Διαφωνώ «κάθετα», που θα ΄λεγε κι ο Αλέξης Τσίπρας των καταλήψεων, ότι δεν μάθαμε και τίποτα από τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή. Μάθαμε κάτι πολύ σημαντικό: ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απειλείται από ένα «διαρκές πραξικόπημα». Το οποίο, φυσικά, δεν γίνεται με τανκς και αεροπλάνα (αλίμονο, αυτά τα ελέγχει ο αρχιστράτηγός του Πάνος Καμμένος…), αλλά με τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής», που λέει κι ο έτερος αριστερός αστέρας Παύλος Πολάκης.

Είναι ένα «μεταμοντέρνο μιντιακό πραξικόπημα με όπλο την προπαγάνδα», κατά την ακριβή έκφραση του Πρωθυπουργού, στο οποίο ασφαλώς συμπράττει όλη η αντιπολίτευση, πλην του επίδοξου νέου συγκυβερνήτη του Βασίλη Λεβέντη.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από την πρωθυπουργική εμφάνιση στη Βουλή, όλα τα άλλα ήταν ξαναζεσταμένο  φαγητό, στο ζέσταμα του οποίου συνέβαλαν αφελώς (σχεδόν όλοι) οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης.

Η συλλογιστική αυτή του κ. Τσίπρα δεν παραπέμπει σε ευρωπαϊκή χώρα. Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης, από αυτούς που συναναστρέφεται στις συνόδους κορυφής, δεν θεωρεί «πραξικόπημα» τις επιθέσεις των μέσων ενημέρωσης εναντίον της κυβέρνησής του. Η «λογική» του κ. Τσίπρα παραπέμπει:

Πρώτον, στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου τα έβαζε με τα «οκτάστηλα» (των πρώην φιλικών του εφημερίδων) και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με την «διαπλοκή», την οποία ανακάλυψε ότι αυτή σταμάτησε να «δίνει» και άρχισε ο πόλεμος μεταξύ τους. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Τα «οκτάστηλα» υποχώρησαν, τα κανάλια γιγαντώθηκαν και κάποια από αυτά έσπρωξαν τον σημερινό Πρωθυπουργό προς την εξουσία. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι κάποια από αυτά τα κλείνει σήμερα ο Νίκος Παππάς (του κ. Τσίπρα) και ο κ. Τσίπρας φοβάται το δικό του «βρώμικο ’89».

Δεύτερον, η συλλογιστική «μιντιακό πραξικόπημα εν εξελίξει» παραπέμπει σε όσα έχουν πει κατά καιρούς ποπουλιστές ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Οι οποίοι εξελέγησαν κόντρα στο παλιό πολιτικό κατεστημένο για να φέρουν ευημερία στο λαό, αλλά στην πορεία έφτιαξαν τη δική τους διαφθορά και έφεραν περισσότερη δυστυχία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα ο Μαδούρο της Βενεζουέλας.

Είναι, όντως, υπερβολή η εξομοίωση του κ. Τσίπρα με τον Μαδούρο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τέτοιος. Όχι ότι θα επιβάλει καθεστώς λατινοαμερικανικού τύπου, όπως φοβούνται οι ανοηταίνοντες πολιτικοί του αντίπαλοι. Τα αυταρχικά καθεστώτα στην Ελλάδα τελείωσαν το 1974. Δεν υπάρχει τέτοιος φόβος. Ενας άλλος φόβος διακατέχει τον κ. Τσίπρα και είναι διάχυτος από το καλοκαίρι του 2015 και μετά.

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι, αν μείνει έως το τέλος, η κυβέρνησή του θα σαπίσει στις καρέκλες της εξουσίας. Γι’ αυτό κραυγάζει «θέλουν να με ρίξουν», ενώ ξέρει ότι δεν μπορούν

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν απειλείται από κανένα «μεταμοντέρνο μιντιακό πραξικόπημα». Απειλείται από τα δικά του έργα και ημέρες. Και αυτά θέλει να καλύψει με τέτοιου είδους καταγγελίες.

Ο κ. Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία (και) επειδή κάποια «κανάλια της διαπλοκής» έκαναν σημαία τους τον 13ο και 14ο μισθό (που θα έδινε), τα κόκκινα δάνεια (που θα έσβηνε), τον ΕΝΦΙΑ (που θα καταργούσε), τις συντάξεις (που δεν θα έκοβε), το χρέος (που θα διέγραφε).

Ο κ. Τσίπρας ξέρει ότι από αυτά θα πέσει. Οχι με «μιντιακό πραξικόπημα», αλλά όταν εκείνος αποφασίσει να κάνει εκλογές. Οι κραυγές του «θέλουν να μας ρίξουν οι καναλάρχες» είναι η στάχτη που θέλει να ρίξει πάνω σε όλα αυτά. Φυσικά, κάποιοι καναλάρχες θέλουν να τον ρίξουν, όπως και κάποιοι άλλοι θέλουν να τον κρατήσουν στην εξουσία. Γι’ αυτά πασχίζει το άλτερ έγκο του, ο κ. Παππάς.

Ο κ. Τσίπρας μπορεί να μείνει στην εξουσία μέχρι την τελευταία ημέρα που δικαιούται (Οκτώβριος 2019). Δεν μπορεί να τον ρίξει κανένας, παρά μόνο οι κυβερνητικοί βουλευτές και αυτοί μόνο κάτι τέτοιο δεν θα κάνουν.

Ταυτόχρονα, όμως, ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι, αν μείνει έως το τέλος, η κυβέρνησή του θα σαπίσει στις καρέκλες της εξουσίας. Γι’ αυτό κραυγάζει «θέλουν να με ρίξουν», ενώ ξέρει ότι δεν μπορούν. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί  τον κ. Καμμένο, τη μια (σαν μαντρόσκυλο στο υπουργείο του Νίκου Φίλη) για να εξευμενίσει τον Αρχιεπίσκοπο και την άλλη σε ρόλο Κουτσόγιωργα με το σύγχρονο «δεν δικαιούσθε» απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους του.

Ο κ. Τσίπρας δεν απειλείται από κανένα μιντιακό πραξικόπημα. Μάλιστα, αν ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας πείσει την πλειοψηφία των δικαστών να υιοθετήσουν την καινοφανή άποψή του «να πιάσουν τον σφυγμό της κοινωνίας», το τηλεοπτικό τοπίο θα γίνει πολύ φιλικό.

Ομως, ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Οι νέοι μιντιάρχες (του κ. Παππά και του κ. Καμμένου)  δεν θα μπορέσουν να τον σώσουν. Διότι μπορεί να προσφέρουν θέαμα, αλλά δεν έχουν να προσφέρουν άρτον. Και όταν θα δουν ότι το παιχνίδι χάνεται οριστικά, θα τους εγκαταλείψουν. Οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος θα μείνουν μόνοι να φωνάζουν «πραξικόπημα», στο τέλος θα πέσουν σφιχταγκαλιασμένοι από τη εξουσία και μετά θα περιπλανηθούν στην έρημο της ανυποληψίας και της χλεύης.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News