Eξαιρετικό το άρθρο του Στέργιου Κωνσταντίνου (εδώ), για την σοβαρή αντιπολίτευση που δεν είχαμε ποτέ, και που δεν έχουμε ούτε τώρα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Συμφωνώ από την αρχή μέχρι το τέλος με όσα γράφει ο νομικός και πολιτικός επιστήμονας, και θέλω να σημειώσω δυο πράγματα γύρω από το βασανιστικό, για όποιον θέλει να έχει λόγο (άρα και ψήφο) επί της ουσίας, ερώτημα «υπάρχει ποιοτική κωλοτούμπα;».

Ξέρω ότι μερικοί φίλοι θα πουν «δεν μπορείς να τους βάζεις όλους στο ίδιο καζάνι», εννοώντας τους πολιτικούς που είχαμε και που έχουμε. Θα παραδεχτώ ότι επικροτώ περισσότερο την κωλοτούμπα του Σαμαρά, φερ’ ειπείν, από αυτήν του Τσίπρα, και έλεγα μάλιστα τότε που άρχισε να τίθεται αυτή σε πράξη, «ευτυχώς που ο Πρωθυπουργός διέψευσε τον προεκλογικό του εαυτό και άρχισε να κυβερνά με σύνεση, τουλάχιστον ως έναν βαθμό». Μία από τις πολλές όμως διαφορές με την τωρινή κατάσταση που βιώνουμε, είναι και ότι ο Σαμαράς είχε σύμμαχό του στην κυβέρνηση τον Βενιζέλο (για τον Κουβέλη αφήστε, ας μη το συζητήσουμε, πονάει…), ενώ ο Τσίπρας έχει Καμμένο.

Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η κωλοτούμπα είναι κωλοτούμπα! Και δεν μπορεί ένας σοβαρός πολίτης να την αποδεχτεί, ακόμα και εάν αυτή αποδειχθεί θετική. Εκτός εάν συνοδεύεται από ειλικρινή μεταμέλεια!

Εγώ, φερ’ ειπείν, θα εκτιμούσα έναν πολιτικό που, έχοντας κάνει αυτήν την επιτόπια στροφή, θα αναγνώριζε κατ’ αρχάς ότι είναι τέτοια και όχι «εκβιασμός των δανειστών» και άλλες μπούρδες, και θα το έλεγε ανοικτά στον λαό, ζητώντας και συγγνώμη για την αρχική, λανθασμένη εκτίμησή του.

Δεν είμαι βέβαιος όμως ότι θα το κατάπινα ούτε αυτό (αντιφάσκων τώρα με ό,τι είπα πριν ότι ίσως θα εκτιμούσα τον μεταμεληθέντα), καθώς γνωρίζω όπως όλοι ότι τις περισσότερες φορές, το πρωταρχικό αμάρτημα δεν οφείλεται σε λανθασμένη εκτίμηση, για να μπορεί να την επικαλεστεί εκείνος που θα ζητήσει συγγνώμη. Είναι συνειδητή επιλογή. Ψέμα. Και για να καθαρίσεις τη ψυχή σου, όπως λένε οι πνευματικοί γέροντες, πρέπει να το πεις έτσι, μόνο: Είπα ψέματα συνειδητά. Σας παραπλάνησα.

Η πολιτική, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ασκείται σε μοναστήρι. Το αναγνωρισθέν λάθος, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα, αρκεί να διορθωθεί και να μην επαναληφθεί – η Εκκλησία μπορεί να σου επιβάλει στέρηση για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα από την Θεία Μετάληψη!

Επίσης, η κάθαρση από την αμαρτία της κωλοτούμπας προϋποθέτει να μειωθεί και ο αριθμός εκείνων που συστηματικά τρώνε κουτόχορτο, ώστε να συρρικνωθεί και η δυνάμει πελατεία όσων πολιτικών θα επιλέξουν να συνεχίσουν να λένε ψέματα και να παραπλανούν.

Βλέπουμε τώρα αυτές τις μέρες, την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ακόμα δεν έχει καθορίσει με σαφήνεια την μελλοντική της ρότα, απλώς ζητάει εκλογές «να φύγει ο Τσίπρας»,  (πέρυσι στη Βουλή φερ’ ειπείν, ήταν ήξεις αφήξεις με το θέμα των αγροτών, και ίσως να είναι ακόμα), να ζυγίζει τις πιθανές συνέπειες από ρήξη του με την λεγόμενη καραμανλική τάση, αντί να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με πραγματική πολιτική.

Στο ποδόσφαιρο, μπορείς να πάρεις ένα παιχνίδι με καλή, πονηρή τακτική. Το έκαναν παλιά οι Ιταλοί με το κατενάτσιο. Σφικτή, σκληρή άμυνα, εξαντλούσαν τον αντίπαλο, και σε κάποια αντεπίθεση έβαζαν γκολ και νικούσαν. Στην πολιτική, τέτοια κόλπα οδηγούν μόνο σε περιόδους φούσκας, που τις έχουμε ζήσει και απολαύσει όλοι, και σε περιόδους χρεοκοπίας που τις βιώνουμε επίπονα τώρα.

Σοβαρή αντιπολίτευση με το ένα βλέμμα στην εσωκομματική αντιπολίτευση, δεν υπάρχει. Και εάν δεν μπορείς να τακτοποιήσεις το σπίτι σου, πως περιμένεις να τακτοποιήσεις τη χώρα;

Η πάγια τακτική των ως τώρα κομματικών ηγετών είναι «να πάρουμε την εξουσία, και μετά να κάνουμε την εκκαθάριση και στο κόμμα». Όμως, εκτός του ότι ο κόσμος σε εξέλεξε, κύριε, να κυβερνήσεις τον τόπο, όχι για να κάνεις διαρκή φασίνα στο κόμμα, η τακτική αυτή έχουμε δει ότι δεν δουλεύει. Αντίθετα, αν κάτι έστω κινήθηκε λίγο στα πολιτικά μας εδώ, ήταν μόνο σε περιόδους που πρωθυπουργοί ασχολήθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου με την διακυβέρνηση και σχεδόν καθόλου με το κόμμα.

Άρα, όπως γράφει και ο κ. Κωνσταντίνου, είναι ακόμα τόσο ισχυρά αυτά τα μικροπολιτικά συμφέροντα που, εάν δεν μπορείς να τα υπερβείς, θα γίνεις και εσύ μέρος  τους (δείτε τώρα π.χ. τον Τσίπρα πώς κυβερνά – με ένα από τα πιο ακροδεξιά κομμάτια της κοινωνίας μας) και τότε ο τόπος συνεχώς θα οπισθοχωρεί. Μέχρι να βρεθεί τρόπος επιτέλους «να αλλάξουμε τα ίδια μας τα κόμματα». Εμείς. Όχι αυτοί που τα «έχουν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News