Οι συζητήσεις για την ανασύνταξη του κεντρώου χώρου, ο οποίος ορίζεται από τις παρυφές του Σύριζα ως τις παρυφές της Νέας Δημοκρατίας, φαίνεται πως οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Κατά τη γνώμη μου, πολύ καλά έκαναν. Το περίεργο της υπόθεσης θα ήταν να υπήρχε κάποια συμφωνία για συγκρότηση κοινού φορέα.

Αν αφήσουμε στην άκρη την εκδοχή πως το αδιέξοδο οφείλεται στη φιλοδοξία των δύο πολιτικών αρχηγών, Φώφης Γεννηματά και Σταύρου Θεοδωράκη να ηγηθούν του νέου σχηματισμού, φιλοδοξία που υπήρχε και ήταν απολύτως λογικό να υπάρχει, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Στην ουσία η σύγκρουση θα γινόταν (αν δεν έγινε ήδη) μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελευθερισμού. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη μιλάει για «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» ενώ το Ποτάμι, η Δράση και το Δίκτυο μιλάνε για «ανασυγκρότηση του κέντρου». Αυτοί οι δύο πολιτικοί χώροι μπορούν να ταυτιστούν μόνο σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πάλι όχι απόλυτα. Για παράδειγμα, πόσοι σοσιαλδημοκράτες είναι υπέρ της παιδοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια; Προφανώς όχι πολλοί.

Παρ΄όλα αυτά, το μεγάλο χάσμα υπάρχει στον οικονομικό τομέα. Για έναν φιλελεύθερο, η οικονομική ελευθερία είναι εξίσου αναγκαία με την ατομική ελευθερία. Το ένα ωθεί το άλλο. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί μόνο με την ατομική ελευθερία διότι γνωρίζει πως χωρίς οικονομική ελευθερία δεν θα υπάρξει τελικά ούτε η ατομική.

Η απελευθέρωση όμως της οικονομίας έχει μια ιδιαιτερότητα την οποία κατανοεί πλήρως ένας φιλελεύθερος και όχι ένας σοσιαλδημοκράτης. Δεν μπορεί να υπάρξει μερική απελευθέρωση. Όπου επιχειρήθηκε στον καπιταλισμό, δεν απέδωσε. Και η ελληνική οικονομία χρειάζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε την απελευθέρωση. Συγκεκριμένα, στις 16 Σεπτεμβρίου δημοσίευσε το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης, τη μελέτη του ινστιτούτου Φρέιζερ με την κατάταξη 159 χωρών ως προς την ελεύθερη οικονομία τους και η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Πράσινο Ακρωτήριο, στην 86η θέση.

Το ερώτημα επομένως είναι το εξής: θα δεχτεί ο ένας πολιτικός χώρος τις θέσεις του άλλου ως προς την οικονομία; Θα δεχτεί για παράδειγμα ο φιλελεύθερος τη μη ιδιωτικοποίηση οργανισμών του δημοσίου; Τη μη αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος; Θα δεχτεί ο σοσιαλδημοκράτης την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων; Την επιβολή flat tax σε νομικά και φυσικά πρόσωπα; Κατά τη γνώμη μου όχι. Και αυτό δεν είναι κακό. Δεν υπάρχει λόγος να σχηματιστεί ένας φορέας με προτάσεις «Φρανκενστάιν» με μοναδικό σκοπό την αύξηση της κοινοβουλευτικής του δύναμης. Το επιχείρημα, να κάνουν όλοι αμοιβαίες υποχωρήσεις σε τι διαφέρει από το επιχείρημα των νεοδημακρατών που λέει κλείστε τη μύτη σας και στηρίξτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

*Ο Νότης Καραθύμιος, είναι μέλος της κεντρικής επιτροπής της Δράσης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News