«Αυτό που κάνουμε εμείς αξίζει μόνο αν προβάλλεται. Δεν είναι μόνο η επιτυχία, σημασία έχει τι αντιπροσωπεύει η επιτυχία αυτή. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα εργαλείο για την κοινωνικοποίηση των ατόμων με αναπηρία. Πρώτον η κοινωνία βλέπει ότι το άτομο αυτό δεν είναι ένα για λύπηση. Οι άνθρωποι βλέπουν πια αυτό το άτομο σαν ισότιμο, παραγωγικό μέλος της κοινωνίας. Ισως την επόμενη φορά που θα δουν μία ράμπα αναπήρων δεν θα παρκάρουν μπροστά γιατί θα έχουν στο μυαλό τους αυτό που είδαν».

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας η ελληνική σημαία θα παρελάσει για δεύτερη φορά στο Μαρακανά. Αυτήν την φορά θα βρίσκεται στα χέρια του Γρηγόρη Πολυχρονίδη. Ενός παραολυμπιονίκη με χρυσά μετάλλια που γεννήθηκε το 1981 στο Βατούμι της Γεωργίας και πριν λίγα χρόνια έκανε προπόνηση στην ΑΣΟΕΕ ενώ δίπλα του γίνονταν μαθήματα χορού.

Ο Πολυχρονίδης ασχολείται με το άθλημα μπότσια (Boccia) από το 2001. Είναι ένα άθλημα που ταίριαζε στο είδος της αναπηρίας του, την νωτιαία μυϊκή ατροφία. Ο νεαρός τότε Γρηγόρης δεν σκέφτηκε ιδιαίτερα την πρόταση του νυν προπονητή του Γιώργου Τζίμα. Αλλωστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας βρίσκονταν πολύ κοντά.

«Οταν μου έγινε η πρόταση να ασχοληθώ με το μπότσια ενθουσιάστηκα κυρίως με την προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Παράλληλα σπούδαζα και δούλευα όμως έκανα ότι μπορούσα για να καταφέρω αρχικά να συμμετάσχω και αν γινόταν να φέρω μία επιτυχία. Η 6η θέση που πήρα ήταν πολύ σημαντική για μένα γιατί έναν χρόνο πριν, στο Παγκόσμιο, ήμουν 37^ος».

«Τι είναι όμως το μπότσια;», τον ρωτάμε. «Είναι ένα καθαρά παραολυμπιακό άθλημα το οποίο βασίζεται στην στρατηγική» λέει ο αθλητής. «Θυμίζει λίγο το μπιλιάρδο ενώ αρκετοί το παρομοιάζουν και με το σκάκι γιατί απαιτεί να σκέφτεσαι και τις επόμενες κινήσεις. Είναι ένα άθλημα συναρπαστικό που όμως πρέπει να το δεις για να καταλάβεις τη μαγεία του».

Μετά το 2004 ακολούθησαν πολλές διακρίσεις. «Το πρώτο μου μετάλλιο ήρθε το 2006» λέει ο παραολυμπιονίκης. «Το 2005 είχα ξεκινήσει το μεταπτυχιακό. Εκεί έπρεπε να επιλέξω. Θα έκανα το ένα καλά ή θα τα έκανα και τα δύο μέτρια. Αποφάσισα να πάω στον πρωταθλητισμό, σταμάτησα το μεταπτυχιακό μου και ο πατέρας μου σταμάτησε την δουλειά του. Η πιο σημαντική στιγμή ήταν η 6η θέση στην Αθήνα και το χρυσό μετάλλιο στο Λονδίνο».

Η ζωή ενός παραολυμπιονίκη όμως δεν είναι ένα ανέμελο ταξίδι από επιτυχία σε επιτυχία. «Οπως και όλοι οι αθλητές, βιώνουμε πολύ σοβαρά προβλήματα» λέει ο Πολυχρονίδης. «Πρώτα απ’ όλα οι χώροι προπόνησης. Για να καταλάβεις, στα 16 χρόνια που κάνω πρωταθλητισμό, μόνο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω γήπεδο για να κάνω όσες ώρες θέλω προπόνηση. Γι΄αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον δήμο Περιστερίου και τον δήμαρχο, τον κ. Παχατουρίδη, που μας παραχώρησε το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας. Πριν έκανα προπόνηση από εδώ κι από κεί. Σε σχολεία αλλά και μέχρι στην ΑΣΟΕΕ με τα παιδιά δίπλα μου να κάνουν χορούς. Το άθλημά μου απαιτεί προπόνηση τουλάχιστον έξι ωρών καθημερινά».

«Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα;» ρωτάμε τον σημαιοφόρο της ελληνικής Παραολυμπικής Αποστολής; «Σε ό,τι αφορά τις συνθήκες προπόνησης νομίζω είμαστε από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο» λέει ο ίδιος με πίκρα. «Στις άλλες χώρες έχουν ψυχολόγους, φυσικοθεραπευτές, διατροφολόγους. Εμείς είμαστε μόνοι μας» παραδέχεται.

Οσο για το πώς ανταποκρίνονται οι αθλητές στα έξοδα των αποστολών, ευτυχώς που υπάρχουν οι χορηγοί. «Αν δεν είχαμε και τους χορηγούς θα είχαμε σταματήσει όλοι» σημειώνει ο Πολυχρονίδης. «Ο ΟΠΑΠ είναι ο μέγας χορηγός της Παραολυμπιακής Επιτροπής και καλύπτει και τα έξοδα των αγώνων. Μιλάμε για τεράστια έξοδα».

Ο χρυσός παραολυμπιονίκης του Λονδίνου παρακολούθησε με αγωνία και τις προσπάθειες των ελλήνων Ολυμπιονικών στην Βραζιλία: «Τον Λευτέρη Πετρούνια τον περίμενα γιατί είναι γνωστό ότι είναι ο καλύτερος τα τελευταία χρόνια. Περίμενα και τον Γιαννιώτη να πάρει ένα μετάλλιο. Φυσικά δεν περίμενα αυτό που έκανε αλλά ήξερα ότι θα κάνει καλή εμφάνιση. Για εμένα πήρε το χρυσό. Αυτή η υπέρβαση που έκανε θα μείνει στην ιστορία. Πίστευα ότι και η Αννα Κορακάκη θα τα πήγαινε καλά. Δεν ήταν πολύ γνωστή αλλά εγώ την παρακολουθούσα στο social media και περίμενα ότι θα ”χτυπήσει” ένα μετάλλιο»

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε μεγάλη κουβέντα για την αντιμετώπιση των αθλητών που δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο μετάλλιο. Αυτούς που έφτασαν στο Ελευθέριος Βενιζέλος και δεν υπήρχαν κάμερες για να τους υποδεχτούν. Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης δίνει την δική του εκδοχή: «Η επιτυχία από την αποτυχία απέχει ελάχιστα. Γι’ αυτό είναι λίγο άδικο ένας αθλητής που δεν κερδίζει ένα μετάλλιο να μένει στην άκρη. Από την άλλη όμως η ζωή είναι ζούγκλα. Εγώ καταλαβαίνω ότι αν έρθω 8ος δεν θα περιμένω πολλά πράγματα από τα Μέσα. Δεν λέω ότι είναι σωστό αλλά έτσι είναι».

Ειδικά για τους αθλητές με αναπηρία, ο μοναδικός θεσμός που προβάλλεται είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. «Εγώ ό,τι και να κάνω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν θα το μάθει κανένας πέρα από τους φίλους μου στο facebook» λέει ο Πολυχρονίδης.

Τι στόχους έχει όμως ένας αθλητής που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα; «Στόχους βάζω κάθε φορά κάτι που δεν έχω πετύχει» λέει ο παραολυμπιονίκης. «Το 2008 είχα στόχο ένα παραολυμπικό μετάλλιο και πήρα το ασημένιο, το 2012 ήθελα το χρυσό και το κατάφερα. Τώρα θα ήθελα δύο χρυσά μετάλλια. Στο ατομικό αλλά και στα ζευγάρια. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Είναι σαν το μουντιάλ του ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχουν απόλυτα φαβορί. Μία βολή μπορεί να με κάνει να βγω από πρώτος, όγδοος».

Ολα αυτά τα χρόνια, ο πρωταθλητής του μπότσια προσπαθεί να κάνει και τα νέα παιδιά με αναπηρία να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, σύμφωνα με τον ίδιο «έχουν κάνει καλό στο ζήτημα της αναπηρίας. Στην κοινωνία αλλά και στα άτομα με αναπηρία και κυρίως στα παιδιά που βλέπουν την ζωή διαφορετικά και λένε ότι «έχω πράγματα να κάνω». Ο παραολυμπιονίκης διευκρινίζει ότι «δεν είναι ανάγκη όλα τα άτομα με αναπηρία να ασχοληθούν με τον αθλητισμό αφού υπάρχουν άτομα που διαπρέπουν σε πολλούς τομείς». Καλώς ή κακώς όμως, όπως επισημαίνει και ο ίδιος, «ο αθλητισμός ‘’πουλάει’’ παραπάνω».

Ο Γρηγόρης έχει μπροστά του αρκετά χρόνια πρωταθλητισμού. Με κάθε του κουβέντα όμως δείχνει ότι τα μετάλλια και οι διακρίσεις δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός. Για τον ίδιο είναι ίσως ένα μέσο για να δείξει στα νέα παιδιά ότι μία αναπηρία δεν αποτελεί φραγμό για ο,τιδήποτε. Αλλωστε το λέει και ο ίδιος: «Το θέμα δεν είναι να βλέπεις τα μετάλλια στον τοίχο και να χαίρεσαι. Το θέμα είναι να κοιτάς πίσω και να έχεις κάνει πράγματα για τα νέα παιδιά. Εγώ είμαι περήφανος μόνο και μόνο που κάποια παιδιά ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό επειδή είδαν εμένα να αγωνίζομαι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News