Υπάρχει μια διαφορά όσον αφορά τις εστίες και την εκπαίδευση γενικώς, ανάμεσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα είναι δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν. Στο εξωτερικό, στις περισσότερες χώρες και δη τις αγγλοσαξονικές, δίδακτρα, βιβλία και διαμονή-σίτιση είναι πληρωμένα.

Στην Ελλάδα ο φοιτητής είναι μια προνομιούχα κοινωνική κατηγορία, με παροχές και εκπτώσεις – είναι σαν να παίρνει για μερικά χρόνια ένα δωράκι για την ταλαιπωρία των πανελλαδικών και επίσης σαν η κοινωνία κάπως να τον καλοπιάνει, εν όψει της αυριανής ένταξης.

Δεν θα μιλήσω για τη φτώχεια του φοιτητή, διότι φτωχοί φοιτητές υπάρχουν σε όλες τις χώρες και κανένας φορέας δεν νοιάζεται. Ο φτωχός στο εξωτερικό θα πάρει τα μισά δίδακτρα και έξοδα διαμονής δώρο, αν κερδίσει υποτροφία. Αλλιώς θα χαντακωθεί με δάνειο, το οποίο θα πρέπει να πληρώνει για καμιά δεκαετία. Ο φτωχός στην Ελλάδα θα μείνει δωρεάν στην εστία ή θα καταβάλλει συμβολικό αντίτιμο, δεν θα πληρώνει ΔΕΚΟ, και θα εξασφαλίσει το φαγητό με κουπόνια. Ολοι οι φοιτητές στην Ελλάδα, δεν πληρώνουν δίδακτρα και δεν πληρώνουν βιβλία, ούτως ή άλλως. Ο φτωχός στην Ελλάδα πρέπει μόνο να περάσει στο πανεπιστήμιο και για να το κάνει αυτό, πρέπει να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις, μαζί με τον πλούσιο – αν ο τελευταίος δεν δώσει μόνο A-level για να φύγει κατευθείαν στο εξωτερικό.

Αρχίζω αυτό το κείμενο με τα πιο πάνω, α) γιατί τείνουμε να ξεχνάμε πως ακόμα σ΄αυτή τη χώρα ο φοιτητής δεν πρέπει να έχει χρήματα για να σπουδάσει και β) γιατί ενώ έχουμε υποδομές και ενώ θα μπορούσαμε να ήμασταν οι καλύτεροι, αντί να προσπαθούμε γι’ αυτό και να το απαιτούμε, αδιαφορούμε, αφορίζουμε και ζηλεύουμε αυτά που έχουν οι άλλοι – τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για παράδειγμα.

Δείτε τις πιο εντυπωσιακές νέες φοιτητικές εστίες της Ευρώπης. Τα δωμάτια διατίθενται προς ενοικίαση αντί γενναίου αντιτίμου

Οι φοιτητικές εστίες στο Παρίσι, στην Ουτρέχτη, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Μπέρμινγχαμ και στην Κοπεγχάγη είναι πράγματι ωραίες. Είναι και πολύ πρωτότυπες. Σχεδιάστηκαν από νέους αρχιτέκτονες και διακοσμήθηκαν από ταλαντούχους διακοσμητές. Οργανώθηκαν με ευφάνταστο και σύγχρονο τρόπο. Παρέχουν στους ενοίκους δυνατότητες για δραστηριοποίηση και κοινωνικοποίηση πέρα από τα τυπικά «ύπνος, φαγητό, διάβασμα». Διαθέτουν συναυλιακούς χώρους, μπαρ, μπιλιάρδα, αίθουσες προβολών, εκθεσιακούς χώρους, γυμναστήρια. Για όλα αυτά οι φοιτητές πληρώνουν. Εξ ου και οι εστίες πρέπει να είναι ελκυστικές.

Εχετε πάει όμως ποτέ μια βόλτα από τις ελληνικές; Εχετε δει πώς ζουν εκεί οι φοιτητές; Εχετε μπει σε κάποιο από τα forae όπου επικοινωνούν και μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τη ζωή στην εστία;

Η ανώτερη λένε απ΄όλες τις εστίες στην Ελλάδα είναι αυτή του Πανεπιστημίου Πατρών. Εχει το καλύτερο εστιατόριο, γυμναστήριο κτλ. Εκείνοι πάλι που μένουν στην εστία της Ούλωφ Πάλμε εξάρουν τη θέα: Ακρόπολη και Λυκαβηττός στο βάθος και μπροστά το άλσος. «Δεν πάμε για καφέ», λένε. «Πάμε ο ένας στο δωμάτιο του άλλου και πίνουμε καφέ στο μπαλκόνι – που αλλού έχεις τέτοια θέα;».

Οι εσωτερικοί, κοινόχρηστοι χώροι βέβαια, δεν αρέσουν σε κανέναν. Ωστόσο τα δωμάτιά τους πολλοί φοιτητές τα διακοσμούν και τα τακτοποιούν με όρεξη και φαντασία. Αυτοσχεδιάζουν, μ΄άλλα λόγια. Οι κάδοι σκουπιδιών μπροστά στην είσοδο τους «χαλάνε». Αλλά αφού περάσουν τις μυρωδιές και μπουν μέσα στο κτίριο, ξεχνάνε την ασχήμια γιατί παρασύρονται από τη φιλική ατμόσφαιρα. Αυτό το πάρτι, που δεν τελειώνει ποτέ.

Οσο για τα πάρτι με μουσική, ποτά κτλ., αυτά λένε πως είναι τα καλύτερα. Τελικά οι περισσότεροι φοιτητές από αυτούς που ζουν στις ελληνικές εστίες προβλέπουν ότι θα τους λείψουν, όταν τα τελειώσουν τις σπουδές τους. Εμείς πάλι όταν περνάμε απ΄έξω λέμε: «Πώς ζουν εδώ;».

Δείτε τις υποδομές στις ελληνικές φοιτητικές εστίες για τους φοιτητές από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα

Σκέφτομαι λοιπόν, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από τις σούπερ ντιζαϊνάτες φοιτητικές εστίες του εξωτερικού: πόσο δύσκολο είναι να περιποιηθεί κάποιος τις ελληνικές; Τα κτίρια είναι ωραία – πολλά χτίστηκαν επί Χούντας μεν, αλλά ως αρχιτεκτονήματα κατατάσσονται στα μοντέρνα. Αν τα προσέξεις κάτω από τη βρωμιά και τη φθορά, βλέπεις στοιχεία πολύ ενδιαφέροντα. Ένα φρεσκάρισμα, που λέει ο λόγος, θα τα έκανε αμέσως να φαίνονται πολύ πιο ελκυστικά. Ενας διαγωνισμός, για παράδειγμα, στους φοιτητές της αρχιτεκτονικής, ώστε να καταθέσουν προτάσεις για την εσωτερική διακόσμηση των κοινόχρηστων χώρων, θα μπορούσε να έχει απροσδόκητα καλά αποτελέσματα. Οι καλύτερες από αυτές τις προτάσεις, θα μπορούσαν να υλοποιηθούν υπό την επίβλεψη των καθηγητών τους. Για σκεφτείτε το: χαμηλό κόστος για το πανεπιστήμιο (που έχει την ευθύνη των εστιών) και η πρώτη ευκαιρία για αληθινή δουλειά για τους φοιτητές.

Αυτό που με τσαντίζει στην Ελλάδα είναι ότι απλώς τα παρατάμε όλα. Εχουμε τη βάση και μετά αδιαφορούμε. Οι δικές μας εστίες είναι κανονικά κτίσματα που χτίστηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό. Δεν είναι κοντέινερ όπως της Ουτρέχτης και του Βερολίνου, δεν είναι πρώην κτίρια της πυροσβεστικής, όπως στο Μπέρμιγχαμ, δεν είναι πρώην βιομηχανικά κτήρια που έπρεπε να αλλάξουν χρήση. Οι δικές μας εστίες χρειάζονται απλώς μια καλή συντήρηση. Με λίγο γούστο. Και με σωστό σχεδιασμό – όχι οι κάδοι σκουπιδιών μπροστά στην είσοδο.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια ο μόνος τρόπος να υποχωρήσει η αδιαφορία για το οποιοδήποτε έργο ήταν η ενεργοποίηση του συστήματος της μίζας. Με τη μίζα στην Ελλάδα ανακαινίζονταν τα πάντα!

ΟΚ. Σήμερα, υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για χρηματισμούς διότι μας ελέγχουν οι απ΄έξω. Σήμερα όμως, που όλο και περισσότερα παιδιά έχουν ανάγκη τη φοιτητική εστία, γιατί δεν κάνουμε μια κίνηση να βελτιώσουμε τους τόσο ενδιαφέροντες αυτούς χώρους;

Γιατί δεν το ζητάμε; Γιατί αδιαφορούμε; Μήπως γιατί αυτοί οι φοιτητές δεν είναι οι γιοι του Κυριάκου και του Πύρρου που, ως γιοι πετυχημένων πατεράδων, προορίζονται για την Ivy League; Μήπως γιατί είναι τα παιδιά χαμηλού εισοδήματος οικογενειών ελληνικών και αλλοδαπών που πάνε στο δωρεάν ελληνικό πανεπιστήμιο; Και δεν πληρώνουν μία για την εστία;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News