Είναι ταυτισμένος ο Ρέντζο Πιάνο με τα έργα του μέλλοντος, της προαγωγής των τεχνών, της ευζωίας μέσα σε ένα πλαίσιο που υμνεί το περιβάλλον, το τοπίο και τον άνθρωπο.  Αναγεννησιακός και πλατωνικός μαζί. Είτε πρόκειται για το Κέντρο Μπομπούρ στο Παρίσι, είτε για το Μουσείο Γουίτνεϊ στις όχθες του ποταμού Χάντσον στη Νέα Υόρκη, είτε για το δικό μας Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τώρα ο Ρέντζο Πιάνο καλείται να δημιουργήσει πάνω στην καταστροφή, πάνω στα συντρίμμια, την απόγνωση και τον θάνατο που έσπειρε ο σεισμός στην κεντρική Ιταλία. Εχει τη σχετική εμπειρία αφού ως πρεσβευτής καλής θέλησης της UΝΕSCO έχει παρακολουθήσει τις εξελίξεις μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στην Ιαπωνία. Ομως η αποστολή του, ως επικεφαλής της ανοικοδόμησης, είναι κρίσιμη και απίστευτης ευθύνης.

Πώς παρεμβαίνεις σε ένα τοπίο αφανισμού; Εκεί όπου έχασαν τη ζωή τους 290 άνθρωποι, δεκάδες αγνοούνται, ενώ κομμάτια υπέροχων μεσαιωνικών οικοδομημάτων καταστράφηκαν ολοσχερώς. Πώς αντιμετωπίζεις το πρόβλημα μεταστέγασης τουλάχιστον 3.000 ανθρώπων; Και κυρίως πώς μπορείς να το κάνεις αυτό χωρίς την αίσθηση του εφήμερου που τελικά γίνεται μόνιμο και παρακμιακό και στείρο κάθε στοιχείου ανάτασης και δικαιώματος στη ζωή; Να χτίσεις τη ζωή γρήγορα, άμεσα, εκεί που ο θάνατος είναι ακόμα παρών.

Αυτά είναι τα ερωτήματα που καλείται όχι απλώς να απαντήσει, αλλά πρακτικά να εξαλείψει ο γεννημένος στη Γένοβα παγκόσμιος αρχιτέκτονας. Η ιταλική κυβέρνηση έχει υποσχεθεί πώς μέσα στους επόμενους έξι μήνες οι κάτοικοι που έχασαν τα σπίτια τους και ζουν τώρα σε σκηνές και άλλα προσωρινά καταφύγια όπως γυμναστήρια, θα έχουν στεγαστεί σε ειδικά ελαφριάς κατασκευής ξύλινα σπίτια, προκειμένου μέσα σε έξι με οκτώ μήνες να αρχίσει η ανακατασκευή των κατεστραμμένων περιοχών.

Βέβαια ο 78χρονος Πιάνο βλέπει πιο μακριά και πιέζει προκειμένου να επαναδιαμορφωθεί ο αντισεισμικός κανονισμός και να εκπονηθεί ένα σχέδιο προστασίας δημοσίων κτιρίων και χώρων ιστορίας και πολιτισμού σε ολόκληρη τη χώρα για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Μιλώντας στην εφημερίδα Guardian τόνισε πως είναι εφικτό να γίνουν ασφαλή τα κτίρια με ήπια επιστημονική προσέγγιση, την οποία παρομοίασε με τη σύγχρονη ιατρική διάγνωση.

Παραδέχθηκε όμως ότι η διαφθορά, η γραφειοκρατία και η παρανομία που υπάρχει στο κρατικό σύστημα δυσκολεύουν αυτή την προσπάθεια. Καταλήγει πως σε κάθε περίπτωση «πρέπει να δράσουμε άμεσα με την διαδικασία του κατεπείγοντος!». Και κάπως έτσι, η αρχιτεκτονική γίνεται πραγματικά δοχείο ζωής όπως έλεγε ο Αρης Κωνσταντινίδης. Και γεννά την ελπίδα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News