Με το να κλείνουμε τα μάτια και να αρνούμαστε τα γεγονότα, δεν σημαίνει ούτε ότι αυτά εξαφανίζονται, ούτε ότι αλλάζουν υπόσταση. Κάπως έτσι ξεκινά την μελέτη του ο Ρομπ Ρίμεν στην «αέναη επιστροφή του φασισμού», λέγοντας ότι με το να έχουμε ξεκάθαρα σημάδια της επιδημίας της πανούκλας, αλλά να αρνούμαστε ότι είναι πανούκλα επειδή δεν δύναται να συμβεί στις μέρες μας, δεν αλλάζουμε την πραγματικότητα. Κάπως έτσι κάνει και η ευρωπαϊκή κοινωνία, μπροστά στο φαινόμενο του «φασισμού», δίνει άλλα ονόματα όπως ριζοσπαστική δεξιά,  εξτρεμιστική δεξιά, δεξιός λαϊκισμός. Μα φασισμός πουθενά!

Το να τον αρνούμαστε σαν όρο δεν σημαίνει όμως πως δεν βρισκόμαστε προ των πυλών μιας σταδιακής εξάπλωσής του, μέσα σε ένα σύγχρονο περίβλημα, παρόλο που εμφανίστηκε τελευταία φορά πολλές δεκαετίες πριν.

Τον περασμένο Μάιο βρεθήκαμε μπροστά σε μια απρόσμενη εξέλιξη η οποία αποσοβήθηκε στο τσακ (που λέμε). Στην κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση από το 1951 (καθιέρωση εκλογής προέδρου από τον λαό) για την Αυστρία και μια σημαντική μέρα για τις πολιτικές εξελίξεις που θα λάβουν χώρα στην Ευρώπη, φαβορί για την αυστριακή προεδρία, ήταν ο υποψήφιος του Κόμματος των Ελευθέρων, Νόρμπερτ Χόφερ, ο οποίος έχοντας εξασφαλίσει μια μεγάλη διαφορά από τον έτερο διεκδικητή, Αλεξάντερ Φαν Ντερ Μπέλεν, που υποστηριζόταν από το Κόμμα των Πρασίνων ‒και αφού έμειναν εκτός κούρσας οι υποψήφιοι των Σοσιαλιστών και των Χριστιανοδημοκρατών‒ κάλπαζε προς την ανάληψη του ύπατου αξιώματος του ομοσπονδιακού προέδρου. Τελικά το νήμα έκοψε πρώτος ο Φαν Ντερ Φέλεν με διαφορά μόλις 30.000 ψήφων από τον ακροδεξιό αντίπαλό του.

Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα αλλά ας μην ξεχνάμε και την άνοδο της ακροδεξιάς της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, την ολλανδική περίπτωση, τη Σουηδία και φυσικά την ελληνική περίπτωση. Η σημερινή ακροδεξιά ισορροπεί ανάμεσα στην ακραία έκφανση της νεοναζιστικής άκρας δεξιάς και στην πιο mainstream κεντροδεξιά. Η τελευταία, ενδεδυμένη με ένα σύγχρονο προφίλ και προβάλλοντας ένα, κατά κάποιο τρόπο, νεανικό προφίλ, προσπαθεί να κερδίσει ψήφους προβάλλοντας την ισλαμοφοβία (τον νέο αντισημιτισμό) και την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των χαμηλών στρωμάτων, ως τα σημαντικότερα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών.

Η Ευρώπη οχυρώνεται, σε όλο και πιο έντονο βαθμό, τα κράτη προσπαθούν να «προστατευθούν» από τις εξωτερικές απειλές και η ακροδεξιά βρίσκεται σε έξαρση. Το κλείσιμο των ματιών, η εθελοτυφλία, δεν θα κάνει την «απειλή» να εξαφανιστεί. Ο λαός στέλνει ένα μήνυμα, ότι θέλει κάτι νέο, κάτι φρέσκο, κάτι πιο δυναμικό, κάτι που να μπορεί να του δώσει την ελπίδα και τη σταθερότητα που απαιτείται για το μέλλον.

Το κείμενο αυτό δεν είναι τίποτε παραπάνω από τροφή για σκέψη, το φαινόμενο αυτό πρέπει να ειδωθεί καλύτερα στο σύνολο του, ίσως από κάποιους πιο έντονα, όσο υπάρχει χρόνος, γιατί το μέλλον προβλέπεται αβέβαιο..

Το μόνο σίγουρο είναι πως το στρουθοκαμηλίζειν, δεν εστί φιλοσοφείν!

*Ο Παύλος Πατρινιός είναι φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News