λίγα χρόνια έλεγε αυτό και η Νεολαία του τον έβριζε έτσι. Υπάρχουν και ορισμένοι ακόμα από το παλαιό ΠΑΣΟΚ που ξερογλείφονται, αλλά οι θέσεις είναι μετρημένες, τις έχουν καταλάβει όσοι πήγαν εξαρχής.

Μήπως, όμως, το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποια σημασία,  επειδή ο Τσίπρας θα κάνει κάποιο «άνοιγμα» προς άλλες δυνάμεις της «ανανεωτικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας» κτλ; Απολύτως καμιά. Πρόκειται για καθαρή απόπειρα πολιτικής εξαπάτησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά μια χαρά με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και ο κ. Τσίπρας δεν χάνει ευκαιρία να εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του για τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος προσφώνησε τους ΣΥΡΙΖΑίους συνέδρους  «συντρόφισσες και σύντροφοι»!

Ποιος πολιτικός χώρος του Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας  χωράει στην παρά φύση συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Κανένας. Δεν χρειάζονται άλλους και δεν θα πάνε άλλοι. Τον πολιτικό έρωτα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και Τσίπρα-Καμμένου τρίτος δεν  θα τον χαλάσει.

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει εκλογική δύναμη από όλες τις πλευρές του. Κατρακυλάει. Γι’ αυτό και θέλει να τον «απλώσει» στα δεξιά και στ’ αριστερά του. Όμως, η ανταπόκριση που βρίσκει είναι αμελητέα, παρά την κατοχή της εξουσίας.  Μόνο λίγα πολιτικά ρετάλια, που δεν αντέχουν χωρίς κάποιον ρόλο, δείχνουν προθυμία.  Η εξήγηση δεν είναι  δύσκολη. Αυτοί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι άμα αρχίσει η κατρακύλα, δεν έχει σταματημό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News